Το παραμύθι της εβδομάδας: «Ο κήπος … διαμαρτύρεται!»

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Κι αυτό γιατί ήθελε να παίξει στον κήπο. Το μικρό κήπο του μικρού τους σπιτιού. Για τον Ιάσωνα, το σπίτι του ήταν πράγματι ένα παλάτι, κι ας ήταν μόλις τρία τα δωμάτιά του. Φορούσε την πριγκηπική του στολή όλο το χρόνο, κι όχι μόνο τις Απόκριες, ζωνόταν το σπαθί του και γινόταν ήρωας όσες φορές την ημέρα ήθελε – μετά το σχολείο και τη μελέτη εννοείται!

Και ο κήπος του, έτσι όπως είχε στη μια του άκρη έναν μεγάλο βράχο, σίγουρα έμοιαζε με πεδίο μάχης μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με τους φίλους του! Αυτό του είχε λείψει πολύ του Ιάσωνα, να παίζει στον κήπο με τους φίλους του. Το χειμώνα περίμεναν πώς και πώς κάποια ηλιόλουστη Κυριακή για να το κάνουν, αλλά λες και ο καιρός ήταν εναντίον τους, τα Σαββατοκύριακα θα τύχαινε να βρέχει κι η πιο λαμπρή μέρα της βδομάδας θα ήταν η .. Τετάρτη, που έχει το περισσότερο διάβασμα και Αγγλικά από πάνω! Τη μία και μοναδική φορά που παράκουσαν και οι πέντε τις μαμάδες τους και τσαλαβούτησαν στις λάσπες με μεγάλη απόλαυση κλωτσώντας με μανία τη μπάλα τους, μέσα στο καταχείμωνο, την πλήρωσαν με γερό κρυολόγημα, βήχα, πυρετό και καταρροή, και δεν το ξαναέκαναν!

Τώρα λοιπόν που τα πολλά κρύα πέρασαν, η μέρα μεγάλωσε κι ο ήλιος φανερώνεται ολοένα και πιο τακτικά, δεν τον χωράει ο τόπος τον Ιάσωνα. Αλλά η μαμά είναι αμετακίνητη. «Ο κήπος θέλει φτιάξιμο, κι αφού τον φτιάξουμε δεν θέλω να μου τον χαλάσεις».

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει ν' αλλάξει γνώμη η μαμά. Να την βοηθήσει στο φτιάξιμο του κήπου. Μετά, ίσως τον αφήσει να κάνει κι αυτός έστω έναν αγώνα με τους φίλους του. Το μεγάλο σχέδιο του Ιάσωνα μπήκε σε εφαρμογή.
«Ωραία αυτά τα λουλούδια μαμά!» είπε δείχνοντας μερικές βιολέτες την ώρα που περνούσαν από το ανθοπωλείο της γειτονιάς τους. «Πολύ όμορφες είναι! Αλλά, μαραίνονται γρήγορα, και πρέπει να περιμένεις μέχρι το επόμενο Πάσχα για ν' ανθίσουν ξανά...», είπε η μαμά σκεφτική.
«Και τούτα τα ζουμπούλια που μοσχομυρίζουν δεν θα ήταν όμορφα στον κήπο μας;»

«Θα ήταν Ιάσωνα, αλλά ξέρεις πως ο μπαμπάς σου δεν αντέχει τα λουλούδια με την πολύ έντονη μυρωδιά, τον πιάνει αλλεργία. Ίσως να έβαζα ένα – δυο στην γλάστρα που είναι στο δικό σου περβάζι... θα σου άρεσε;»
«Ωραία ιδέα μαμά, θα τις φροντίζω!».

Ο Ιάσωνας πήγαινε με τα νερά της μαμάς αλλά άκρη δεν έβρισκε. «Καλά τα σχεδιάζουμε μέχρι στιγμής αλλά για τον κήπο που είναι στο κακό του το χάλι, πότε και πώς θα τον φτιάξουμε; Τι θα φυτέψει η μαμά; Θα μείνει άραγε χώρος να παίζουμε;» σκεφτόταν.

Μα όσο ο καιρός δεν γινόταν εντελώς ανοιξιάτικος, η μαμά ολοένα κι ανέβαλλε τις "κηπουρικές εργασίες". Οπότε ο Ιάσωνας αποφάσισε να ξεκινήσει μόνος του μερικές από αυτές, τουλάχιστον όσες ήξερε πώς γίνονται επειδή τις είχε ξαναδεί. Βασίστηκε δε και στο μικρό του χαρτζιλίκι, για ν' αγοράσει μερικούς σπόρους για φύτεμα και λίγο λίπασμα.
Έτσι, σήμερα το πρωί, ντυμένος με ότι πιο παλιό βρήκε στη ντουλάπα του – και που ακόμη του έκανε -, βάζοντας και ζακετάκι από πάνω, για να μην έχει τη μουρμούρα της μαμάς στο κεφάλι του, εξοπλίστηκε με τα σκαλιστηράκια και τα φτυαράκια του, σήκωσε τα μανίκια, και βγήκε με κέφι και φόρα στον κήπο.

«Καλά που έβαλες και ζακετάκι! Να μην κρυώσεις!» του φώναξε η μαμά από το παράθυρο της κουζίνας, έχοντας μισο-καταλάβει τι πήγαινε να κάνει. Η μαμά ήξερε πως με το σκαλιστήρι και το φτυαράκι που είναι μικρά και χρησιμεύουν μόνο για τις γλάστρες, προκοπή δεν θα γινόταν με τον κήπο αλλά τον άφησε, αφού θεώρησε πως αφ' ενός ήθελε να παίξει κι αφ' ετέρου, μετά από λίγη ώρα θα καταλάβαινε το σφάλμα του.

Ο Ιάσωνας όμως είχε μπόλικο κέφι κι ακόμη περισσότερη όρεξη για σκληρή δουλειά, και δεν το έβαλε κάτω "μετά από λίγη ώρα". Κάποια στιγμή ζεστάθηκε από το σκάψε-σκάψε-με-μανία που έκανε κι έβγαλε το ζακετάκι, σφουγγίζοντας τον ιδρώτα του με το μανίκι του, αλλά δεν σταμάτησε. Γκαπ-γκουπ, έσκαβε κι είχε βάλει σκοπό να κάνει τον κήπο αγνώριστο. Τραβολογούσε τα ξερά χορτάρια που δεν θ' άφηναν τίποτε άλλο να μεγαλώσει όμορφα, και τα έβαζε σε μια μεγάλη σακούλα απορριμμάτων. Μετά, έσκαβε το σημείο που ξεχορτάριασε για να γίνει αφράτο το χώμα. Τώρα πια, είχε περάσει πολλή ώρα. Η μαμά του έριχνε κλεφτές ματιές, δεν τον αποθάρρυνε όμως.

Ο Ιάσωνας κοίταξε γύρω του. «Τόση δουλειά, τόσος ιδρώτας, κι ακόμη μια γωνίτσα έχω κάνει μόνο! Τι δεν κάνω καλά; Πώς η μαμά με το μπαμπά φτιάχνουν τον κήπο σ' ένα απόγευμα μέσα;» Συνέχιζε όμως επίμονα. Τώρα σκέφτηκε πως καλά θα έκανε να έφτιαχνε τις γλάστρες του, αφού είχε ήδη ανα-φουρφουρίσει το χώμα και μπορούσε να το χρησιμοποιήσει. Τις έβαλε λοιπόν σε σειρά, τις γέμισε μέχρι τη μέση με χώμα, φύτεψε τα σπόρια του, ξανάβαλε χώμα από πάνω, κι έριξε λίγο νεράκι στην κάθε μια. Κόλλησε ετικέτες για να ξέρει τι έχει φυτέψει εκεί. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, για να μπορεί να κανονίζει το πόσο νερό θα έπρεπε να τους ρίχνει, γιατί κάθε φυτό έχει διαφορετικές ανάγκες.

Αυτό του είχε μάθει ο μπαμπάς, μια φορά που πότισε τόσο πολύ την αρμπαρόριζα που ήρθε και σάπισε. Τις στόλισε τέλος σε παράταξη και θα τις παρατηρούσε κάθε μέρα για να δει πότε θα ξεπετάγονταν τα καινούρια φυτά. Είχε φυτέψει άνηθο, βασιλικό και δυόσμο, που ήξερε πως θ' άρεσαν πολύ στη μαμά του, γιατί θα τα χρησιμοποιούσε και στα φαγητά τους, και δεν θα ήθελαν και πολύ φροντίδα. Σκόπευε, με το χαρτζιλίκι της επόμενης εβδομάδας, ν' αγοράσει ρίγανη και δεντρολίβανο από το φυτώριο της γειτονιάς. Έτσι, θα ολοκληρωνόταν ο μικρός κήπος με τα αρωματικά τους φυτά.

Τη μια στιγμή ένιωσε περήφανος για το κατόρθωμά του και την άλλη βούλιαξε στην πιο μεγάλη απελπισία! Με τις γλάστρες καλά τα πήγε, σίγουρα θα του έλεγαν όλοι "μπράβο" αλλά ο κήπος, ο κήπος στον οποίο λαχταρούσε να παίξει με τους φίλους του, εξακολουθούσε να είναι στο μαύρο του το χάλι! Έσκαψε λίγο ακόμα αλλά, προς μεγάλη του απογοήτευση, τα χέρια του πονούσαν κι είχαν βγάλει και φουσκάλες! Φως φανάρι, δεν γινόταν να συνεχίσει. Τι κρίμα! Κοίταξε τις φουσκάλες του που τον έτσουζαν, κοίταξε και τον κήπο που σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζε με τον κήπο όπως τον φτιάχνει η μαμά του, κι ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

«Τι έγινε αγόρι μου;» τον ρώτησε μαλακά η μαμά που τον είδε καθισμένο στα σκαλάκια της αυλής με τα μούτρα ως το πάτωμα.
«Τίποτε! Αυτό ακριβώς, δεν έγινε τίποτε!» απάντησε ο Ιάσωνας χωρίς να την κοιτάξει.

Η μαμά κάθισε δίπλα του και πήρε τα μικρά, ταλαιπωρημένα χεράκια του, στα δικά της. Με βαμβάκι και χαμομήλι τα ξέπλυνε απαλά, προσπαθώντας να μην τον πονέσει. Μετά, έσταξε μερικές σταγόνες κόκκινο ιώδιο στις φουσκάλες και τις φύσηξε να στεγνώσουν.

«Μα πώς δεν έγινε τίποτε!» τον παρηγόρησε. «Έγινε το σημαντικότερο βήμα: η αρχή! Άρχισες να φτιάχνεις τον κήπο μας κι αυτό είναι από μόνο του κάτι! Το απόγευμα, θα βάλουμε ένα χεράκι εγώ κι ο μπαμπάς και θα δεις, θα γίνει πολύ ωραίος. Κι αυτό όλο, θα έχει ξεκινήσει από εσένα! Πώς δεν έκανες τίποτε λοιπόν;»

«Μαμά, δεν είμαι μωρό! Μέχρι τώρα κατάφερα να φυτέψω μερικούς σπόρους, να σκάψω ελάχιστα, να βγάλω φουσκάλες και να ιδρώσω τόσο ώστε μου φαίνεται πως θ' αρρωστήσω. Η δουλειά δεν έχει προχωρήσει βήμα κι εγώ είμαι ήδη εξαντλημένος. Άρα, μου φαίνεται, το μόνο που έκανα σωστά ήταν να βάλω ετικέτες στις γλάστρες – αν δεν έχω μπερδέψει τα σακουλάκια με τους σπόρους δηλαδή!»

«Και νομίζεις ότι αυτό είναι λίγο; Αχ, καημένε μικρέ μου ..... Αν δεν ξεκινούσες εσύ, δεν θα το παίρναμε απόφαση ούτε εμείς να φτιάξουμε τον κήπο – και η άνοιξη δεν θα περιμένει εμάς. Ο κήπος από μόνος του είχε αρχίσει να ... "διαμαρτύρεται" επειδή δεν του δίναμε καμία σημασία όλο το χειμώνα! Αν θέλουμε να ευχαριστηθούμε μερικές ώρες χαλάρωσης στην αυλή μας, πρέπει να βιαστούμε!» Το ζακετάκι ξαναφορέθηκε στους ώμους του Ιάσωνα από τη μαμά, για καλό και για κακό.

«Μα, μαμά, τώρα ο κήπος έχει χειρότερα χάλια από ότι πριν ξεκινήσω!» ο Ιάσωνας ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα – φταίνε και οι φουσκάλες στα χέρια του που τσούζουν.
«Α, αυτό! Μη στεναχωριέσαι, έτσι γίνονται όλα όταν παίζουν μικρά παιδιά». Πολύ ψύχραιμα το είχε πάρει η μαμά. «Βλέπεις, εσείς τα πιτσιρίκια, έχετε μία καταπληκτική ιδιότητα, που εμείς οι μεγάλοι την έχουμε ξεχάσει : την ιδιότητα της ανακατωσούρας! Μπορείτε να κάνετε άνω κάτω ένα δωμάτιο, έναν παιδότοπο, μια παιδική χαρά ή έναν κήπο, καλή ώρα, σε χρόνο μηδενικό. Αλλά, αν δεν σας αφήσουμε ν' ανακατευτείτε με πράγματα που κανονικά κάνουμε εμείς, δεν θα μάθετε ποτέ τίποτε. Τώρα, ας πούμε, εσύ έμαθες πως δεν είναι εύκολο πράγμα να φροντίζεις έναν κήπο, όσο μικρός κι αν είναι αυτός. Θέλει πολύ κόπο – και πονάει κιόλας μερικές φορές! Οπότε, την άλλη φορά που θα παίξεις στην αυλή μπάλα με τους φίλους σου, μάλλον θα προσέχετε και δεν θα κάνετε μεγάλες καταστροφές! Καλά δε λέω;» Η μαμά του σήκωσε το πηγούνι για να τον κάνει να την κοιτάξει.

Τι να πει κι ο Ιάσωνας; Δίκιο είχε η μαμά. Πάλι. Κρίμα! Είχε βάλει όλη την καλή του θέληση – αλλά ομολογούσε στον εαυτό του τουλάχιστον πως το έκανε γιατί ήθελε πρώτος εκείνος να ευχαριστηθεί παιχνίδι στον κήπο. Ξε-φύσηξε στεναχωρημένος και πήγε να πλυθεί και ν' αλλάξει.
«Πώς πέρασες τη μέρα σου αγόρι μου;» ρώτησε ο μπαμπάς πριν προλάβει να του κάνει νόημα η μαμά ν' αφήσει αυτή τη συζήτηση.

«Έφτιαχνα τον κήπο μπαμπά»
Η έκπληξη του μπαμπά δεν θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη, αφού, εξόν από μερικές γλάστρες στην ανατολική του μεριά και λίγο ανακατεμένο χώμα, άλλα τίποτε δεν είδε ο μπαμπάς "φτιαγμένο". Αλλά πρόλαβε η μαμά κι έκανε εκείνο το νόημα – ω! ήταν σίγουρος γι' αυτό ο Ιάσωνας! – και πετάχτηκε να πει πως την επόμενη μέρα θα έβαζαν όλοι μαζί ένα χεράκι για να τελειώνουν γρήγορα. Εκείνο το "όλοι" του φάνηκε λίγο πιο τονισμένο του Ιάσωνα....

Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς την έκπληξή του, όταν η ίδια η μαμά, αυτή που έλεγε πως ο κήπος τους "διαμαρτυρόταν" για την εγκατάλειψή του και που πολύ θα ήθελε να πνίξει τα πέντε μικρά, σκανταλιάρικα αγόρια που της τον γκρέμιζαν συθέμελα κάθε φορά που έκαναν ποδοσφαιρικούς αγώνες, συμπλήρωσε : «και μετά, να πεις καμιά μέρα στα παιδιά να έρθουν για να παίξετε ποδόσφαιρο»! Κι είχε και το πιο άνετο ύφος του κόσμου!

Πριν προλάβει ο καημένος ο Ιάσωνας να κλείσει το στόμα του που είχε ανοίξει τόοοοσο από την έκπληξη γι' αυτό που άκουσε, η μαμά φρόντισε να του εξηγήσει την άποψή της : «όποιος συμμετέχει δικαιούται, παιδί μου. Όποιος βοήθησε, μπορεί να το χαρεί, κι αν χαλάσει, θα το ξαναφτιάξει, σωστά; Εσύ βοήθησες πολύ, άρα δικαιούσαι να ευχαριστηθείς παιχνίδι με τους φίλους σου. Κι ο μπαμπάς αύριο θα τελειώσει το σκάψιμο, άρα δικαιούται να διαβάζει εκεί την εφημερίδα του χωρίς να τον ενοχλούμε, ναι; Κι εγώ επίσης, αφού θα έχω βάλει λουλούδια – θα σου αφήσω χώρο ελεύθερο μη στεναχωριέσαι! – θα μπορώ να κάθομαι στην πολυθρονίτσα μου και να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα. Κατάλαβες Ιάσωνα; Όποιος συμμετέχει, δικαιούται παιδί μου!»