Το παραμύθι της εβδομάδας: «Ανάποδος εσύ, ανάποδη κι εγώ!»

Και γκρινιάζει. Όπως δηλαδή κάνει για τα περισσότερα πράγματα.

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Η μαμά του πάλι, προσπαθεί γλυκότροπα να τον κάνει να καταλάβει ότι είναι αδύνατον να φορά κάθε μέρα τα ίδια, τα αγαπημένα του ρούχα, αφού πρέπει να πλένονται και να σιδερώνονται. Εξίσου τρυφερά του υπενθυμίζει πως αυτός ο ίδιος έχει διαλέξει τα ρούχα του όταν τα αγόρασαν – εκτός από μερικά που τα πήρε ..."προίκα" από τον μεγάλο του αδελφό. Άρα, θα πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που να μπορέσει να φορέσει σήμερα Δευτεριάτικα για να πάει σχολείο κι όχι να κάνει τόσο μεγάλη ιστορία. Λες και δεν είχε άλλες έννοιες όλη η οικογένεια παρά την πράσινη μπλούζα του!

Μα ο Μανώλης μουτρώνει, μουρμουράει, γκρινιάζει κι ανακατεύει την μισή του ντουλάπα. Στο τέλος την κλείνει, έχοντας πάρει κάτι από όλα αυτά, και χτυπάει και την πόρτα.
«Μανώλη! Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Δεν ήταν καθόλου σωστό αυτό που έκανες! Και να μην το ξανακάνεις». Η φωνή της μαμάς τώρα δεν είχε καμιά γλυκύτητα και τα μάτια της πετούσαν αστραπές. Ο Μανώλης ζήτησε συγνώμη – από μέσα του σχεδόν, πάντως τη ζήτησε. Κι ο ίδιος είχε καταλάβει πως δεν κάνουν έτσι οι άνθρωποι μέσα σε ένα σπίτι.

«Τι έχει για φαγητό μαμά;» ήταν η πρώτη του ερώτηση γυρίζοντας το μεσημέρι σπίτι. Ούτε "γεια σου", ούτε "τι κάνεις μαμά".

«Ψαράκια με μπρόκολο σαλάτα!» Η μαμά είχε σηκώσει το ένα φρύδι – αυτό σήμαινε : «πρόσεχε Μανώλη, είσαι αγενής!», πράγμα που όμως ο Μανώλης δεν κατάλαβε.
«Με μπρόκολο; Δεν μπορούσες να κάνεις χόρτα;»
«Μα, αφού σου αρέσει το μπρόκολο!»

«Μου άρεσε την προηγούμενη εβδομάδα, σήμερα δε μου αρέσει!»
«Μπα; Τι λες; Σήμερα δεν σου αρέσει .... Καλά, μην το φας! Θα σου κόψω μια ντομάτα». Η μαμά σκέφτηκε πως μπορεί πράγματι να το παράκανε με το μπρόκολο, επειδή το μαγειρεύει τακτικά κι ίσως τα παιδιά να το βαρέθηκαν. Ποια παιδιά; Ο Μανώλης μόνο, γιατί ο μεγάλος δεν έκανε κανένα σχόλιο και κλείστηκε για μελέτη αμέσως μετά που της έδωσε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο.
«Πφφφφ...» έκανε ο Μανώλης. Αλλά έφαγε με όρεξη.
«Σας έφερα κέικ με σοκολάτα και πορτοκαλάδα!», είπε κανένα δίωρο μετά η μαμά στους γιους της που είχαν πέσει με τα μούτρα στη μελέτη.
«Πορτοκαλάδα μαμά; Εγώ ήθελα βυσσινάδα!» πετάχτηκε ο Μανώλης.

«Ε, παιδί μου, να έρθει ο Αύγουστος, να βγουν τα βύσσινα, να σας φτιάξω!» Η μαμά ενθουσιάζεται όταν τα παιδιά της αγαπούν τα γλυκά που κάνει και τα τιμούν, οπότε κάνει δυο φορές περισσότερα. Σκέπτεται, όπως κάθε μαμά άλλωστε, πως ό,τι φτιάχνει αυτή η ίδια με τα χέρια της για την οικογένειά της, είναι πολύ πιο αγνό και θρεπτικό για τα παιδιά. Καμαρώνει.

«Εγώ πάντως, βυσσινάδα θέλω!»
Μερικές φορές ο Μανώλης είναι έτσι. Δεν ευχαριστιέται τίποτε και με τίποτε. Του δίνεις τα άσπρα αθλητικά παπούτσια να φορέσει, παραπονιέται γιατί δεν πάνε με το τζην του. Του φτιάχνεις τη μια σαλάτα, θέλει την άλλη. Του παίρνεις παγωτό βανίλια – σαν αυτό που έφαγε προχτές – θέλει να του το αλλάξεις με σοκολάτα.

Η μαμά αναστέναξε. «Τι διαφορετικά που είναι τα παιδιά μου! Ο Μανώλης βρίσκει τρόπο να γκρινιάζει διαρκώς για κάτι, κι ο μεγάλος .... είναι τόσο καλόβολος που μερικές φορές νομίζω ότι αδιαφορεί εντελώς! Κάπως πρέπει να την διορθώσουμε αυτή την κατάσταση!»

Η περιβόητη "κατάσταση" δεν είναι απλή. Ο Μανώλης διαφωνεί με τα πάντα σε καθημερινή βάση. Αν του δώσεις το ένα φαγητό θα θέλει το άλλο – άσχετα αν τελικά τρώει με βουλιμία ότι του βάζει η μαμά στο πιάτο -, αν του πεις θα πάμε βόλτα στο βουνό με τα ποδήλατα, εκείνος θέλει μπάνιο στη θάλασσα, έστω κι αν ο καιρός είναι κρύος! Φαγώνεται να δει τα ξαδέλφια του, αλλά τη μέρα που κανονίζουν οι μεγάλοι να βρεθούν για μεζεδάκια και κουβεντούλα, και συνεπώς να παίξουν και τα παιδιά, εκείνος θέλει να παίξει μπάλα με τους φίλους του.

«Πού την βρήκε τόση αναποδιά ο Μανώλης μου;» αναρωτιέται η μαμά. Η οποία μαμά κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να μην έχουν συνέχεια διαφωνίες και καβγάδες. Όλα τα πράγματα όμως έχουν τα όριά τους. Ακόμη κι η ανεκτικότητα της μαμάς!
Το βράδυ η ... "κατάσταση" χειροτέρεψε λιγάκι.
«Θέλω να δω το τάδε έργο στην τηλεόραση» είπε ο Μανώλης.
«Καλά, παιδί μου, να το δεις» είπε η μαμά.

«Ναι, αλλά εγώ θέλω να το δω στην τηλεόραση στο σαλόνι!»
«Μα εκεί βλέπουν τον αγώνα ο μπαμπάς με τον αδελφό σου! Πήγαινε εσύ στην κρεβατοκάμαρα» ξαναείπε η μαμά.
«Όχι, εγώ θέλω να το δω στο σαλόνι!»

«Κι εγώ λέω πως είναι πολύ αργά για ένα παιδί στην ηλικία σου και μπορείς να πας για ύπνο. Διαφορετικά, δες μαζί μας αν θες τον αγώνα!» Ο μπαμπάς δεν θα έκανε μαζί του συζήτηση. Και κοίταξε με νόημα τη μαμά. Αλλά, η μαμά είχε ένα σχέδιο. Που το έβαλε σε εφαρμογή την αμέσως επόμενη μέρα – αφού πρώτα είχε μιλήσει αρκετή ώρα με τον μεγάλο της γιο. Ο οποίος μεγάλος γιος, ο Σίμος, τις είχε τις αντιρρήσεις του – "δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι τώρα με τον σπόρο", είπε χαρακτηριστικά – αλλά προκειμένου για το χατίρι της μαμάς δέχτηκε να συνεργαστεί.

Το άλλο πρωί ο Μανώλης ξανα-ζήτησε την πράσινη μπλούζα. «Α, να, ορίστε!» του είπε η μαμά και του την έδωσε ... ασιδέρωτη!
«Μα, είναι τσαλακωμένη!» είπε ο Μανώλης
«Ε, δεν πειράζει, φόρεσέ την και μέχρι να φτάσεις στο σχολείο θα έχουν φύγει οι μισές ζάρες» είπε κεφάτα η μαμά.
«Μα είναι χάλια!»

«Ναι, αλλά αυτήν θέλεις να φορέσεις, κι αφού δεν πρόλαβα να σιδερώσω χθες, φόρεσέ την όπως είναι!»
Ο Μανώλης ήταν έτοιμος να συνεχίσει τις διαμαρτυρίες αλλά ο Σίμος του πέρασε την μπλούζα στο κεφάλι, ήθελε δεν ήθελε, φωνάζοντας ότι έχουν αργήσει.

«Τι φαγητό έχουμε;» ρώτησε μπαίνοντας σπίτι το μεσημέρι ενώ προσπαθούσε να απαλλαγεί από την τσάντα του που την είχε κρεμάσει στην πλάτη.

«Γειά σου αγόρι μου, κι εγώ καλά είμαι ευχαριστώ!» απάντησε η μαμά. Ο Μανώλης κοκκάλωσε. Μόλις χθες του είχε κάνει παρατήρηση για τους τρόπους του κι αυτός έκανε μόλις το ίδιο σφάλμα. Περίμενε τη συνέχεια των επιπλήξεων αλλά η μαμά ξεκίνησε να σερβίρει το φαγητό χαμογελώντας. «Έχουμε κοτόπουλο με ρυζάκι».

«Με ρυζάκι; Τι λες τώρα; Δε γινόταν με πατάτες; Εγώ το ήθελα με πατάτες!»
«Α, εντάξει» είπε ο Σίμος και όρμησε στο πιάτο του αδελφού του. «Τότε θα πάρω και το δικό σου ρύζι να φάω, αφού δεν το θέλεις». Και πριν προλάβει ν' ανοίξει καν το στόμα του ο Μανώλης, ο Σίμος χλαπάκιαζε με ευχαρίστηση το ρύζι που έβαλε στο πιάτο του.

«Οι υπόλοιποι όμως θέλαμε κοτόπουλο με ρυζάκι, οπότε, θα φάμε μια φορά, έτσι, γι' αλλαγή, αυτό που θέλουμε εμείς!» τον αποστόμωσε ο μεγάλος.

«Εγώ θέλω πατάτες!» επέμεινε ο Μανώλης
«Δεν έχουμε! Οπότε, φάε μόνο το κοτόπουλο με σαλατούλα!» Η μαμά, περιέργως, δεν είχε νευριάσει καθόλου.
Ο Μανώλης όμως είχε νεύρα και μάλιστα πολλά. Αλλά και τι να πει; Έφαγε στα γρήγορα χωρίς να τολμήσει να ζητήσει δεύτερο πιάτο κι εξαφανίστηκε για διάβασμα. Η μαμά έκλεισε το μάτι συνωμοτικά στον μεγάλο της γιο.
«Τρεις μέρες νηστεία και θα γίνει .... "αγγελάκι" ο σπόρος!» είπε ο Σίμος.

«Έχουμε γλυκό;» ρώτησε ο Μανώλης μετά από κανένα δίωρο μελέτης. Πεινούσε αλλά δεν θα το παραδεχόταν εύκολα.
«Βεβαίως!» απάντησε η μαμά κι έβαλε μπροστά του ένα μπωλ με μπανάνα κομμένη και περιχυμένη με λιωμένη σοκολάτα.
«Αυτό το είχαμε και χθες και προχθές. Θέλω μπισκότα μελιού, μαμά»

«Θα σας φτιάξω την Κυριακή»
«Εγώ τώρα τα θέλω!»
Η μαμά πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ακόμη κι αν άρχιζα να τα ετοιμάζω τώρα αμέσως, θέλουν κοντά δυο ώρες μέχρι να βγουν από τον φούρνο.... Πράγμα που δεν μπορώ να κάνω γιατί είμαι κουρασμένη. Αν θες λοιπόν, φάε αυτό που σου σερβίρισα, διαφορετικά πάψε να ζητάς κάτι που δεν έχουμε και δεν πρόκειται να φτιάξουμε σήμερα!»

Όση ώρα ξίνιζε τα μούτρα του ο Μανώλης, σκεπτόμενος τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει από τη μαμά του, ο Σίμος πετάχτηκε από το δωμάτιό του και βούτηξε το μπωλ με τις μπανάνες και, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αδελφού του, το έφαγε στα σβέλτα! «Αααχ, χρειαζόμουν ένα γλυκάκι! Διαβάζω Αγγλικά και τα έχω βρει μπαστούνια!» Πριν ανοιγο-κλείσει τα μάτια του ο Μανώλης, ο αδελφός του είχε ξαναγυρίσει στο διάβασμά του και το μπωλ τον κοίταζε αδειανό από τον πάγκο της κουζίνας.

Κάκιωσε ο Μανώλης. «Δεν θα φάω το βράδυ!» πέταξε μουτρωμένα στη μαμά και στρώθηκε μπροστά στην τηλεόραση.
«Δεν είναι ώρα για τηλεόραση τώρα, είναι ώρα μελέτης!» είπε η μαμά αλλά ο Μανώλης δεν ξεκόλλησε από τον καναπέ. Κι η μαμά δεν συνέχισε.

Μετά από λίγη ώρα, κι αφού είχε γυρίσει κι ο μπαμπάς από τη δουλειά – ούτε αυτόν σηκώθηκε να χαιρετίσει ο Μανώλης μα κι εκείνος σημασία δεν έδωσε ως φαίνεται - , ο Σίμος ανακοίνωσε ότι επιτέλους τελείωσε με τις εργασίες του και θα μπορούσε να παρακολουθήσει το αγαπημένο του σήριαλ.
«Εγώ βλέπω ταινία τώρα» είπε ο Μανώλης, «να πας στην άλλη τηλεόραση!»

«Να μην πας Σίμο μου, γιατί έχω μια καλύτερη ιδέα!» είπε η μαμά αλλά δεν πρόλαβε κανείς τους να κάνει την οποιαδήποτε παρατήρηση γιατί συνέχισε βιαστικά : «Θα πάμε σινεμά! Θυμάστε που είπαμε να δούμε τον Πάντινγκτον; Ε, σήμερα έχει μειωμένο εισιτήριο και μιας και έχεις διαβάσει Σίμο ας εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία!» Η μαμά τα έλεγε αυτά φορώντας τη ζακέτα της και πέταξε το μπουφάν του Σίμου στον αέρα.

Ο Μανώλης σηκώθηκε να τους ακολουθήσει.
«Για πού το έβαλες εσύ;» θέλησε να μάθει ο μπαμπάς
«Μα, πηγαίνουμε σινεμά!»

«Όοοοοχι αγόρι μου», είπε σταθερά ο μπαμπάς «εσύ ήθελες να δεις την ταινία της τηλεόρασης, να μη σου το χαλάσουμε λοιπόν! Θα σου αδειάσουμε και τον τόπο μιας και δεν μας θες γύρω σου. Μπορείς να μείνεις να την παρακολουθήσεις και μετά να πας για ύπνο».

Τι; Τι λέει ο μπαμπάς, τρελάθηκε; Θα πάνε σινεμά χωρίς εμένα; Θα πάνε να δούνε τον Πάντινγκτον κι εγώ θα μείνω εδώ; Αυτά κι άλλα τέτοια σκεφτόταν ο Μανώλης όση ώρα προσπαθούσε να βρει τη λαλιά του.

«Να μην ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου!» του πέταξε η μαμά κι αυτό τον έκανε να συνέλθει από τη σαστιμάρα του.
«Δεν θα έρθω μαζί;» κατάφερε να πει κατακόκκινος
«Μα πώς να έρθεις και ν' αφήσεις την ταινία σου; Άλλωστε, κι εμείς δεν σε θέλουμε μαζί γιατί όλο και κάτι θα βρεις να παραπονιέσαι και να αντιδράς στο σινεμά. Το ποπ-κορν δεν θα έχει πολύ αλάτι ή το κάθισμα θ' αποκτήσει καρφιά και θα σε ενοχλεί, ο μπροστινός θα σου κρύβει την οθόνη ή ο ήχος δεν θα είναι αρκετά ποιοτικός. Κάτι τέλος πάντων θα σου φταίει. Θα μας χαλάσεις το κέφι – κι εμείς δεν έχουμε καμία όρεξη να το πάθουμε αυτό! Σωστά;» Η μαμά είχε το πιο αθώο ύφος του κόσμου κι έσπρωχνε ήδη τον άντρα της και το μεγάλο της γιο έξω από το σπίτι. Κλείνοντας την πόρτα, επανέλαβε: «μην ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου και να κλείσεις τα φώτα για να κάνουμε οικονομία!»

Ο Μανώλης έμεινε με το στόμα ανοιχτό να κοιτά μια την κλειστή – πλέον – πόρτα και μια την τηλεόραση. Μα, τι έγινε; Γιατί μου το έκαναν εμένα αυτό; Πώς μπόρεσαν να με αφήσουν πίσω; Έβαλε τα κλάματα. Ανάμεσα στα δάκρυα και στα ρουφήγματα της μύξας, προσπαθούσε να δει και την ταινία στην τηλεόραση – τι άλλο να κάνει μόνος του;

Και κάπου εκεί κατάλαβε πως αυτό ήταν ένα είδος τιμωρίας, παρ' όλο που ούτε η μαμά ούτε ο μπαμπάς ανέφεραν αυτή τη λέξη. Το καταλάβαινε κι ο ίδιος ότι ήταν γκρινιάρης με το παραμικρό κι ήθελε να γίνεται πάντα το δικό του, κι ας μην το παραδεχόταν. Αλλά τι άλλαξε τώρα κι αντί να τον μαλώσουν έφυγαν να πάνε σινεμά και να περάσουν καλά, αυτό δεν το είχε καταλάβει.

Θυμήθηκε – κι άλλα κλάματα κι άλλες μύξες – πως η γιαγιά μια φορά του είχε πει πως δεν είναι σωστό να είναι κανείς "ανάποδος" γιατί έρχεται η ώρα που "ο τροχός γυρίζει" και τότε τις πληρώνει τις αναποδιές του. Κι είχε προσθέσει η σοφή του η γιαγιά πως τον "παράξενο" άνθρωπο κανένας δεν τον θέλει για παρέα. Τότε δεν είχε δώσει και πολύ σημασία – κανένα παιδί δεν θα το έκανε πιθανόν – μα τώρα κάπως καταλαβαίνει πως "γύρισε ο τροχός" και οι γονείς του δεν θα ανεχθούν άλλο αυτές τις παραξενιές του.

Δυο ώρες κι ένα βουνό χαρτομάντηλα αργότερα, που γύρισαν οι δικοί του από το σινεμά γελώντας και κουβεντιάζοντας μεταξύ τους χαρούμενα, ο Μανώλης, έχοντας καταλάβει τα μισά από όσα θα ήθελε, ήταν αποφασισμένος να τους δείξει πως καθόλου δεν του άρεσε που έμεινε πίσω μόνος του. Αλλά και πως θα προσπαθούσε να μην έχει τόσες αντιρρήσεις για το οτιδήποτε.
«Περάσατε καλά;» τους ρώτησε ευγενικά και τρία κεφάλια γύρισαν με απορία προς το μέρος του.

«Καλά ήταν, θα σου άρεσε κι εσένα!» πέταξε ο Σίμος.
«Ναι, αλλά δεν με πήρατε μαζί, με αφήσατε τιμωρία!» Τα κλάματα ήταν έτοιμα να ξαναρχίσουν.
«Τιμωρία; Είπαμε εμείς κάτι τέτοιο;» έκανε έκπληκτος ο μπαμπάς.

«Τότε γιατί με αφήσατε σπίτι;»
«Γιατί, μερικές φορές αγόρι μου, πρέπει να μένουμε μόνοι, να μπορούμε να σκεφτόμαστε κάποια πράγματα πιο καθαρά. Να εξετάζουμε τη συμπεριφορά μας, να βλέπουμε τα λάθη μας και να βρίσκουμε τρόπους να τα διορθώνουμε. Να αξιολογούμε την συμπεριφορά μας και να καταλαβαίνουμε αν αυτή αξίζει είτε στους γύρω μας είτε σε εμάς τους ίδιους. Φαντάζομαι ότι κι εσύ αυτό θα έκανες όση ώρα λείπαμε!»

Ο Μανώλης κοίταζε το πάτωμα αλλά είπε με σιγουριά : «θα σταματήσω τις παραξενιές μπαμπά!».
«Αυτό περιμένουμε κι εμείς παιδί μου, να τις σταματήσεις, να βελτιώσεις τις συμπεριφορές σου λιγάκι. Γιατί ξέρεις, δεν είσαι κακό παιδί, αλήθεια δεν είσαι! Αλλά έχεις πείσμα κι αυτό δεν θα σου βγει σε καλό αν είναι σε μεγάλες δόσεις!»

«Κατάλαβα μπαμπά, μα δεν θα είναι εύκολο να τα κάνω όλα σωστά τον πρώτο καιρό τουλάχιστον!» Ο Μανώλης προσπαθούσε να χωνέψει σαν πώς θα ήταν αν έδινε εκείνος τόπο στην οργή μερικές φορές αντί για τους άλλους στην οικογένειά του.
«Δεν περιμένω ν' αλλάξεις σε μια μέρα, περιμένω όμως να προσπαθείς διαρκώς για το καλύτερο!» του είπε ο μπαμπάς και τον αγκάλιασε πολύ – πολύ σφιχτά.

«Τέρμα η τιμωρία λοιπόν;» ρώτησε ο Μανώλης
«Τιμωρία; Ποια τιμωρία; Αν ήσουν τιμωρημένος Μανώλη μου, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σε άφηνα να δεις ούτε τηλεόραση ούτε να παίξεις με το τάμπλετ σου! Το ότι έμεινες δυο ώρες μόνος σου δεν είναι τιμωρία! Την άλλη φορά που θα σε τιμωρήσω στ' αλήθεια λοιπόν, θύμισέ μου να είμαι πιο αυστηρή!»

Η μαμά έκλεισε το μάτι στον Σίμο, που την βοήθησε με τα καμώματά του κι αυτός να συνετίσει λίγο τον μικρό. Ο Σίμος της ψιθύρισε συνωμοτικά : «Εντάξει μαμά, αλλά αύριο κοίτα να κάνεις κανένα άλλο γλυκό γιατί δεν αντέχω τις μπανάνες! Έφαγα διπλή δόση, μην το ξεχνάς!»