Το παραμύθι της εβδομάδας: «Γέμισε τη μοναξιά σου!»

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Ο Γιάννης ήταν περιχαρής. «Φυσικά και χαίρεται. Αυτός είναι ... "κουμπούρι", οπότε, έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένος που κλείνουν τα σχολεία», σκέφτεται ο Σωκράτης. Αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να νιώσει τόσο χαρούμενος.

Όχι φυσικά ότι του αρέσει να διαβάζει – μερικές φορές μάλιστα ως αργά – και να πηγαινοέρχεται τρέχοντας από το σχολείο στο σπίτι και μετά στο φροντιστήριο αγγλικών και το ωδείο κι όλα αυτά. Είναι ένα κανονικό αγόρι κι αυτός και σίγουρα θέλει να ξεκουραστεί.

Από την άλλη μεριά όμως, έχει ένα σωρό λόγους να μην είναι απόλυτα ευτυχισμένος – όπως ο Γιάννης ας πούμε.
«Τι έχεις Σωκράτη μου;» ρωτάει η μαμά. Και τι να της πει ο Σωκράτης; «Τελειώνει το σχολείο και μελαγχόλησα;» Αφού κι η ίδια η μαμά χαίρεται που για τρεις – σχεδόν – μήνες δεν θα έχει αυτά τα πήγαινε – έλα και πέρα – δώθε. Πώς να καταλάβει ότι αυτή η "παύση" κάνει το Σωκράτη μελαγχολικό;

Ακούει τους συμμαθητές του να μιλάνε για το πότε θα πάνε διακοπές, πού θα πάνε, πόσο θα μείνουν στο χωριό του ενός παππού και πόσο στο χωριό της άλλη γιαγιάς και τι καλό είναι το βουνό και πόσο όμορφη η θάλασσα. Ακούει και τους γονείς που ανυπομονούν να πάρουν κι αυτοί μια ανάσα από το να υποστηρίζουν τα παιδιά τους σε μελέτες και διαδρομές. Και μετά, σηκώνει τα μάτια του και κοιτά τη βεράντα του σπιτιού τους – όμορφη είναι, μικρή, μα πνιγμένη στα λουλούδια. Από το δρόμο, κάτω, φαίνεται σαν ένας μαγικός κήπος. Αυτή η βεράντα φαίνεται πως θα είναι η παρηγοριά του Σωκράτη για τις μέρες που θα έρθουν.....

Όσο πιο πολλά ακούει ο Σωκράτης για το καλοκαίρι, τόσο περισσότερο εκείνος δε μιλά. Αφήνει τους φίλους του, και κυρίως το Γιάννη, να χαρούν.

«Τι έχεις Σωκράτη;» ρωτά κι ο Γιάννης που τον καταλαβαίνει περισσότερο από κάθε άλλον φίλο της παρέας του. Κι επειδή δεν μπορεί να του κρυφτεί, εκείνος απαντά: «τίποτε, φίλε μου, μόνο σκέφτομαι πόσο μόνος θα είμαι χωρίς εσάς όλο το καλοκαίρι».

«Α, αυτό είναι;» Για τον Γιάννη τα πράγματα είναι απλά, ένα κι ένα κάνουν δυο. Για τον Σωκράτη είναι τα πάντα περίπλοκα, σαν μαθηματική εξίσωση με πολλούς άγνωστους «χι».

«Αυτό, θέλει κι άλλο; Σε μια βδομάδα – το πολύ! – θα έχετε πάρει όλοι δρόμο για τα χωριά των πατεράδων σας. Κι εγώ θα μείνω εδώ να βράζω. Δεν είναι καθόλου όμορφη η πόλη μας με τη ζέστη».

«Στάσου, Σωκράτη, τι νομίζεις δηλαδή, ότι στο χωριό είναι όλα υπέροχα;» Ο Γιάννης έχει τις αντιρρήσεις του.
«Δεν είναι; Άσχημα θα περάσεις;»
«Κοίτα, άσχημα δεν μπορεί να το πει κανείς. Αλλά δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μη νομίζεις... Βλέπεις δεν είναι και κοντά στη θάλασσα. Και στο χωριό οι δουλειές δεν σταματούν σχεδόν ποτέ».

«Δουλειές;»
«Εμ, βέβαια, τι νόμισες; Να θεριστούν τα σπαρτά, να οργωθούν χωράφια, να μαζευτούν τα κηπευτικά, σκαψίματα και ποτίσματα, όλη μέρα, όλες τις μέρες, κάτι πρέπει να γίνει! Ειδικά τα περιβόλια έχουν πολύ δουλειά τώρα το καλοκαίρι για να μην ξεραθούν και να μην χαθούν τα ζαρζαβατικά»
Ο Σωκράτης κοίταξε τον φίλο του με απορία. «Και συ ξέρεις να κάνεις όλες αυτές τις δουλειές;»

«Μαθαίνω κάθε φορά κι από κάτι. Άλλοτε ν' ανοίγω τα αυλάκια για το πότισμα, άλλοτε να ξεβοτανίζω τα ζιζάνια. Μέχρι πρόπερσι μόνο να μαζεύω τις ντομάτες και τις μελιτζάνες ήξερα. Μετά ήρθε η σειρά μου να μάθω για τις μπάμιες και τα σκαψίματα»

«Τι λες!» Ο θαυμασμός του Σωκράτη ήταν αληθινός. Συνήθως ο Γιάννης δεν είχε κάτι να του θαυμάσει κανείς στα μαθήματα. Με το ζόρι τα κατάφερνε – και χάρη στην βοήθεια του φίλου του για να πούμε την αλήθεια. Ο Σωκράτης χαιρόταν που ο Γιάννης ήταν καλός σε κάτι, και μάλιστα σε κάτι τόσο δύσκολο – πολύ δύσκολα ακούγονταν όλα αυτά !

«Ναι. Δεν είναι όλα εύκολα βέβαια, και μερικές φορές είναι αρκετά βαρετό, όπως ας πούμε το να μαζεύεις τις μπάμιες, κι αφού δεν μου αρέσουν μαγειρεμένες γιατί πρέπει να υποστώ το βασανιστήριο να τις μαζεύω και ωμές; Όμως οι δουλειές πρέπει να γίνονται στην ώρα τους. Τα χωράφια δεν περιμένουν. Ούτε καν να μεγαλώσουν τα παιδιά! Οπότε βοηθάω όπως μπορώ τους παππούδες μου»

«Πρέπει να σε καμαρώνουν πολύ, ε Γιάννη;»
«Ε, στην αρχή η γιαγιά γελούσε ασταμάτητα με τις μικρές μου γκάφες – κι ήταν πολλές. Δεν ήξερα να ξεχωρίσω τα στάρια από τα κουκιά. Ουουου, τι να σου λέω! Έμαθα όμως. Κι ο παππούς είχε πολύ υπομονή μαζί μου. Ξέρεις γιατί στα λέω αυτά;»

«Γιατί»
«Για να μη νομίζεις πως εγώ θα καλοπερνάω κι εσύ θα κάθεσαι εδώ μοναχός σου. Δεν είναι πάντα έτσι. Κι ούτε όλοι μας που θα φύγουμε μακριά από την πόλη θα περάσουμε ... "ζωή χαρισάμενη" που λένε. Θα ξεκουραστούμε, δε λέω. Αλλά το ίδιο θα κάνεις κι εσύ, σωστά;»

Σωστά. Τουλάχιστον, το να διαβάζεις στη βεράντα είναι πιο ξεκούραστο από το να σκάβεις αυλάκια.
«Δεν διασκεδάζεις καθόλου;»
«Αμέ! Πώς! Τα απογεύματα είναι σκέτη γλύκα.... Μαζεύονται οι μεγάλοι και λένε ιστορίες από τα παλιά. Πώς γίνεται και θυμούνται όλες τους τις σκανταλιές ακόμη σε αυτή την ηλικία, δεν έχω καταλάβει. Κι εμείς παίζουμε εκεί κοντά, κι ολοένα σταματάμε και τους ακούμε. Έχει πλάκα τις περισσότερες φορές!»

«Αααα ... τόση διασκέδαση!»
«Καμιά φορά βλέπουμε και καμιά ταινία. Όταν έρχονται οι γονείς μου πάμε και για μπάνιο, αλλά είναι μακριά και κουβαλάμε κι ένα σωρό πράγματα μαζί μας γιατί καθόμαστε στη θάλασσα όλη μέρα. Αλλά αν έχει μελτεμάκι από τα βορινά, δεν πάμε, γιατί σηκώνονται μεγάλα κύματα και δεν είναι καθόλου απολαυστικό το μπάνιο»

Ο Σωκράτης έμεινε σιωπηλός για λίγο. Σίγουρα δεν ήταν οι διακοπές του Γιάννη ακριβώς όπως τις φανταζόταν. Αλλά κι αυτός τι σόι διακοπές θα έκανε μέσα σε τέσσερεις τοίχους;
«Εσύ τουλάχιστον», συνέχισε ο Γιάννης, θα πηγαίνεις και βόλτες και συναυλίες και σινεμά, και δεν θα χαθείς από όλους τους συμμαθητές μας! Γιατί, δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα είναι εδώ και θα μπορείς να κάνεις παρεούλα. Εμείς εκεί στο κορφοβούνι ... πάμε χαμένοι...»

«Μπα, μη νομίζεις ... οι μέρες κυλούν αργά στις διακοπές! Είμαι και μόνος μου βλέπεις...» είπε ο Σωκράτης.
«Αυτό, φίλε μου, θα το προτιμούσα! Ξέρεις τι είναι να έχεις δυο μικρότερα αδέλφια που τσακώνονται συνέχεια για το τίποτε; Και να πρέπει να κάνεις το διαιτητή σε κάθε καβγά τους; Και να μοιράζεσαι όλα σου τα πράγματα; Αχ, ας ξεκουραζόμουν κι εγώ λιγάκι σαν εσένα!»
«Μην το λες. Η μοναξιά που έχω εγώ όλο το καλοκαίρι .... είναι βαρετή!»

Ο Γιάννης κοίταξε καλά – καλά το Σωκράτη. Για εκείνον, το να μην έχει μελέτη κάθε μέρα, ήταν από μόνο του ένα μεγάλο θαύμα. Αν δε λείψουν από τη ζωή του όλες εκείνες οι άλλες δραστηριότητες – που τις θεωρεί εξίσου κοπιαστικές – ε, τότε θα είναι πραγματικά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένος. Μήπως ο Σωκράτης βλέπει τα πράγματα λίγο πιο μαύρα από ότι στην ουσία είναι;

«Ε, και τι κάθεσαι τότε;» τον ρωτά.
«Σαν τι να κάνω δηλαδή; Να πάρω τα βουνά σαν εσένα; Αμ, δεν έχω εγώ χωριό καημένε μου!»

«Όχι, τα βουνά να μην τα πάρεις. Αλλά να... μπορείς να κάνεις ένα σωρό πράγματα. Που θα σου αρέσουν και που θα περνάς την ώρα σου ευχάριστα. Να ... να γεμίσεις τη μοναξιά σου!»
«Τι να κάνω λέει; Πώς να τη γεμίσω τη μοναξιά μου; Γεμίζει η μοναξιά;» Αυτός ο Γιάννης, ποτέ δεν ήταν καλός στη "γλώσσα". Και στην έκθεση, άλλα έχει στο κεφάλι του κι άλλα γράφει στο τετράδιό του. Πώς γεμίζει δηλαδή μια μοναξιά;
«Να την γεμίσεις σου λέω! Με πράγματα που σου αρέσει να κάνεις. Με καινούρια πράγματα που θες να μάθεις. Για παράδειγμα, εσύ δεν έλεγες πως θες να μάθεις κιθάρα και πως η κιθάρα του μπαμπά σου κάθεται σε μιαν άκρη να σκονίζεται;

Ε, τώρα, μπορείς να παρακολουθήσεις μερικά μαθήματα, και έχεις τον χρόνο να το κάνεις. Δεν θα πνίγεσαι στο διάβασμα! Κι άμα μάθεις να την τσαγκρουνάς καλά, θα δεις κι από το ίντερνετ, μέχρι να ξανανοίξουν τα σχολεία προφέσορας θα έχεις γίνει!»

Ο Γιάννης μιλούσε με ενθουσιασμό και ήταν η πρώτη φορά που ο Σωκράτης τον άκουγε να μιλάει τόση ώρα συνεχώς! Λες να έχει δίκιο;

«Μπορείς να μάθεις και για την κηπουρική ένα σωρό πράγματα – εσύ παίζεις το ίντερνετ στα δάκτυλα! Θα φροντίζεις τις γλάστρες της μαμάς σου και θα βάλεις κι άλλα φυτά στην ταράτσα. Ντοματούλες, πιπεριές και μελιτζάνες! Θέλουν πολύ φροντίδα και να τα αγαπάς, να τους μιλάς. Θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα σου δίνω οδηγίες – ο παππούς μου τα ξέρει όλα! Θα καμαρώνεις μετά που όλα θα έχουν βγει από τα χεράκια σου!»

«Δεν είναι άσχημη ιδέα! Θα γίνω αγρότης μέσα στη μέση μιας πόλης! Θα μάθω και κιθάρα. Όλο και κάποιο ωδείο θα βρω να παραδίδει μαθήματα μεσοκαλόκαιρα. Κι ύστερα, πάντα ήθελα να πάρω ένα μικροσκόπιο και να κάνω διάφορα πειράματα. Νομίζω ότι κοντεύω να μαζέψω τα λεφτά που χρειάζομαι»

Ο ενθουσιασμός είναι μεταδοτικός και πριν περάσουν μερικά λεπτά, τα δυο αγόρια είχαν καταστρώσει ένα σωρό σχέδια για όλα τα πράγματα που ο Σωκράτης ήθελε να κάνει – όλα μέσα σε αυτό το καλοκαίρι! Στο τέλος, οι ώρες της ημέρας δεν θα έφταναν!

«Να δεις για πότε θα περάσει ο καιρός φίλε μου! Δεν θα το καταλάβεις!» ο Γιάννης είχε πάρει πολύ σπουδαίο ύφος.
«Ήταν πραγματικά πολύ σοφή η ιδέα σου, αν και στην αρχή δεν το καταλάβαινα. Μα, καημένε, να "γεμίσω τη μοναξιά μου"; Πώς το σκέφτηκες αυτό; Και μου κάνεις και τον "αδύνατο" στη γλώσσα!» Του Σωκράτη του ερχόταν να τον φιλήσει τον φίλο του.

«Αααα... αυτό ... να, κάτι τέτοια λέει ο παππούς μου που δεν ξέρει και πολλά γράμματα. Για παράδειγμα, εκείνος "γεμίζει τη μοναξιά του" τα χειμωνιάτικα βράδια, σκαλίζοντας φιγούρες και καράβια σε ξύλα με το σουγιαδάκι του. Κι η γιαγιά μου "κοσκινάει" τις αργίες πλέκοντάς μας πουλοβεράκια με τα χέρια της.»

«Καταπληκτικός ο παππούς σου! Αξιαγάπητη η γιαγιά σου! Μα, δεν ξεκουράζονται καθόλου;»
«Όταν σ' αρέσει αυτό που κάνεις, δε λογαριάζεις κούραση. Κι αυτό ο παππούς μου το λέει».

Ο Σωκράτης ένα πράγμα ήξερε να πει. Ότι φέτος το καλοκαίρι δεν θα ένιωθε τόσο μεγάλη μοναξιά. Είχε βρει ένα σωρό καινούρια ενδιαφέροντα, θα έβρισκε κι άλλα. Φοβόταν πως ο χρόνος θα κυλούσε αργά, αλλά μάλλον έκανε λάθος. Έτσι όπως πήγαινε, ζήτημα είναι να του μένει κανένα μισάωρο για να ασχοληθεί με τον υπολογιστή ή το τάμπλετ του. Χαρές που θα κάνει η μαμά που όλη την ώρα του φωνάζει γι' αυτό!