Το παραμύθι της εβδομάδας: «Τι; Διαγώνισμα; Ωωωχ!»

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

«Ε, πώς κάνεις έτσι παιδί μου;» του είπε η μαμά του, λιγάκι πειραγμένη είναι η αλήθεια που δεν πήρε σήμερα το «φιλί της επιστροφής». Γιατί, βλέπετε, στο σπίτι του Θανάση, είχαν καθιερώσει ... «τα φιλιά της ημέρας» : το φιλί της καλημέρας, φεύγοντας από το σπίτι για να έχουν μια όμορφη μέρα, το φιλί της επιστροφής, γιατί τα δύσκολα πέρασαν και γυρίσαμε όλοι στο σπίτι, το φιλί της καληνύχτας για όνειρα γλυκά. Πάει λοιπόν περίπατο σήμερα το φιλί της επιστροφής. Ο Θανάσης έχει ένα σωρό προβλήματα στο μυαλό του και το χειρότερο είναι αυτό με το τεστ της Ιστορίας.

«Πού να καταλάβει η μαμά...» σκέφτηκε και κλείστηκε βιαστικός για διάβασμα.
Αλλά η μαμά φυσικά, καταλαβαίνει. Και κουνάει το κεφάλι της – ευτυχώς δεν την είδε ο Θανάσης. «Αμ, στα 'λεγα παιδί μου, στα 'λεγα! Προετοιμάσου λίγο το Σαββατοκύριακο, προετοιμάσου! Μελέτησε λιγάκι παραπάνω, κάνε και καμία επανάληψη!» Αλλ' ο Θανάσης δεν την άκουσε. Με τέτοια λιακάδα και να καθόταν σ' ένα γραφείο να μελετάει; Αν είναι δυνατόν! Το χειμώνα οι λιακάδες είναι τόσο σπάνιες! Σιγά μην κλειστούμε μέσα! Βουρ για την πλατεία!

Κι έτσι ο Θανάσης, είχε μελετήσει τσάτρα – πάτρα τα μαθήματα της Δευτέρας, ακόμη λιγότερο τα αγγλικά του και καθόλου κάποιο από τα μαθήματα των άλλων ημερών, ούτε καν για να κερδίσει λίγο χρόνο και κόπο. «Μα, δεν είμαι μόνο "μαθητής", είμαι και "παιδί" και θέλω να παίξω λίγο, όχι μόνο να διαβάζω!», δικαιολογούσε τον εαυτό του. Την Κυριακή. Γιατί σήμερα, Τρίτη, ήθελε να έρθει μια νεραϊδονονά, να του κάνει μία «τσουπ» με το ραβδί της και να τα μάθει όλα μονομιάς!.

Αφού όμως νεραϊδονονά δεν του βρίσκεται πρόχειρη, κι αφού ότι και να κάνει την Πέμπτη θα το γράψει το τεστ στην Ιστορία, κάθισε μουτρωμένος να διαβάσει – χώρια που είχε κι ένα σωρό Μαθηματικά να κάνει. Μα, σήμερα βρέθηκαν όλα;
«Μη στενοχωριέσαι, γιε μου», του είπε αργότερα ο μπαμπάς στο τραπέζι, «νομίζω πως έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου και θα τα προλάβεις όλα».
«Ναι, καλά», είπε ο Θανάσης, αλλά η ψυχή του ήταν ... «μαύρη». Κι αφού έφαγε με βιασύνη, ξανακλείστηκε στο δωμάτιό του – χωρίς τον γάτο του τον Τίγρη που τον κοίταζε παραπονεμένος.

Για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, ο Θανάσης δεν ήταν κακός μαθητής, το αντίθετο μάλιστα! Τις περισσότερες φορές φρόντιζε να μοιράζει σωστά το χρόνο του ανάμεσα στις σχολικές υποχρεώσεις του και στις δραστηριότητες και τα παιχνίδια που του άρεσαν τόσο πολύ.

Συνήθως τα καταφέρνει πολύ καλά. Μέχρι τώρα δηλαδή. Και μέχρι τώρα δεν είχαν διαγωνίσματα και τεστ και επαναληπτικά μαθήματα. «Τι κακό είναι κι αυτό φέτος! Μου φαίνεται πως πολύ θα ζοριστώ στην Τρίτη τάξη!» Και, συχνά – πυκνά, αναστέναζε που μεγάλωσε και θα κλεινόταν ολοένα και περισσότερο πίσω από βουνά βιβλίων για μελέτη. Χώρια που δεν ήξερε και τι ακριβώς να περιμένει σε ένα τεστ – κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη αγωνία του. Απορίες "χόρευαν" στο μυαλό του ένα σωρό: και πώς θα είναι, και τι ερωτήσεις θα μπούνε, και πώς πρέπει να απαντήσω, με δικά μου λόγια ή παπαγαλίζοντας το βιβλίο, και θα μου φτάσει ο χρόνος ή θα πρέπει να κάνω χάλια γράμματα για να προλάβω να γράψω όσα θέλω. Και, το κυριότερο: θα τα θυμάμαι όλα αυτά;»

Μη βρίσκοντας την άκρη, αλλά αποφασισμένος και να μην αποτύχει, έβαζε τον καλύτερο εαυτό του, αλλά μέχρι το απόγευμα το βουνό της επανάληψης της Ιστορίας παρέμενε βουνό και σχεδόν τίποτε άλλο δεν είχε γίνει. Οπότε, τι μπορούσε να κάνει; Να κλάψει τη μοίρα του την κακιά ή να τα βάλει με τον εαυτό του που δεν στρώθηκε στην μελέτη το Σαββατοκύριακο, παρά έπαιζε με τις ώρες στην πλατεία; «Μαμάααα!», φώναξε κάποια στιγμή που το φάνηκε πως ξέχασε ό,τι είχε μάθει. «Μαμάααα!». Οι μαμάδες πάντα έχουν μια λύση ή μια συμβουλή. Και ο χρόνος για τον Θανάση περνά πολύ γρήγορα....

Με το που εμφανίστηκε η μαμά, ακόμη με την ποδιά της κουζίνας και τα χέρια μισο-βρεγμένα, της ξεφούρνισε όλες τις απορίες και τις ερωτήσεις που τόση ώρα χόρευαν στο μυαλό του – το οποίο μυαλό λες κι είχε γίνει σουρωτήρι και δεν συγκρατούσε τίποτε πια! Όση ώρα μιλούσε, και κανείς δεν ξέρει να μας πει, ούτε καν ο ίδιος, πόση ώρα ήταν αυτή, τη μια στιγμή φώναζε – αδικία όσο να πεις να μπαίνει τεστ μεσοβδόμαδα με ένα σωρό άλλα μαθήματα που κι αυτά θα πρέπει να διαβαστούν – και την άλλη ήταν βουρκωμένος. Κι όση ώρα μιλούσε πάλι, η μαμά τον κοιτούσε στα μάτια και περίμενε υπομονετικά να ολοκληρώσει τους προβληματισμούς του. Στο μεταξύ όμως, είχε σηκώσει το ένα φρύδι, γνωστό σημάδι του «στα έλεγα εγώ παιδί μου», κι ο Θανάσης σίγουρα τώρα καταλάβαινε τι του έλεγε η μαμά τόσον καιρό.

«Στάσου παιδάκι μου κι έχεις πάρει φόρα!» του είπε όταν ο Θανάσης φάνηκε να βάζει μια κάποια τελεία στις φράσεις του. Και πρόλαβε να συνεχίσει η μαμά: «Πρώτα – πρώτα θα πρέπει να καταλάβεις πως το τεστ, το οποιοδήποτε τεστ, στο οποιοδήποτε μάθημα, έχει να κάνει με κάτι που ήδη έχεις διδαχθεί και συνεπώς το ξέρεις. Δεν θα σου βάλουν κανένα τεστ για κάτι που ΔΕΝ ξέρεις. Με παρακολουθείς ως εδώ;»
«Ναι, μαμά....»
«Ωραία. Άρα, δεν πρέπει να υπάρχει μεγάλο άγχος, σωστά; Άμα ξέρεις κάτι, το ξέρεις, πάει και τελείωσε!»
«Εεεε... μάλλον όχι μαμά... γιατί μερικά πράγματα τα ξέρω ή νομίζω πως τα ξέρω και κάνοντας επανάληψη μου φαίνονται σαν καινούρια!» Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αγωνία του Θανάση. Όσο περισσότερο μελετούσε τόσο νόμιζε πως ξεχνούσε όσα διάβαζε!

«Αυτό διορθώνεται εύκολα!» είπε η μαμά, και του έφτιαξε ένα μεγάλο ποτήρι πορτοκαλάδα – παρά τις διαμαρτυρίες του. «Χρειάζεσαι κάτι δυναμωτικό καλέ μου, και η πορτοκαλάδα είναι ό,τι πρέπει!» του είπε. Ήθελε δεν ήθελε ο Θανάσης την κατάπιε μονορούφι – λες η μαμά να έχει πάλι δίκιο;

«Και τώρα, που έγινες πιο δυνατός» - ο Θανάσης καθόλου δυνατός δεν αισθανόταν εκείνη τη στιγμή αλλά για να το λέει η μαμά έτσι θα είναι – «ας πούμε και τα υπόλοιπα». Κι αυτό το φοβόταν ο Θανάσης. Τα "υπόλοιπα". Γιατί θα του έλεγε πως έπρεπε να έχει οργανώσει το χρόνο του καλύτερα, πως καλύτερα το διάβασμα παρά το παιχνίδι με την μπάλα κι όλα αυτά που λένε συνήθως οι μαμάδες όλου του κόσμου. Αλλά, αντίθετα με ότι περίμενε, η μαμά του Θανάση δεν είπε καθόλου αυτά – πάντως το ένα φρύδι εξακολουθούσε να είναι σηκωμένο στο σημάδι του «στα έλεγα εγώ». Τον πήρε από το χέρι και κάθισαν μαζί στον καναπέ.

«Πρέπει επίσης να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα παιδί μου», του είπε η μαμά και τα μάτια του Θανάση γούρλωσαν. «Είναι δυνατόν να λέει κάτι τέτοιο; Εγώ πνίγομαι και δεν προλαβαίνω και χωρίς διάλειμμα!» ήθελε να της φωνάξει αλλά κατάπιε τη γλώσσα του. Στους μεγάλους δεν αρέσει να τους διακόπτεις.

«Μη με κοιτάς σαν χαζός! Με το να μελετάς συνέχεια το μόνο που κάνεις είναι να αγχώνεσαι περισσότερο. Πρέπει να σηκωθείς, να κινηθείς, να μιλήσεις με κάποιον, ίσως να δεις και λίγη τηλεόραση για κανένα δεκάλεπτο. Να αλλάξεις παραστάσεις. Και μετά, συνεχίζεις. Αυτό φυσικά δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια, αλλά πάντως, μπορείς να το κάνεις μια – δυο φορές. Βοηθά το μυαλουδάκι σου να ξεκουράζεται!»

«Γι' αυτό κάνουμε διάλειμμα και στο σχολείο μαμά;»
«Βεβαιότατα! Ξεκουράζεστε και μπορείτε μετά να αποδώσετε καλύτερα την επόμενη διδακτική ώρα!»
Πώωωω! Κι αυτός που νόμιζε πως κάνανε διάλειμμα για να μπορούν να παίζουν.....

«Όσο για το τι θα είναι και πώς θα είναι το τεστ, ε, αυτό θα το μάθεις μεθαύριο. Μη φανταστείς όμως πως θα πρέπει να γράψεις ολόκληρα κατεβατά και μάλιστα ακριβώς όπως τα λέει το βιβλίο. Ο δάσκαλός σου θέλει να δει και την δική σου ικανότητα να καταλάβεις και να διηγηθείς κάτι. Έτσι, θα απαντήσεις στις ερωτήσεις με τα δικά σου λόγια – αρκεί βέβαια να μην γράψεις παλαβομάρες, κάτι που σε έχω ικανό να κάνεις μόνο και μόνο για να γελάσουν οι συμμαθητές σου! Αλλά εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Οπότε, καλά θα κάνεις να απαντήσεις σωστά. Κι είμαι σίγουρη πως θα έχεις αρκετό χρόνο για να το κάνεις, χωρίς να πρέπει να γράφεις βιαστικά, που ευκαιρία ψάχνεις δηλαδή και μετά ποιος θα καταλαβαίνει τα γράμματά σου!»

«Μου φαίνεται ότι τα έχω ξεχάσει όλα μαμά!» είπε ο Θανάσης σοβαρά. «Κι είμαι τόσο κουρασμένος που δεν έχω κουράγιο να τα ξαναδιαβάσω!»

«Ααααα!» έκανε η μαμά, «έχω ένα φάρμακο και γι' αυτό! Τέλος η Ιστορία για σήμερα! Μάλιστα, ΤΕΛΟΣ! Δεν διαβάζεις άλλο Ιστορία σήμερα!» είπε με έμφαση η μαμά του Θανάση, προλαβαίνοντας τις διαμαρτυρίες του γιου της που σίγουρα θα νόμιζε πως ήταν παλαβή. «Θα δεις τι άλλο έχεις να κάνεις και θα τελειώσεις όσο πιο σύντομα γίνεται. Θα μαζέψεις τα βιβλία σου και θα πας για νάνι νωρίς!» Χαμογέλασε με το ύφος του παιδιού της και συνέχισε: «Νωρίς, Θανάση μου, νωρίς! Ένας καλός ύπνος θα σε ξεκουράσει και αύριο, θα δεις, όλα θα τα θυμάσαι ... "μαγικά" ...»

«Αποκλείεται να κλείσω μάτι άμα ξέρω πως δεν έχω ξεμπερδέψει με το θέμα του τεστ από σήμερα!», επαναστάτησε ο μικρός, «αποκλείεται να τα αφήσω όλα για τελευταία στιγμή!»

«Θανάση!» Η φωνή της μαμάς είχε υψωθεί λιγάκι κι άλλο λιγάκι είχε υψωθεί και το φρύδι. Δεν σήκωνε αντίρρηση. «Έχε μου εμπιστοσύνη! Τι νομίζεις; Εμείς, οι γονείς δηλαδή, φυτρώσαμε κατ' ευθείαν μεγάλοι; Δεν ήμασταν ποτέ παιδιά ή δεν έχουμε γράψει ποτέ τεστ και διαγωνίσματα; Λάθος κάνεις! Κι επειδή ακριβώς έχουμε περάσει πολλά ως μαθητές κι εμείς, κάτι παραπάνω ξέρουμε. Έχε μου λοιπόν εμπιστοσύνη! Ο κουρασμένος μαθητής είναι ευκολότερο να κάνει λάθος. Ενώ, αν είσαι φρέσκος και ξεκούραστος, αυτά που έχεις μάθει, έρχονται στο μυαλό σου μια χαρά! Είναι δοκιμασμένο σου λέω!» Η μαμά σηκώθηκε από δίπλα του δείχνοντάς του πως το διάλειμμα πήρε τέλος κι έπρεπε να κάνει όσα του είπε.

Κι ο Θανάσης έτσι έκανε. Από τη μια μεριά βέβαια ένιωσε απίστευτη ανακούφιση που έκλεισε το βιβλίο της Ιστορίας – τουλάχιστον γι' απόψε, και ξεμπέρδεψε στα γρήγορα και με τα υπόλοιπα μαθήματά του. Από την άλλη μεριά όμως, μια μικρή αμφιβολία, για το αν δηλαδή είχε δίκιο η μαμά πως αύριο το πρωί θα τα θυμόταν όλα μια χαρά, τον έτρωγε. Επειδή όμως δεν ήθελε ούτε καν να φανταστεί πώς θα ήταν η αυριανή του μέρα αν έπρεπε να ξαναρχίσει από το μηδέν, προτίμησε να πέσει στο κρεβάτι του χωρίς πολλές αντιρρήσεις, ενώ προσευχόταν στον καλό Θεό να έχει δίκιο η μαμά και να ξυπνήσει αύριο το πρωί με όλη την Ιστορία μέσα στο κεφάλι του!

Την επόμενη μέρα φυσικά, το πρώτο πράγμα που έκανε, αφού έκλεισε το ξυπνητήρι εννοείται, ήταν να ελέγξει αν θυμόταν κάτι, οτιδήποτε από όλα εκείνα τα κεφάλαια της Ιστορίας που είχε επανάληψη για το τεστ. Και ξαφνικά, ο Δίας, η Αφροδίτη, ο Ηρακλής και η Λερναία Ύδρα κι όλοι οι άθλοι του Ηρακλή, χόρευαν κανονικά μέσα στο κεφάλι του, όπως ακριβώς τους έλεγε το βιβλίο της Ιστορίας! Τι κι αν χθες το βράδυ νόμιζε πως δεν θα θυμόταν λέξη από όλα αυτά; Τι κι αν πίστευε πως είχε αφήσει μεγάλα κενά στη μελέτη του και δεν θα τα ... "βούλωνε" ποτέ; «Αχ, Θεούλη μου, δεν γίνεται να γράψουμε σήμερα το τεστ;» έλεγε από μέσα του, από τον φόβο του μην τα ξανα-ξεχάσει.

Μα, όπως λέει και η μαμά, ότι ξέρει κανείς το ξέρει πάει και τελείωσε κι ο Θανάσης μάλλον ήξερε πολύ καλά την Ιστορία. Πάει και τελείωσε! Σα να μετράς από το ένα ως το δέκα, πράγμα που είναι το ευκολότερο στον κόσμο όλο! Τελικά, πάλι είχε δίκιο η μαμά! «Την αγωνία βέβαια θα την έχω, γιατί ποιος ξέρει τι να είναι αυτό το τεστ και πώς θα τα πάω τελικά, αλλά πάντως, τώρα δα, μια χαρά μου φαίνεται ότι θα τα πάω!»

Για πότε ο Θανάσης ετοιμάστηκε για το σχολείο, ούτε αυτός ούτε οι γονείς του το κατάλαβαν. Συνήθως ήταν λίγο τεμπελάκος τα πρωινά, κι αυτό το βούρτσισμα των δοντιών ήταν ένα μικρό μαρτύριο, αλλά σήμερα η μέρα ήταν διαφορετική. Η μαμά του έκλεισε το μάτι κι ο μπαμπάς του χάλασε λίγο τη χωρίστρα στα μαλλιά, πειράζοντάς τον. «Νιώθω τόσο φρέσκος μαμά και τόσο δυνατός, που ο Ηρακλής και οι Άθλοι του δεν πρόκειται να μου ξεφύγουν μαμά!» της είπε με χαμόγελο και της έδωσε ένα πολύ γλυκό φιλί της καλημέρας.