«Despoina’s little stories»: Τότε που ήμουν παιδί…

Γεια σας φίλες μου!

Το ταξίδι στο Βελιγράδι με γύρισε πολλά χρόνια πίσω... Ξεφυλλίζοντας τα παιδικά άλμπουμ της Εύης, ένα απόγευμα που καθόμασταν οι δυο μας στο σαλόνι του σπιτιού της και αναπολούσαμε το παρελθόν, έπεσα πάνω σε δύο παιδικές μας φωτογραφίες. Ανατρίχιασα μόλις τις είδα!

Γύρισα πίσω στον χρόνο, τότε που ήμασταν πιτσιρικάκια, όχι πάνω από 7 – 8 χρονών. Στη γειτονιά της γιαγιάς μου της Βαγγελίτσας, στον Περισσό... Πόσο παιχνίδι να θυμηθώ στις αλάνες, στην αυλή της κυρά- Έλλης που μας κατσάδιαζε κάθε τόσο γιατί της είχαμε ρημάξει τις κορομηλιές της, στην πλατεία Υγείας και στην πιλοτή του σπιτιού της γιαγιάς και του παππού να παίζουμε «Αγαλματάκια ακούνητα κι αγέλαστα» ώρες ατέλειωτες... Θυμάμαι την ανεμελιά μας, τα γέλια μας που αντηχούσαν σε όλη την γειτονιά. Θυμάμαι το κρυφτό, την αμπάριζα και τους αγώνες ταχύτητας!

Ημασταν τρία μικρά κοριτσάκια, τρεις ξαδέρφες, αλλά πάνω απ όλα οι καλύτερες φίλες! Με τα κορίτσια μεγαλώσαμε σαν αδερφές. Εδώ μας βλέπετε εν δράσει... Η Εύη κι εγώ ποζάρουμε στον φακό και η Νάκη (σ.σ βαπτισμένη Δέσποινα κι αυτή, αλλά πάντα τη φωνάζαμε Νάκη για να μη μας μπερδεύουν) επιδίδεται στο αγαπημένο της άθλημα... το σκαρφάλωμα!

Είναι αυτό που λένε ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως και να εξελιχθεί η ζωή σου, όσους νέους φίλους και να κάνεις, κανείς δε θα μπορέσει να αντικαταστήσει τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες. Η Εύη και η Νάκη, είναι δύο μεγάλες μου αγάπες και ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου σε κάθε χαρούμενη ή δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Μπορεί να μην ανήκαμε ποτέ σε αυτό που λέμε «ευκατάστατη οικογένεια», να μην παίρναμε πλούσια δώρα, αλλά πάντα είχε η μία την άλλη κι αυτό μας ήταν αρκετό... Ζήσαμε τα πιο γλυκά παιδικά χρόνια... Το σημερινό μου post είναι αφιερωμένο σε αυτές...

Αύριο θα σας δείξω τις φωτογραφίες από την ελληνοσερβική βάπτιση της Μίλας! Μέχρι τότε περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!Εύχομαι να έχετε μία όμορφη μέρα!