Δέσποινα Καμπούρη: «Μια ζωγραφιά για συγγνώμη»

Η μέρα ξεκίνησε από πολύ νωρίς το πρωί. Ξύπνησα στις 7 για να ετοιμάσω τις μικρές για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μεγάλη μέρα κυρίως για τη Χριστίνα που θα πάει για πρώτη φορά στο μεγάλο σχολείο, το δημοτικό.

Αφού έκανα όσα κάνουν όλες οι μαμάδες, άφησα τις μικρές στο σχολικό και πήγα στο στούντιο για να ετοιμαστώ για την εκπομπή όπως κάθε πρωί.

Μετά την εκπομπή είχα ένα πολύωρο γύρισμα το οποίο τελείωσε στις επτά και μισή το απόγευμα. Έφυγα κατευθείαν και πήγα να πάρω την κόρη μου από την προπόνηση.

Μπήκα στο σπίτι μου στις οκτώμισι το βράδυ εξαντλημένη. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να κοιμηθώ. Ευτυχώς η μικρή είχε κάνει μπάνιο και μόλις είχε ξεκινήσει με τη βοήθεια της μεγάλης της αδερφής να ετοιμάζει την τσάντα της με τα απαραίτητα βιβλία βάσει το προγράμματος που τους έδωσε η δασκάλα τους. Ήταν όλα τόσο καλά κουρδισμένα που σχεδόν δεν το πίστευα ότι θα καταφέρω να «κλείσω διακόπτες» νωρίς για να ξεκουραστώ για την επόμενη μέρα.

Όλα κυλούσαν τέλεια μέχρι που άνοιξα την πόρτα του μπάνιου. Αντίκρυσα μια πλημμύρα από την βρύση του νιπτήρα που είχε μείνει ανοιχτή να τρέχει. Το νερό είχε περάσει μέσα από το ξύλινο ντουλάπι και χυνόταν ανεξέλεγκτο στο πάτωμα περνώντας κάτω από την πόρτα και φτάνοντας στο ξύλινο παρκέ του διαδρόμου.

Τρόμαξα. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί νόμιζα ότι υπήρχε σοβαρή διαρροή στα υδραυλικά. Έκλεισα γρήγορα τη βρύση και μάζεψα με τη σφουγγαρίστρα τα περισσότερα νερά για να μη φτάσει η διαρροή μέχρι το σαλόνι. Άρχισα να βγάζω όλα τα πράγματα μέσα από το ντουλάπι. Είχαν όλα γίνει μούσκεμα. Από χάρτινες συσκευασίες, μέχρι ρολά υγείας, πετσέτες και βαμβάκια. Επίσης το ξύλο είχε φουσκώσει και έφευγαν κομμάτια μελαμίνης μαζί με το βετέξ που τραβούσε την υγρασία…

Ήμουν σε απελπισία. Για την ακρίβεια ήμουν μεταξύ απελπισίας και στενοχώριας. Ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να μου συμβεί γυρνώντας στο σπίτι μου μετά από μια τόσο εξαντλητική μέρα. Κάθισα στο βρεγμένο πάτωμα χωρίς καν να με ενδιαφέρει αν θα λέρωνα το φόρεμά μου. Ήθελα να κλάψω από κούραση αλλά αρκέστηκα στο να κρατήσω το κεφάλι μου με τα χέρια μου κοιτώντας τα πλημμυρισμένα πλακάκια.

Τα κορίτσια με κοιτούσαν αμήχανα. Προσπαθούσαν να βοηθήσουν όπως μπορούν αλλά όπως ξέρει κάθε μαμά και νοικοκυρά, σε αυτές τις περιπτώσεις ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά. Απλά δυσκολεύει λίγο την κατάσταση…

Ρωτούσα επίμονα ποιος ξέχασε τη βρύση ανοιχτή. Η Ελενα ήταν αδύνατο να το είχε κάνει γιατί μόλις είχαμε μπει μαζί στο σπίτι. Ο Βαγγέλης επίσης δε θα μπορούσε να το κάνει γιατί δε χρησιμοποιεί ποτέ το μπάνιο των κοριτσιών.

Κοίταξα έντονα τη Χριστίνα. Ήθελα απλώς να μου παραδεχτεί το λάθος της. Ήθελα απλώς μια επιβεβαίωση. Όχι πως θα άλλαζε κάτι δραματικά, η ζημιά είχε ήδη γίνει και δεν υπήρχε γυρισμός, αλλά αναζητούσα τον ένοχο. Κανονικά θα έπρεπε να διοχετεύσω την -εναπομείνασα- ενέργειά μου στο συμμάζεμα και όχι σε ανάκριση.

Η Χριστίνα δε μου απάντησε ευθέως. Άρχισα να τη ρωτώ επίμονα: «Έπλυνες τα χέρια σου; Έπλυνες τα δόντια σου; Παραδέξου το λάθος σου και την απροσεξία σου Χριστίνα! Είναι ανώφελο να το κρύβεις!». Είχα τόσο θυμό μέσα μου. Ήταν αδύνατο να ελέγξω τον εαυτό μου. Γιατί θα έπρεπε την απροσεξία κάποιου άλλου να την επιβαρυνθώ εγώ; Επειδή είμαι μαμά; Γιατί όσες δεν είναι μαμάδες δεν είναι υποχρεωμένες να διορθώνουν τα λάθη των άλλων; Ω Θεέ μου. Είχα ξεφύγει τελείως. Αλλά δεν είχα το κουράγιο να κάνω κάτι… ήθελα απλώς έναν ένοχο.

Η Χριστίνα δεν άντεξε την ψυχολογική πίεση που της άσκησα. Δεν δέχτηκα το χαρτί που είχε κόψει από το ρόλο της κουζίνας για να με βοηθήσει. Της το πέταξα έξω από το μπάνιο και της είπα να με αφήσει ήσυχη. Έτσι και έκανε. Πήγε αθόρυβα στο δωμάτιό της και ξάπλωσε στο κρεβάτι της.

Έμεινα μόνη μου στο μπάνιο να μαζεύω νερά και να στύβω πετσέτες. Καθάρισα ένα ένα όλα τα προϊόντα που υπήρχαν στο ντουλάπι… Έβαλα τα ρούχα μου στα άπλυτα και μπήκα κάτω από το ντους. Πόση ανακούφιση ένιωσα. Το μαρτύριο θα έφτανε στο τέλος του.

Πήγα στο κρεβάτι μου. Είδα ένα άσπρο χαρτί πάνω στο μαξιλάρι μου διπλωμένο στα τέσσερα με μια ροζ καρδιά απ’ έξω. Το άνοιξα. Δεν είχε κάτι γραμμένο. Μόνο μια ζωγραφιά. Δυο κορίτσια ανάμεσα σε μια μεγάλη καρδιά. Για την ακρίβεια δυο κορίτσια που κρατούν μια μεγάλη καρδιά. Ενώνονται μέσω αυτής.

Η Χριστίνα δεν ξέρει ακόμα να γράφει. Δε θα μπορούσε να εκφράσει αλλιώς τη λύπη της, την αγάπη της και την μετάνοια της για όσα συνέβησαν. Με είδε απελπισμένη στα πλακάκια του μπάνιου να μονολογώ «Μα γιατί έπρεπε αυτό να μου συμβεί; Γιατί τώρα που είμαι τόσο κουρασμένη;». Με είδε να της πετάω το χαρτί από το ρόλο της κουζίνας έξω από την πόρτα και να απορρίπτω κάθε προσπάθειά της να με βοηθήσει. Με είδε να την πιέζω να παραδεχτεί κάτι που φοβόταν…

Μα βρήκε χρόνο να ζωγραφίσει την αγάπη της. Ήταν η δική της συγνώμη που με γέμισε ενοχές. Κάθε φορά που μαλώνουμε, έρχεται μετά από λίγο και μου λέει: «Τώρα θα ξαναγίνουμε φίλες;». Και πάντα ξαναγινόμαστε φίλες. Σήμερα ήξερε ότι αυτό δε θα συνέβαινε εύκολα. Μας ζωγράφισε όμως αγαπημένες. Και μου θύμισε ότι υπάρχει μια τεράστια καρδιά να μας ενώνει. Μπροστά στην αγάπη μας, δεν μετράει ούτε το ξύλινο σαπισμένο ντουλάπι, ούτε το πλημμυρισμένο παρκέ.

Αχ Χριστίνα μου… Αχ Χριστίνα μου.

Τώρα που σας έγραψα την ιστορία μου, θα πάω στο κρεβάτι της, θα ξαπλώσω ήσυχα δίπλα της, θα την μυρίσω, θα την χαϊδέψω, θα φιλήσω τα χεράκια της και τα μάτια της και θα της ζητήσω συγνώμη. Κι ας μη την ακούσει… Θα ξαναγίνουμε φίλες…

Περιμένω τα μηνύματά σας στο instagram!

Δέσποινα Καμπούρη