Ήθελα ο γιος μου να είναι ευτυχισμένος αλλά με τους δικούς μου όρους

Ήταν στην Γ’ γυμνασίου ο γιος μας, ο μικρότερος από τα τρία αδέλφια του, όταν μας ανακοίνωσε δεν θα συμμετείχε στην αθλητική ομάδα κι ότι δεν επιθυμούσε να παίξει στη σχολική μπάντα.

Το καλύτερο δε μας το άφησε για το τέλος: δεν στόχευε, ούτε θα πήγαινε σε ένα καλό κολέγιο.

Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή για την οικογένειά μας, όπου η φοίτηση σε ένα καλό πανεπιστήμιο είναι ένα παράδοση.

Ο γιος μας όμως εξέφρασε την απόφασή του ήρεμα και αυτοπεποίθηση. Σε αυτό μπορεί να συνέβαλε το γεγονός ότι ως τρίτο παιδί είχε δει τις θυσίες και το άγχος των αδελφών του μέχρι να μπουν σε πανεπιστήμια κύρους.

Όταν ο γιος μου είπε ότι ΔΕΝ θα πάει στο κολέγιο, σκέφτηκα ΕΜΕΝΑ, όχι ΑΥΤΟΝ.

Το θέμα είναι ότι οι πρώτες μου σκέψεις δεν αφορούσαν πραγματικά αυτόν. Αφορούσαν εμένα, τον γονιό, που ξαφνικά έπρεπε να διαχειριστώ μια διαφορετική συμπεριφορά από αυτή που γνώριζα από τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου και ήμουν σίγουρη ότι θα ακολουθούσε κι ο ίδιος: αριστεία και πανεπιστημιακές σπουδές.

Ευτυχία. Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας. Να είναι ευτυχισμένα. Και γι΄αυτό προσπαθούν όλοι οι γονείς. Γιατί όμως δεν λειτουργεί;

Γιατί τα σχέδια που έχουμε για τα παιδιά μας δεν εγγυώνται την ευτυχία τους;

Γιατί απλά οι προσδοκίες μας δεν ταυτίζονται πάντα με τις επιθυμίες των παιδιών μας.

Στην περίπτωση του γιου μου, σιγά-σιγά και οδυνηρά μπορώ να πω έμαθα να αποδέχομαι αυτό που είναι και όχι ποιος θα έπρεπε να είναι.

Μπορώ να κοιτάξω πίσω και να αποδομήσω τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές μου, ξεκινώντας από την ανακοίνωσή του για το τι θα έκανε και τι δεν θα έκανε στο γυμνάσιο. Αντί να ανησυχούσα για τις σχολικές του επιδόσεις , θα έπρεπε να είχα αναρωτηθεί, τι τον ενδιαφέρει πραγματικά.

Η ανησυχία στο υποσυνείδητό μου ήταν ότι σε όλο το λύκειο δεν θα μάθει να βάζει στόχους ούτε να κοπιάζει.

Γι΄αυτό και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τον βοηθάω στα μαθήματά του και στις εργασίες του με σκοπό να ανεβάσει την βαθμολογία του.

Όσο περισσότερο τα κατάφερνα και προσπαθούσα να τον κάνω να κρατήσει τους βαθμούς του εκεί που πίστευα ότι έπρεπε, τόσο περισσότερο ξεχνούσε να δώσει τις εργασίες, κατάβαλε τη λιγότερη προσπάθεια και δεν μελετούσε ποτέ για τα τεστ.

Χρειάστηκε ένας χρόνος καθημερινών καβγάδων για να καταλάβω ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.

Μια μέρα άκουσα τυχαία μια συζήτηση που είχε με φίλους στο τραπέζι της κουζίνας. Από την κουβέντα τους κατάλαβα ξεκάθαρα ότι τον γιο μου δεν τον ενδιέφεραν οι βαθμοί αλλά άλλα πράγματα.

Αυτή ήταν η αρχή του να κάνω πίσω και να δω ποιος είναι πραγματικά. Όχι, δεν του αρέσει το σχολείο και δεν του αρέσει ιδιαίτερα να σπουδάζει. Αλλά ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και τον πλανήτη μας. Είναι δράστης και εξερευνητής. Είναι αστείος και ευγενικός και τα πάει καλά με τους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ξέρει πώς να κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο και είναι κάποιος που, όπως βλέπω τώρα, θα ήταν εξαιρετικά δυστυχισμένος αν αναγκαζόταν να μπει σε διαφορετικό καλούπι.

Δεν ήταν εύκολο για μένα να αποδεχτώ ότι δεν πάει σε ένα καλό κολέγιο. Όμως είναι είναι ένα υγιές, χαρούμενο παιδί και έτσι πρέπει να παραμείνει.

Το κύρος, τα πτυχία, οι φανταστικές ευκαιρίες… τίποτα από αυτά δεν έχουν σημασία αν το παιδί μας δεν είναι ευτυχισμένο..

Πρέπει να αφήσουμε χώρο για να καταλάβουν τα παιδιά μας ποια είναι πέρα ​​από μια λίστα επιτευγμάτων και τι αγαπούν πέρα ​​από την έγκρισή μας.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε τις επιθυμίες τους και επίσης να επιτρέψουμε αστοχίες αλλά και αποτυχίες.

Γιατί το σημαντικότερο όλων είναι να αγαπάμε το παιδί μας γι' αυτό που είναι.

^{Πηγή: grownandflown.com(ελεύθερη απόδοση)}