«Βαρελάκια», «Τα μήλα»... Ξανά θυμόμαστε με νοσταλγία τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων

Κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα, σπασμένο τηλέφωνο, κουτσό αυτά και άλλα πολλά είναι τα παιxνίδια των παιδικών μας χρόνων, που παίζαμε στις αλάνες, στα πεζοδρόμια που δεν θυμίζουν σε τίποτε τα σημερινά και στις αυλές του σχολείου. Τότε, που όλα τα παιδιά μαζί, αγόρια και κορίτσια χωριζόμασταν σε ομάδες για να παίξουμε, καταλήγοντας στο τέλος να τσακωνόμαστε, αλλά πάντα να μονιάζουμε. Παιxνίδια, που κάποια υπάρχουν και σήμερα, αλλά κάποια άλλα τα παιδιά μας δεν τα γνωρίζουν καν.

Ας ταξιδέψουμε, λοιπόν, πίσω στον χρόνο και να θυμηθούμε κάποια από αυτά.

Μακριά γαϊδούρα

Οι έσκυβαν ο ένας μετά τον άλλο και οι υπόλοιποι έπαιρναν φόρα και πηδούσαν πάνω τους, με σκοπό να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούσαν. Όποιος έπεφτε, έχανε. Τώρα, που το ξανασκεφτόμαστε, δεν το λες και ακίνδυνο παιγνίδι.

Βαρελάκια

Από τα πιο αστεία παιχνίδια. Κι εδώ, περνούσαμε πάνω από τους σκυμμένους φίλους μας, ακουμπώντας τους μόνο με τα χέρια μας. Κάποιοι ήταν ζαβολιάρηδες και μόλις παίρναμε φόρα, χαμήλωναν και πέφταμε.

Σπασμένο τηλέφωνο

Πόσα γέλια έχουμε ρίξει με το συγκεκριμένο παιγνίδι. Ο πρώτος έλεγε μία λέξη στο διπλανό του και η λέξη αυτή θα έπρεπε να φτάσει στον τελευταίο. Αλλά ποτέ δεν έφτανε σωστά, αφού οι ενδιάμεσοι φρόντιζαν να την αλλάζουν και στο τέλος να είναι άλλα αντί άλλων.

Αγαλματάκια ακούνητα

«Αγαλματάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα». Ένας φύλαγε και οι υπόλοιποι έπρεπε να μέναμε ακίνητοι. Στη συνέχεια τα παιδί που φύλαγε, ερχόταν και χωρίς να μας ακουμπάει, αλλά με γκριμάτσες προσπαθούσε να μας κάνει να γελάσουμε και να χάσουμε. Επίσης, εδώ δεν έπρεπε να κουνιέται ούτε βλέφαρο!

Σχοινάκι

«Μπαίνω, βγαίνω μέσα από την καμάρα και φωνάζω φίλη μου Ελλάδα…». Ήταν το ποίημα που συνόδευε το σχοινάκι. Μάλιστα, υπήρχε και βαθμός δυσκολίας, καθώς σταδιακά τα δύο παιδιά επιτάχυναν το ρυθμό που γύριζαν το σχοινάκι. Επίσης, υπήρχαν δύο τρόποι για να ξεκινήσεις. Ο ένας, ο απλός ξεκινούσες κατευθείαν και ο άλλος ο δύσκολος, τα παιδιά γυρνούσαν ήδη το σχοινάκι κι έπρεπε να μπεις, χωρίς να χάσεις, να ακουμπήσεις δηλαδή το σχοινάκι και να σταματήσει!

Λαστιχάκι

Από τα δύσκολα παιγνίδια. Μάλιστα, είχε βαθμίδες δυσκολίας, αφού ξεκινούσε από τον αστράγαλο, μετά στα γόνατα, τη μέση και έφτανε στους αγκώνες! Παιγνίδι που το προτιμούσαν και τα αγόρια, λόγω της δυσκολίας του.

Τα μήλα

Από τα πιο αγαπημένα παιγνίδια των παιδικών μας χρόνων. Εδώ χωριζόμασταν σε δύο ομάδες. Δύο παίκτες από τη μία ομάδα, κάθονταν έξω κι έριχναν τη μπάλα στους αντιπάλους που ήταν μέσα (δηλαδή ανάμεσα στους δύο που πετούσαν τη μπάλα) με σκοπό να τους πετύχουν και να «καούν». Αν κάποιο από τα παιδιά έπιανε τη μπάλα και την κρατούσε ήταν μήλο, αν όμως του έπεφτε κάτω, έχανε ζωή. Εδώ, κερδίζεις στα τρία μήλα και χάνεις στις 3 ζωές.

Κουτσό

Επίσης, πολύ αγαπημένο κοριτσίστικο, κυρίως, παιγνίδι. Με μία κιμωλία σχεδιάζαμε στο δρόμο ή στο πεζοδρόμιο το κουτσό. Το παίζαμε με διάφορες παραλλαγές και βαθμούς δυσκολίας.

Και για να μην ξεχνιόμαστε. Πριν ξεκινήσουμε κάθε παιγνίδι, τα «βγάζαμε», δηλαδή αποφασίζαμε ποιος θα παίξει πρώτος δεύτερος και πάει λέγοντας. Από τα πιο χαρακτηριστικά τραγουδάκια που λέγαμε ήταν το «Άμπε μπα μπλομ», το «Έχω ένα αυτοκινητάκι, που όλο όλο τρέχει και πού θα σταματήσει…», αλλά και το «Τζένη Καρέζη, Τζένη Καρέζη, Κώστας Κακαβάς, Αλίκη Βουγιουκλάκη βγαίνω και τα φυλάς»!

Διαβάστε επίσης

Όταν τα παιδικά παιχνίδια παίζονταν έξω... (φωτογραφίες)

Ποια παιχνίδια βοηθούν την ανάπτυξη της επιδεξιότητας του παιδιού και της φαντασίας του