Δίδυμη κύηση: μια μαμά μας περιγράφει την περιπέτεια που είχε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της

Ο γιατρός μου είπε «Βάσω μην τρομάξεις, αλλά βλέπω δυο έμβρυα!», «Γιατί να τρομάξω;» αναρωτήθηκα, «Ευτυχία γιατρέ μου, δύο μωρά, τέσσερα χεράκια, τέσσερα ποδαράκια...Τί συγκίνηση!» Ο γιατρός μου προσπάθησε να με προσγειώσει λέγοντάς μου, «Βάσω θέλει προσοχή η δίδυμη κύηση, είναι δύσκολη και επικίνδυνη!». Όλα θα τα πρόσεχα, αρκεί να έφερνα στο κόσμο τα μωρά μου.

Τρείς εβδομάδες αργότερα, ξεκίνησαν οι αναγούλες, οι ναυτίες και οι εμετοί. Έκανα δεκαπέντε με είκοσι εμετούς την ημέρα και όπως ήταν λογικό έπαθα αφυδάτωση, αφού δεν μπορούσα να πιω ούτε νερό. «Υπομονή!» μου έλεγαν όλοι και «υπομονή» έλεγα και εγώ στον εαυτό μου. Δεν με ένοιαζε τίποτα γιατί ήξερα ότι όλα θα περάσουν. Η αφυδάτωση όμως, δεν ήταν κάτι σοβαρό μπροστά σε αυτό που με περίμενε.

Μετά από μια εβδομάδα, πηγαίνοντας στην τουαλέτα, είδα να τρέχει αίμα! «Δεν το πιστεύω, δεν είναι δυνατόν!». Άρχισα να τρέμω, αναστατώθηκα πολύ. Αμέσως πήγαμε (με τον σύζυγό μου) στο νοσοκομείο και μετά από εξετάσεις που μου έκαναν έμαθα πως είχα πάθει αποκόλληση μεγάλου βαθμού, εξαιτίας του ζορίσματος από τους εμετούς. Η συμβουλή του γιατρού ήταν να μείνω ξαπλωμένη σε πλήρης ακινησία και φυσικά να παίρνω φάρμακα και να κάνω ενέσεις. Ενώ υπέφερα απ’ τους πόνους, οι εμετοί δεν σταματούσαν. Κάθε εβδομάδα πήγαινα στον γιατρό για υπέρηχο και οι εξετάσεις έδειχναν ότι η αποκόλληση όλο και μίκραινε.

Έτσι έφτασα στην δέκατη τρίτη εβδομάδα εγκυμοσύνης, με πολλούς εμετούς και μια μικρή αποκόλληση. Είχε φτάσει η στιγμή που θα έκανα την εξέταση της αυχενικής διαφάνειας. Η σημαντικότερη υπερηχογραφική εξέταση με την οποία μπορούν να διαγνωσθούν σοβαρές γενετικές ανωμαλίες και να δείξει κατά πόσο τα έμβρυα είναι υγιή. Ήμουν τρισευτυχισμένη που θα έβλεπα τα διδυμάκια μου με τόση λεπτομέρεια.

Όσο διαρκούσε η εξέταση ο γιατρός δε μιλούσε. Σκεφτόμουν «επιτέλους να τελειώσει να μου πει ότι όλα είναι καλά!» Περίμενα να το ακούσω μετά από όλα αυτά. Αντί γι’ αυτό όμως, ακούω το γιατρό να μου λέει «Βάσω και τα δύο μωρά είναι άρρωστα, πρέπει να έρθεις την Τετάρτη για αμνιοπαρακέντηση και την Παρασκευή σταματάμε την κύηση!». Έμεινα άναυδη, είχα παγώσει, οι μόνες λέξεις που μπόρεσα να πω ήταν «Όχι, αποκλείεται, έχω δύο υγιέστατα μωρά, το νιώθω αφού είμαι η μαμά τους!» και άρχισα να κλαίω σαν να είχαν όλα τελειώσει...

Ο σύζυγός μου, που ήταν πάντα διπλά μου, με καθησύχασε λέγοντάς μου «Βάσω μου θα πάμε σε όσους γιατρούς χρειαστεί!». Μαζί λοιπόν πήγαμε και σε άλλους γιατρούς ώσπου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτός που είχε κάνει τη διάγνωση ήταν συνεννοημένος με τον γιατρό μου να πουν έτσι για να πάρουν 2.000€ από την εξέταση της αμνιοπαρακέντησης. Η αλήθεια είναι πως κάτι φαινόταν στο ένα έμβρυο αλλά η πιθανότητα να συμβαίνει κάτι ανησυχητικό ήταν 1:273. Έστειλαν τις εξετάσεις μου στην Αμερική για να αναλύσουν το DNA και να δουν αν υπάρχει πιθανότητα για κάποιο σύνδρομο στα μωρά. Εγώ όμως δεν μπορούσα να περιμένω δέκα ημέρες για να έρθουν οι απαντήσεις από την Αμερική και έτσι πήγα να κάνω την αμνιοπαρακέντηση.

Την ώρα της εξέτασης έβλεπα ένα εμβρυάκι 4,5 εκατοστά να κάνει τούμπες και να απομακρύνεται προς την άλλη πλευρά του σάκου όσο πλησίαζε η βελόνα. Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα πέρασα ένα μαρτύριο.«Κυρία Διαμαντή, έχετε δύο υγιέστατα κοριτσάκια... Με το κάλο!». Αυτά τα λόγια του γιατρού με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι το ήξερα από την αρχή... αφού είμαι η μαμά τους.

Τεσσάρων μηνών πια, σταμάτησαν οι εμετοί, έκλεισε και η αποκόλληση. «Τι ωραία, ώρα να αρχίσω να απολαμβάνω την εγκυμοσύνη μου», σκέφτηκα. Τρεις εβδομάδες αργότερα είχα τρομερούς πόνους, πήγα στο γιατρό και είδαμε ότι το ένα μωρό είχε «κάτσει» πάνω στο νεφρό και αν δεν έφευγε θα έπρεπε να βάλουμε «πίχτερ», έτσι το είπε ο γιατρός. Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε.

Χωρίς κανένα άλλο πρόβλημα έφτασα αισίως στον 8ο μήνα. Και κάπου έκει με έπιασε φαγούρα σε όλο μου το σώμα! Πήρα αμέσως το γιατρό τηλέφωνο και μου είπε να πάω να κάνουμε μια εξέταση για χολόσταση. Όταν βγήκαν οι απαντήσεις μου είπε: «Βάσω έχεις χολόσταση, ξεκινάμε αγωγή αλλά υπάρχει κίνδυνος για τα μωρά!». Το επόμενο βράδυ έσπασαν τα νερά και επισκέφθηκα αμέσως το νοσοκομείο. Έπρεπε να μείνω εκεί μέχρι να γεννήσω και ακόμα μια φορά σε πλήρη ακινησία και ξαπλωμένη. Δεν ήθελα να γεννήσω, γιατί δεν ήθελα να μπουν τα μωρά μου στη θερμοκοιτίδα. Δεν ήθελα να μην μπορώ να τα βλέπω και να τα αγγίζω.

21 Ιουλίου άρχιασα να πονάω αφόρητα. Είχα μόνο δύο μικρές συσπάσεις αλλά ούρλιαζα από τους πόνους. Όπως με εξέταζαν άκουσα ξαφνικά τη μαία να λέει: «Ετοιμάστε τη, γεννάει!». Άρχισα να φωνάζω να με κοιμίσουν και εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ο γιατρός μου, «επισκληρίδιο» είπε και άρχισε να μου λέει για το τι θα μαγείρευε εκείνη την ημέρα. Ξαφνικά ακούσα ένα κλάμα και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται ακούσα και ένα δεύτερο κλάμα. «Γέννησα; Ακούω τα μωρά μου;» Τόσο εύκολα και ανώδυνα έγιναν όλα. «Είναι μόνο δυο κιλά η καθεμιά, πρέπει να μπουν σε θερμοκοιτίδα», είπε ο γιατρός. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο από όλα. Ότι δεν θα μπορούσα να τις αγγίξω και να τις έχω αγκαλιά. Μετά από δέκα ημέρες περίπου ήρθε εκείνη η μαγική στιγμή να τις πάρω στην αγκαλιά μου. Ήταν απερίγραπτα τα όσα ένιωθα.

Όσα και αν πέρασα, όσο δύσκολα και αν ήταν όλα, δεν σημαίνουν τίποτα μπροστά στα συναισθήματα ευτυχίας που ένιωσα όταν επιτέλους μπόρεσα να τις κρατήσω στα χέρια μου: «Είμαι η μαμά δύο υπέροχων υγιέστατων μωρών» είπα και έκλαψα από χαρά ενώ τις είχα στην αγκαλιά μου!

Βάσω Διαμαντή