Despoina’s little stories: «Μαμά δε θέλω να πεθάνεις ποτέ!»

Θυμάμαι και κάτι βράδια που τη φώναζα στο κρεβάτι μου και την εκλιπαρούσα πριν αποκοιμηθώ στην αγκαλιά της: «Μανούλα μου δε θέλω να πεθάνεις ποτέ. Πώς θα ζω χωρίς εσένα; Ε;». Και τότε εκείνη μου χαμογελούσε και μου έλεγε «Όταν θα πεθάνω μωρό μου εσύ θα είσαι μία μεγάλη γυναίκα, θα έχεις τη δική σου οικογένεια και τα δικά σου παιδάκια να προσέχεις και να αγαπάς! Μέχρι τότε όμως έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας! Κλείσε τώρα τα ματάκια σου και κοιμήσου γιατί δε θα ξυπνάς το πρωί για το σχολείο...», και κάπως έτσι με έπαιρνε ο ύπνος κάνοντας όνειρα για τον πρίγκιπα που θα ερωτευτώ...

Οι δικές μου ανησυχίες για τον θάνατο ξεκίνησαν γύρω στα 7 - 8 μου. Όλα αυτά επανήλθαν στη μνήμη μου τις τελευταίες μέρες. Η μικρή μου, τρεισήμισι χρονών πια, με ξάφνιασε δυσάρεστα ένα απόγευμα καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας από το μπαλέτο: «Μανούλα δε θέλω να πεθάνεις ποτέ!», πάγωσα στο άκουσμα αυτών των λέξεων. «Γιατί να πεθάνω αγάπη μου;», της απάντησα με ερώτηση. «Γιατί οι άνθρωποι και τα σκυλάκια μεγαλώνουν και όταν γίνουν παππούδες και γιαγιάδες πεθαίνουν!», μου απάντησε. «Τώρα που θα αλλάξει ο χρόνος θα μεγαλώσουμε, έτσι δεν είναι;». Να που τελικά έφτασε η στιγμή της αμηχανίας. Η κρίσιμη στιγμή που πρέπει να δώσεις απαντήσεις σε ένα μικρό παιδί. Απαντήσεις που πρέπει να είναι ειλικρινείς, αλλά που δε θα το πληγώσουν...

Πήρα μία βαθειά ανάσα: «Αγάπη μου εγώ είμαι πολύ νέα ακόμη για να πεθάνω. Τα επόμενα χρόνια θα είμαστε μαζί, θα μεγαλώσουμε μαζί και θα περνάμε τέλεια οι δυο μας!». «Κι όταν γίνεις γιαγιά εγώ πώς θα είμαι;», με ρώτησε. «Εσύ θα είσαι πιο νέα από μένα γιατί εγώ είμαι πιο μεγάλη από εσένα!». «Και τότε θα πεθάνεις;», επέμεινε. «Δε θα πεθάνω... Θα κοιμηθώ όπως η ωραία Κοιμωμένη, θα πάω στον παράδεισο και θα σε περιμένω να έρθεις! Εκεί θα είμαστε όλοι μαζί! Και ο μπαμπάς και οι γιαγιάδες και οι παππούδες και η Μπίλι!». «Κι όταν κοιμηθείς θα ξυπνήσεις στον παράδεισο; Πώς είναι ο παράδεισος; Εγώ προτιμώ να ξυπνήσουμε όλοι μαζί στο σπίτι μας...», μου είπε με μάτια θλιμμένα.

Η καρδιά μου έγινε κομμάτια. Ένας κόμπος ανέβηκε ψηλά στο λαιμό μου. Πάλι ξεκίνησα να βασανίζομαι σκεπτόμενη ότι ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω για λίγα χρόνια ακόμη μέχρι να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί. ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω πάσει θυσία για να μεγαλώσω το παιδί μου, για να μη της λείψει ποτέ η μητρική αγάπη.

Πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου. Πάντα το κάνω όταν νιώθω τρόμο, φόβο και απελπισία. Είναι ο άγγελός μου κι ας έχω φτάσει τριάντα τρία. Με διαβεβαίωσε ότι τα ίδια σκεφτόταν κι εκείνη όταν ήμουν παιδί: «Κάθε μέρα προσευχόμουν στον Θεό να είσαι εσύ καλά και να με αξιώσει να ζήσω μέχρι την ενηλικίωσή σου. Μετά ας πέθαινα. Κι έτσι έφτασα στα 53 μου. Ακόμη ζω κι ακόμη σας ευχαριστιέμαι! Πάψε να δηλητηριάζεις το μυαλό σου...».

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μαμά που δεν το έχει σκεφτεί έστω μία φορά... Αναρωτιέμαι πόσο θα μου πάρει να το ξεπεράσω...

Πλέον τα παραμύθια μας έχουν παραλλαγές και δεν εμπεριέχουν τον θάνατο. Η μαμά της Χιονάτης δεν πεθαίνει. Απλώς πάει ένα ταξίδι κάπου μακριά. Ο μπαμπάς της Σταχτοπούτας δεν πεθαίνει, απλώς χάνεται στο δάσος... Και προς Θεού μαμάδες! Φροντίστε να ενημερώσετε γιαγιάδες και παππούδες να μη μιλούν στα παιδιά σας για τον θάνατο. Είναι πολύ νωρίς για τόσο μικρά παιδιά να στρεσάρονται στην ιδέα ότι μια μέρα θα πεθάνουν αυτά ή τα πρόσωπα που αγαπούν...

Καλή σας ημέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!