Ο δάσκαλος που θαυμάζουν όλες οι μαμάδες είπε μια μεγάλη αλήθεια για την υπόθεση στην Πάτρα

Δεν στο κρύβω έχω κάνει όλες εκείνες τις άσχημες σκέψεις για τη μητέρα αυτή και την ίδια στιγμή έχω πει, περίμενε, είναι κατηγορούμενη, δώς’ της το δικαίωμα να αποδείξει αν είναι αθώα ή ένοχη.

Έχω σκάσει με αυτές τις απίστευτες λεπτομέρειες για τα τατουάζ με το όνομα των παιδιών που έφυγαν, με το πρόσωπό τους και απορώ ποιος τρέχει για τα τατουάζ ή στα μπουζούκια έχοντας χάσει τα παιδιά του γράφοντας στα social media «life goes on». Μετά μαζεύομαι ξανά γιατί ο καθένας περνάει τον πόνο όπως μπορεί.

Έχω απορήσει με το κράτος πρόνοιας και με τους ιατροδικαστές και με τους γιατρούς αλλά θυμάμαι πως έχω βρεθεί με την οικογένειά μου σε όλα τα νοσοκομεία των Πατρών και ξέρω πολύ καλά πως (ΔΕΝ) λειτουργεί το σύστημα, πώς πρέπει να βρεις εσύ τον καλό γιατρό ή να ελπίζεις πως θα πέσεις στον καλό γιατρό.

Έχω απορήσει με την οικογένεια που βίωσε την ασθένεια τριών παιδιών και των θάνατό τους τόσο ελαφριά.

Έχω υπάρξει το άρρωστο παιδί μια οικογένειας και οι πιθανότητες δεν με ευνοούσαν. Και δεν το περνούσαν μόνο οι γονείς μου το μαύρο σύννεφο. Ακούω για θείες, για συγγενείς που δεν γνώριζαν κι απορώ γιατί στη δική μας οικογένεια, αρρώστησα εγώ και σταμάτησε ο χρόνος για όλους. Η μάνα μου έφευγε με κλάματα για τη δουλειά κάθε πρωί, γιατί ξέρεις και ξέρω καλά πως δεν μπορείς να επιζήσεις στην Ελλάδα αν δεν έχεις δικά σου χρήματα για να πληρώσεις όλες εκείνες τις εξτρά εξετάσεις, τα φάρμακα και να στηρίξεις το νοικοκυριό με έναν ασθενή στο σπίτι. Ο πατέρας μου με σήκωνε στα χέρια μέχρι το νοσοκομείο κι ένα να σύστημα από αδέρφια, ξαδέρφια, θείους, παππούδες, γιαγιάδες ήταν εκεί για να στηρίζουν το παιδί που πρέπει να γίνει καλά. Κι ήμουν μία, όχι τρεις.

Έχω θυμώσει σε λάθος βάση. Για τον Θεό. Ξέρεις τι είναι να ακούς πως μια μάνα μπορεί να σκότωσε το παιδί της και μια άλλη δίπλα σου να παίρνει τη διάγνωση που δεν θέλει για το μωρό που κυοφορεί και να αναγκάζεται να το απομακρύνει από το σώμα της; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μετράς θερμοκρασίες, να ψάχνεις την ωορρηξία, να κάνεις ενέσεις, να τα δίνεις όλα για να γίνεις μάνα και κάποιος να την κάνει κομμάτια τη λέξη; Αλλά έχω θυμώσει κι ίσως κάνω λάθος.

Τουλάχιστον αυτό μας έδωσε να καταλάβουμε με ένα post ο πιο αγαπημένος δάσκαλος των μαμάδων που γνωρίζω. Ο School Marius, o δάσκαλος Μάριος Μάζαρης από το Αναγνωστικό είναι ο δάσκαλος που θέλουμε να έχουν τα παιδιά μας. Στις γκρίζες μέρες που η προπαίδεια έμοιαζε μπελάς, ο δάσκαλος έβγαζε τα μαγικά του όπλα και μας έδειχνε τον τρόπο να τη διδάξουμε στα παιδιά μας, να κάνουμε κι εμείς τον δάσκαλο στη θέση της δασκάλας που λείπει ουσιαστικά από το δικό μας σχολείο.

Ο δάσκαλος αυτός, μου θύμισε λοιπόν πως στο θέμα της Πάτρας το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιάσουμε πάλι τα στρατόπεδα.

«Προφανώς δεν είναι ώρα για γενικεύσεις,· δεν είναι οι καλές μαμάδες και οι κακές μαμάδες, δεν είναι αυτές που παλεύουν χρόνια να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί κι αυτές που έχουν την τύχη να το φέρουν και δεν το εκτιμούν, ούτε το οποιοδήποτε ζευγάρι που πασχίζει να υιοθετήσει ένα παιδί και δεν μπορεί κι αυτό που έχει και δεν του φέρεται όπως αξίζει σε κάθε παιδί. Δεν είναι ώρα για τέτοιες απλοϊκές γενικεύσεις, ούτε να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα πάλι», έγραψε ο δάσκαλος και εκτίμησα κάθε λέξη αυτού του Post που είχε και συνέχεια:

Είναι όμως η ώρα να σκεφτούμε: γιατί φέρνουμε παιδιά στον κόσμο; Γιατί πιστεύουμε ότι έχουμε εξουσία πάνω τους; Γιατί δεν υπολογίζουμε τη φωνή τους, τα θέλω τους, τα πιστεύω τους, γιατί δεν τα ρωτάμε αν θέλουν να φάνε, να πιουν, να παίξουν, αν είναι καλά, αν νιώθουν καλά, αν βαριούνται ή σκοτώνονται στην κούραση ή στην ανία, γιατί τα αντιμετωπίζουμε σαν προέκταση μας και όχι σαν πλάσματα με ξεχωριστή προσωπικότητα; Χωρίς γενικεύσεις πάλι, έτσι απλά, να σκεφτούμε.

Φέρνουμε ζωή και την παίρνουμε; Φέρνουμε ζωή και τη στηρίζουμε; Φέρνουμε ζωή και τη φιμώνουμε; Φέρνουμε ζωή και την ενθαρρύνουμε, την ενδυναμώνουμε, την παρατηρούμε να μεγαλώνει, φέρνουμε ζωή και την καταδυναστεύουμε; Τη βάζουμε σε ένα θερμοκήπιο να φυτρώνει μόνη της; Φέρνουμε ζωή για να συνεχίσουμε το όνομά μας, το dna και τα κληρονομικά μας; Τι απ’ όλα; Σε κάθε περίπτωση, θυμόμαστε ότι ΔΕ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ», έγραψε ο δάσκαλος και σταμάτησα να θυμώνω. Τουλάχιστον για σήμερα, για τη Τζωρτζίνα, την Ίριδα και τη Μαλένα, τις τρεις ψυχές που έφυγαν τόσο άδικα.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/