Τολμάς να μπεις στη θέση της μαμάς του Βασίλη από τις Σέρρες;

Έχω διαβάσει τις τελευταίες δύο μέρες ένα κάρο εξηγήσεις, ένα κάρο «δεν φταίμε εμείς, δεν δώσαμε άδεια», «ναι αλλά εμείς σας είχαμε στείλει μέιλ και μηνύματα», «όμως δεν γίνονται εργασίες όταν το σχολείο λειτουγεί». Είδα και μεγάλα στεφάνια από δημάρχους και πολιτικάντηδες. Δεν άκουσα όμως ούτε μια συγνώμη. Δεν έπεσε ούτε ένα δάκρυ κι ας ήταν και κροκοδείλιο.

Μια συγνώμη που δεν κάνει θαύματα, είναι συμπόνια όμως για την αδερφή του Βασίλη, τη μαμά του Βασίλη, τον μπαμπά του Βασίλη.

Αν έχεις παιδί στο ολοήμερο ξέρεις πολύ καλά τον αγώνα της μάνας. Αυτής που δεν έχει επιλογή και φτιάχνει ταπεράκια από το πρωί, φιλάει τα μωρά στην πόρτα και κάνει αγώνα δρόμου για να φτάσει στις τέσσερις στην πόρτα να τα παραλάβει. Αυτό το «τελευταία έφτασες σήμερα μαμά», που μπορεί να σε τρυπήσει σαν αγκάθι στην καρδιά όποτε στο λέει το παιδί σου. Αυτόν τον αγώνα για να λειτουργήσει το ολοήμερο όχι όταν ανοίγουν τα σχολεία, αλλά από Οκτώβριο, Νοέμβριο, όταν συμπληρωθούν επιτέλους τα κενά των εκπαιδευτικών. Aν έχεις παιδί στο σχολείο, τρέμεις εκείνο το τηλεφώνημα από το σταθερό, φοβάσαι ότι θα σου ξαναπούν πως χτύπησε, πως αρρώστησε, πως τσακώθηκε. Δεν σου παει το μυαλό όμως πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σου πουν πως το παιδί σου χάθηκε, από έκρηξη, μέσα στο σχολείο του.

Κι ύστερα στις 14.20 σταματάει ο χρόνος.

Την έχω σκεφτεί πολλές φορές τη μαμά του Βασίλη τις μέρες αυτές. Ξέρεις καλά πως μέσα στο σχολείο παύεις να είσαι εσύ, είσαι η μαμά της Νάγιας, της Σοφίας, του Γιώργου, η μαμά του Βασίλη. Δεν μπορώ να φανταστώ τις εκατοντάδες σκέψεις της μάνας αυτής που αντί για γιορτές πενθεί. Που το παιδί της δεν ήθελε τη μέρα εκείνη να πάει σχολείο αλλά το έστειλε. Που αν δεν έβρεχε ίσως να έπαιζε ποδόσφαιρο στη μέση της αυλής κι όχι κάτω από το υπόστεγο κοντά στο λεβητοστάσιο.

Που πρέπει να βρει κουράγιο και χαμόγελο για το μικρό της το παιδί.

Που πρέπει να στείλει την κόρη της ξανά στο σχολείο αυτό, χωρίς τον μεγάλο της αδερφό να την προσέχει, που πρέπει να της εξηγήσει πως τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν στα σχολεία. Τα τελευταία δύο χρόνια είπαμε πολλές φορές ότι θέλουμε ανοιχτά σχολεία. Ανοιχτά για μάθηση, ανοιχτά για παιχνίδια και αγκαλιές.

Αν για ένα ανοιχτό σχολείο πρέπει να κλείνει ένα σπίτι, να θρηνεί μια οικογένεια, κλείστε τα να μπούμε στην τηλε- εκπαίδευση ξανά.

Κλείστε τα καλοριφέρ να μην δουλεύει κανένας λέβητας κι ανοίξτε τα παράθυρα, όπως έζησαν τα παιδιά μας στο σχολείο όλη την προηγούμενη χρονιά με πανδημία.

Πείτε και μια συγνώμη στη μαμά του Βασίλη. Όχι ότι θα φέρει τον γιο της πίσω, όχι ότι θα απαλύνει την πληγή. Αλλά πείτε την έτσι από ντροπή.

Αν είσαι νέα μαμά και θες μια καλή φίλη,θα την βρεις στο mail a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram: https://www.instagram.com/katiepatoulia/