Εμείς που κάναμε διακοπές στο χωριό με καρπούζι, διπλό μπάνιο και μπουγάτσα κέικ

Στο σπίτι μας, ούσα παιδί, το κεφάλαιο διακοπές ήταν διάρκειας τριών εβδομάδων και κάπου εκεί κρυμμένο στις μυρωδιές του φρεσκοκομμένου καρπουζιού, του καλαμποκιού στο φούρνο και της αλμύρας από το μπάνιο στη θάλασσα, έχω κρατήσει τις πιο γλυκές αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Φαντάζομαι κι εσύ.

Η μαμά ήθελε πάντα να ξεκινάει τις διακοπές της από το χωριό της. Σοφή κίνηση από τη Σοφία που ήθελε να είναι κοντά στους γονείς της, να ξεκουραστεί από μαγειρική και δουλειές στο σπίτι και να κάνει δέκα μπάνια. Εμείς πάλι βλέπαμε σοφά την επιλογή του παραθαλάσσιου χωριού ως εκκίνηση για τις καλοκαιρινές διακοπές, μόλις ένα χιλιόμετρο από τη θάλασσα.

Εμείς τα μεσημέρια δεν τα περνούσαμε με τάμπλετ και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το μεσημέρι, αν δεν ήθελες να κοιμηθείς, έλυσες σταυρόλεξα στις «Χαρούμενες Διακοπές» για την τάξη που είχες τελειώσει και δεν έκανες την παραμικρή φασαρία αν ήθελες να μην ξυπνήσει ο παππούς και ρισκάρεις να μην σου φτιάξει την κούνια που τόσο ήθελες. Η κούνια δεν ήταν καμία περίτεχνη κατασκευή. Χοντρή τριχιά δεμένη στο δέντρο κι ένα μαξιλάρι από το κρεβάτι.

Εμείς δεν είχαμε κλιματιστικό και ανεμιστήρα. Στο χωριό τη μεσημεριανή ζέστη νικούσε το αεράκι που έμπαινε από το σύνθημα «άσε όλες τις πόρτες ανοιχτές» αλλά κι εκείνη η σκεπή που δημιουργούσαν τα σταφύλια πάνω από το κεφάλι μας στην αυλή.

Εμάς δεν μας ένοιαζε τι μαγιό θα βάλουμε. Ολόσωμο ή μπικίνι δεν είχε σημασία. Εμείς πηγαίναμε πρωί και απόγευμα στη θάλασσα που ήταν δίπλα μας. Μας φόρτωνε ο παππούς στην καρότσα και φτάναμε θάλασσα δύο λεπτά μετά. Εμείς που δεν θέλαμε sup και φανταχτερά φουσκωτα φλαμίγκο αλλά δεν χορταίναμε βουτιές και μούλιαζαν τα δάχτυλά μας από την τόση ώρα στο νερό.

Εμείς που δεν είχαμε brunch στο χωριό μας αλλά δεν υπήρχε μεγαλύτερη απόλαυση μετά το μπάνιο από το μεζέ για το ουζάκι που έπαιρνε ο παππούς, ο θείος ή ο μπαμπάς. Ξεκάθαρα, ο παππούς ανέβαινε εξαρχής στο καφέ για το ουζάκι κι εμείς για το κεφτεδάκι με τα πόδια γεμάτα άμμο -αθάνατο Παλούκι Beach Ηλείας.

Εμείς που δεν ξέραμε από βαρύγδουπα σνακ αλλά απολαμβάναμε όσο τίποτα άλλο το καρπούζι απευθείας από το χωράφι, τα αραποσίτια που έψηνε η γιαγιά με τα «μουστάκια» τους στο ξυλόφουρνο και την μπουγάτσα κέικ που μοσχοβόλαγε κανέλα.

Εμείς που μετρούσαμε 2 μπάνια τη μέρα και ένα παγωτό και κάποιες φορές και δύο παγωτά, όταν το χαρτζιλίκι μεγάλωνε. Κι όταν ντρεπόμουν να πάω μόνη στην Έβγα που ήταν πιο κοντά, έμπαινε η μεγάλη ξαδέρφη μπροστά να φτάσουμε μέχρι την Δέλτα, για το ωραίο παγωτό πατούσα.

Εμείς που δεν είχαμε μπάνια με φανταχερές ντουσιέρες αλλά δεν είχαμε ένα μπάνιο ένα επί ένα και παίρναμε σειρά ο ένας μετά τον άλλο για να φύγει η αλμύρα.

Εμείς που δεν είχαμε καλύτερο από το να βοηθάμε τον παππού να σακιάζει τα φασόλια και ήταν το καλύτερό μου να βρίσκω τις «μόστρες» για το πάνω μέρος από το σακί.

Εμείς που δεν ξεφορτωνόμασταν όλη την άμμο με κανένα τρόπο και κοιμόμασταν μετρώντας τσιμπήματα από κούνουπια.

Κι όταν έφτανε η δεύτερη εβδομάδα, το πρόγραμμα είχε έλατο και χωριό Άμπλιανη στα 1.100 υψόμετρο.

Και δεν ψάχναμε wifi αλλά είχαμε στόχο να φτάσουμε ως τον καταρράχτη, να πιούμε νερό από τη Δέση (πηγή), να βγούμε στην πλατεία για γλυκό του κουταλιού κερασάκι και να προσέξουμε στη βόλτα μήπως και πιάσουμε καμιά πυγολαμπύδα.

Εμείς που δεν βαριόμασταν να τρέχουμε και δεν καταλαβαίναμε πως το ημερολόγιο έδειχνε τόσο γρήγορα 10 του Σεπτέμβρη.

Αν είσαι νέα μαμά και θες μια καλή φίλη, θα την βρεις στο mail a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram: https://www.instagram.com/katiepatoulia/