9 χρόνια μαμά - 9 διαπιστώσεις για τη ζωή μετά από ξενύχτια, παιδικά πάρτι, ιώσεις και γενέθλια

Βγήκαμε από το μαιευτήριο κι έκανε κρύο. Εκείνη 2.500 κιλά, εγώ πίεση 21. Εκείνη κίτρινη από τον ίκτερο, εγώ κόκκινη από τον στρόβιλο ανάμεικτων συναισθημάτων που των δύο ημερών που προηγήθηκαν (baby shower, εξέταση στον γυναικολόγο, πίεση η μικρή 10, η μεγάλη 17, καισαρική, η Νάγια στο μοβ πυρεξάκι). Μπουρδουκλωμένη σε ένα κεφάλι θολό η χαρά, ο φόβος μαζί με εκείνες τις συμβουλές που σου δίνουν λίγο πριν πας σπίτι για το πώς θα κάνεις μπάνιο σωστά ένα μωρό που χωρούσε σε μια παλάμη του χεριού.

Τα παιδιά μεγαλώνουν σαν αστραπή: Ζήστο τώρα γιατί θα σου λείψει

Fast Forward σαν να παίζει κασέτα VHS εννιά χρόνια μετά το μωρό που σε έκανε μαμά, το σηκώνεις με δυσκολία πια αγκαλιά κάθε πρωί, φοράτε το ίδιο νούμερο στα παπούτσια και σας χωρίζουν μερικοί μόνο πόντοι για να φοράτε και το ίδιο νούμερο στα ρούχα.

9 χρόνια που έγινα μαμά και έχω 9 διαπιστώσεις για εσένα που είσαι ακόμα σε survival mode, άυπνη στο σπίτι, να λιώνεις λαχανικά και να αλλάζεις πάνες.

1. Τον πρώτο χρόνο σου ως μαμά θα έχεις ένα κινητό γεμάτο με φωτογραφίες του μωρού και καμία με εσένα δίπλα του ή τουλάχιστον καμία με εσένα χτενισμένη και λουσμένη, χωρίς λεκέδες από γάλα, χωρίς σελτεδάκια, χωρίς φόρμες, χωρίς κλειστά από την αϋπνία μάτια. Τον πρώτο χρόνο θα σου λένε οι μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά, ζήστο, κοιμήσου όταν κοιμάται το παιδί, κι εσύ θα λες «βρε δεν με παρατάτε όλες με τις εξυπνάδες σας».
2. Τον δεύτερο χρόνο έχεις χάσει ήδη πέντε χρόνια ζωής από τις πρώτες πτώσεις του μωρού που τρέχει πια, έχεις δαπανήσει ώρες και ώρες μαγειρεύοντας φαγητό που το μωρό θα τρώει για ακόμα περισσότερες ώρες και σε έχουν απασχολήσει (χωρίς λόγο) έννοιες όπως εύκολος απογαλακτισμός – ποτέ δεν είναι εύκολος- γιατί το παιδί δεν λέει 50 λέξεις -πάλι φρίκαρες άδικα, γιατί φέρνουν τα παιδιά που είναι άρρωστα στις κούνιες (λίγη μυξούλα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν). Και φυσικά θα έχεις περίπου κοιμηθεί, χωρίς να μπορείς να χωνέψεις την αϋπνία που έφαγες την προηγούμενη χρονιά!
3. Τον τρίτο χρόνο καταλαβαίνεις πως το ξεκίνημα της σχολικής ζωής του παιδιού είναι αντιστρόφως ανάλογο με την προσέλευσή του στο σχολείο. Μια εβδομάδα στον παιδικό σταθμό, συνεπάγεται με 3 ιώσεις, κάπου εκεί φτάνουν τα Χριστούγεννα, περίπου 8 ιώσεις μετά και τσουπ ήρθε το Πάσχα, καλά μπάνια και πάμε προνήπιο παιδιά. Λέξεις όπως αντιπυρετικό, εισπνεόμενα μπαίνουν στη ζωή σου και η παιδίατρο μπαίνει στα αγαπημένα του κινητού.
4. Τον τέταρτο χρόνο αναγκάζεσαι να αφήσεις στην άκρη την πολύτιμη κοινωνική σου ζωή τα weekends και να τρέχεις Σάββατο και Κυριακή, πρωί- μεσημέρι και απόγευμα από παιδικό πάρτι σε παιδικό πάρτι, να οργανώνεις το δικό σας παιδικό πάρτι στην καλύτερη περίπτωση για την Πέπα την γουρουνίτσα.
5. Τον πέμπτο χρόνο θα κάνεις machy machy εμφανίσεις με την κόρη/ κόρες, θα τρέχεις από παιδική παράσταση σε μουσικοκινητική αγωγή, από baby swimming σε ενόργανη και θα είσαι πιθανότατα ξανά άυπνη από το δεύτερο παιδί που θα έχει έρθει στη ζωή σου. Αν δεν έχει έρθει το δεύτερο προετοιμάσου γιατί η Popular ερώτηση του αδιάκριτου κόσμου εκεί έξω θα είναι φέτος το πότε θα χαρίσετε ένα αδερφάκι στο πρωτότοκο.
6. Τον έκτο χρόνο θα μπουν στη ζωή σου αδιανόητα πληκτικές δραστηριότητες όπως το ντύσιμο των βιβλίων, οι ομαδικές συνομιλίες με γονείς στο viber,
7. Toν έβδομο χρόνο το βλαστάρι σου όχι μόνο να έχει άποψη για το τι θα φορέσει, που θα κάνει πάρτι, αν θα θέλει να διαβάσει, αν θα θέλει να μάθει ξένες γλώσσες, αν θέλει καν να σου πει καλημέρα και να φάει το τοστάκι καρδούλα που του ετοίμασες για πρωινό.
8. Τον όγδοο χρόνο, μαθαίνεις Ιστορία και Θρησκευτικά από την αρχή, κάνεις εξάσκηση σε παρατατικό. αόριστο και συνοπτικό μέλλοντα και με συνοπτικές διαδικασίες ξεχνάς τα απογεύματα που είχες για την πάρτη σου μιας και το πλάνο έχει κλείσει με δραστηριότητες, ξένες γλώσσες και ένα ατελείωτο πέρα- δώθε με το αυτοκίνητο για να μαζέψεις ή να αφήσεις το παιδί κάπου.
9. Τον ένατο χρόνο, αν με δεις να κλαίω είναι που το μωρό μου δεν είναι πια μωρό, που οι λέξεις προεφηβεία και εφηβεία, Γυμνάσιο ακούγονται συχνά, που σου λείπουν τα αλεσμένα και οι φρουτόκρεμες, που θέλεις να βρεις τον τρόπο έστω για πέντε λεπτά, να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, σε εκείνες τις ημέρες τις ατέλειωτες που παρακαλούσες να περάσουν, να κάνεις pause, να μυρίσεις το μωράκι εκείνο που ήταν 2,5 κιλά, να μην σε νοιάζει αν είσαι άυπνη και κουρασμένη, να έχεις κουράγιο να το ακούς να λέει μα- μα, να έχεις κουράγιο να θηλάζεις για ώρες, να έχεις κουράγιο για να μην ξεχάσεις τις στιγμές αυτές που πέταξαν μακριά. Το φαινόμενο που ζεις αυτά τα χρόνια, έχοντας παιδιά μεγαλύτερα των 5 ετών και μικρότερα των 12 σε καθιστά «middle mom».

Είσαι εσύ, που δεν επιβιώνεις απλά εξαιτίας της αϋπνίας αλλά ούτε και ξενυχτάς επειδή το εφηβάκι είναι κάπου έξω. Είσαι εσύ- είμαι εγώ- που θυμόμαστε την πρώτη κλωτσιά στην κοιλιά,τις πρώτες αγκαλιές, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα μαμά, τα πρώτα σ' αγαπώ και φοβόμαστε πολύ για όλες εκείνες τις τελευταίες φορές.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/