Μετά από έναν καυγά ανάμεσα στις κόρες μου για μια κούκλα, βρήκαμε τη σολομώντεια λύση στο θέατρο

‘Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά που τα λεπτά μετρούσαν αντίστροφα για να κλείσει η πόρτα του σχολείου κι εμείς δεν είχαμε φύγει ακόμα από το σπίτι. Μέγα ζήτημα του καυγά αυτό το πρωινό, το ποια θα πλύνει τα δόντια στο μεγάλο μπάνιο και στον μεγάλο καθρέφτη και φυσικά το γιατί καμία από τις δύο δεν ήθελε το μικρό μπάνιο.

Back to 1990

Στα λεπτά αυτού το επεισοδιακού καυγά το μυαλό μου γύρισε πίσω στο πατρικό μου στην Πάτρα, πήγαινα Έκτη Δημοτικού με τα κλειδιά στο χέρι, η αδερφή μου ήταν χαρωπό Πρωτάκι κι έπρεπε οι δυο μας, να ετοιμαστούμε και φτάσουμε στο σχολείο.

Είχαμε πλεξούδα γαλλική, φτιαγμένη από τη μαμά μας στον ύπνο μας πριν ξεκινήσει αχάραγο για το γραφείο και δεν είχαμε κανένα δεύτερο μπάνιο για να κοιταχτούμε σε μεγάλο καθρέφτη βουρτσίζοντας τα δόντια μας. Αντίθετα, είχαμε ένα διπλό κρεβάτι στο σαλόνι που γινόταν καναπές το απόγευμα και ο χρόνος μας για να φτάσουμε στο σχολείο με τα πόδια ήταν συγκεκριμένος και περιορισμένος αλλά δεν αργήσαμε ποτέ.

Η ημέρα συνεχίστηκε επικά και το απόγευμα με τον καυγά για την Barbie μπαλαρίνα, καυγά τον οποίο διαχειρίστηκα σκεπτόμενη τις δύο ώρες που πέρασα στο σινεμά το καλοκαίρι βλέποντας την Margot Robbie να υποδύεται την Barbie και ταυτόχρονα να σκέφτομαι τον φανταστικό μονόλογο της Αμερικα Φερέρα για το πόσο κυριολεκτικά αδύνατο είναι να είσαι γυναίκα.

«Είναι κυριολεκτικά αδύνατο να είσαι γυναίκα. Όσο όμορφη και όσο έξυπνη κι αν είσαι, ποτέ δεν πιστεύεις ότι είσαι αρκετά καλή. Πρέπει να αγαπάς το να είσαι μητέρα, αλλά να μη μιλάς συνέχεια για τα παιδιά σου. Πρέπει να είσαι γυναίκα καριέρας, αλλά και να φροντίζεις πάντα για τους άλλους», άκουγα στο κεφάλι μου ξανά και ξανά.

H Σολομώντεια λύση

Μετά το σερί του τσακωμού τουλάχιστον δύο ημέρων, φτάσαμε με τα εισιτήριά μας στο χέρι στο Θέατρο Άβατον. Μην φανταστείς πως η επιλογή του να δούμε την παράσταση «Η Σολομώντεια Λύση» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσαγκαράκη ήταν τυχαία.

Στο Άβατον επιστρέψαμε μετά από 5 χρόνια, μετά από το θρυλικό «Θα βγω από το αυγό», όταν το Σοφάκι ήταν μόλις 2 ετών. Και ήταν η Σολομώντεια λύση του θιάσου MATICAPI αυτό που χρειαζόμασταν οικογενειακώς. Η ιστορία απλή και οικεία:

Όταν δυο αδέρφια μαλώνουν για μια κούκλα, τότε ο παππούς τους αποφασίζει να τους πει μια ιστορία… «Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν πόλεμο, μια υπηρέτρια έσωσε το παιδί της βασίλισσάς της, όταν εκείνη το εγκατέλειψε προκειμένου να πάρει τις γούνες και τα χρυσαφικά της. Το έσωσε και το μεγάλωσε με κίνδυνο της ζωής της κι έτσι ανάμεσά τους αναπτύχθηκε μια σχέση αληθινής αγάπης. Μετά από χρόνια, όταν το παιδί γίνεται κληρονόμος μιας αμύθητης περιουσίας, η βασίλισσα γυρίζει με σκοπό να το διεκδικήσει. Σε ποιόν ανήκει όμως ένα παιδί; Σε ποιόν το γάλα που χρειάζεται για να μεγαλώσει; Σε ποιόν πόλεμο βρισκόμαστε άραγε και πόσοι έγιναν πριν από αυτόν; Ένας παράξενος δικαστής δίνει τη λύση στο γρίφο, μέσω ενός κύκλου με κιμωλία».

Το κείμενο είναι πραγματικά βασισμένο στο κινέζικο έργο του Λι Ξινγκντάο (13ος αι. μ.Χ.) «Ο Κύκλος με την Κιμωλία», από το οποίο εμπνεύστηκε και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το ομώνυμο αριστούργημά του ενώ στην συγκεκριμένη παράσταση, η μουσική έχει ρόλο πρωταγωνιστικό, αφού είναι πρωτότυπη και ζωντανή επί σκηνής. Την ίδια στιγμή, οι θεατές, τα παιδιά, μπαίνουν στην δράση, απαντάνε στα ερωτήματα που θέτει η παράσταση και ανεβαίνουν ακόμα και στη σκηνή.

Του πολέμου η νίκη δεν είναι κανενός!

Η πρώτη μου διαπίστωση ήταν πως τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο μεν κοινό αλλά μπορείς να το κερδίσεις χωρίς να έχεις φαντεζί σκηνικά και χλιδάτα κοστούμια.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης είναι εξ' ολοκλήρου φτιαγμένα από ανακυκλωμένα υλικά τα οποία συνήθως καταλήγουν στα σκουπίδια: Χαρτόκουτα, ρετάλια από υφάσματα, καπάκια και κουμπιά είναι μόνο μερικά από αυτά ενώ η ιστορία, ακριβώς όπως ξεκινά από το σπίτι του παππού και καταλήγει με μια αφορμή παλιά κούκλα να μεταμορφωθεί σε παλάτι, κάνει τη φαντασία των παιδιών να δυναμώσει ακόμα παραπάνω.

Το πιο συγκλονιστικό για μένα ως μαμά μετά από μια εβδομάδα διαφωνιών ανάμεσα στα κορίτσια ήταν – εκτός από τα γέλια τους στη διάρκεια της παράστασης- ήταν πως κατάλαβαν πως του πολέμου η νίκη δεν είναι κανενός!

Αυτή ήταν άλλωστε και η ατάκα της παράστασης που θυμόμαστε καθημερινά, από εκείνο το πρωινό της Κυριακής που περάσαμε στο Άβατον.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/