Πήγαινε διακοπές με τα παιδιά σου τώρα, ακόμα κι αν αύριο δεν θα θυμούνται τίποτα! Εσύ θα θυμάσαι...

Οι διακοπές, έστω και για τέσσερις ημέρες, η ανακάλυψη ενός νέου προορισμού, είναι για μένα άγραφος νόμος, από τότε ακόμα που η ιδέα του να γίνω μαμά δεν ήταν καν κοντινή.

Αποκτώντας την πρώτη μου κόρη κι ενώ αυτή ήταν έξι μηνών, είχα ήδη κλείσει τις πρώτες οικογενειακές διακοπές στην Κεφαλονιά. Οι περισσότερες παραλίες, περίπου μία ώρα διαδρομή για να φτάσεις και ακόμα μία για την επιστροφή.

Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί με θεώρησαν έως και τρελή, που φόρτωσα ατμομάγειρες και όλη την προίκα του μωρού κι όμως τα πρώτα μπάνια της Νάγιας στα πράσινα νερά την Αντίσαμο ή η φωτογραφία μας με φόντο τον Μύρτο θα είναι για πάντα χαραγμένα στις φωτογραφίες αλλά παραπάνω στο μυαλό μου!

Όταν ήρθε η Σοφία στη ζωή μας, ανεβήκαμε στην Πάργα, κι εκεί στον ανήφορο που είναι όσο δύσκολος τον περιγράφει το χαρακτηριστικό τραγούδι, με ένα καρότσι, ένα νεογέννητο και ένα νήπιο αγκαλιά, εκτίμησα όσο τίποτα άλλο και την θέα και τα όσα έχουμε αποκτήσει. Κι ας έπρεπε στις διακοπές αυτές να θηλάζω στη θάλασσα κι όπου μπορεί να το μυαλό σου να πάει.

Τα τελευταία δύο χρόνια προορισμός μας ήταν η Κάρπαθος, νησί που για να το επισκεφτείς με καράβι χρειάζεσαι τουλάχιστον 22 ώρες αλλά με το αεροπλάνο τα πράγματα απλοποιούνται. Η Κάρπαθος είναι μαγική, όπως και η Όλυμπος, το παραδοσιακό χωριό που ο χρόνος δεν έχει αγγίξει. Μέτρησα 1 ώρα και 10 λεπτά για να φτάσουμε και τουλάχιστον 165 στροφές αλλά δεν έχω δει τα κορίτσια πιο χαρούμενα και τα μάτια τους πιο γεμάτα. Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε η μία, ούτε η άλλη ζήτησαν αγκαλιά και περπάτησαν όλα τα σοκάκια.

Όλα αυτά στα λέω γιατί θα υπάρξουν πολλοί που θα σε αποθαρρύνουν. Έχω φίλους που προσπαθούν να με πείσουν (μάταια) πως θα ξεκινήσουν να πηγαίνουν διακοπές με τα παιδιά τους από το Δημοτικό και μετά, όταν αυτά θα θυμούνται. Ναι, συμφωνώ, τα παιδιά δεν θα θυμούνται, αλλά θα θυμάμαι εγώ και ο μπαμπάς τους. Θα θυμάμαι το χαμόγελό τους όταν θαύμαζαν τη θάλασσα πιασμένες χέρι χέρι, θα θυμάμαι την γιαγιά που τους φόρεσε μαντήλια και τα έντυσε Ολυμπίτσες, θα θυμάμαι τις βουτιές τους στην αγαπημένη τους παραλία σε κάθε νησί και κάθε προορισμό.

Θα θυμάμαι τόσες ιστορίες και θα μπορώ να τις διηγηθώ καθώς μεγαλώνουν ή ακόμα και στα παιδιά τους. Ως άνθρωποι, το να διηγούμαστε το παρελθόν μας, είναι κομμάτι από το μέλλον μας. Γιατί να αργήσω να το δημιουργώ αυτό το μέλλον περιμένοντας και περιμένοντας.

Το δεν θα θυμούνται είναι λόγος για να μην δουν πώς έμαθαν να περνούν και οι γονείς τους τα καλοκαίρια ακόμα και πριν τον ερχομό τους;

Ναι, είναι αλήθεια. Ένα μωρό δεν θα σε αφήσει να διαβάσεις το βιβλίο που τόσο ήθελες και να χαλαρώσεις στην ξαπλώστρα αλλά αυτές τις διακοπές αλλά είναι επίσης αλήθεια πως έχουμε μόνο 18 (το πολύ) καλοκαίρια για να τα ξοδέψουμε με τα παιδιά μας, μου απομένουν λιγότερο μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους για άλλες θάλασσες χωρίς εμένα και δεν θέλω να ξοδέψω τα καλοκαίρια αυτά περιμένοντας.

Όσο αλήθεια είναι πως τα παιδιά θέλουν μόνο μια παραλία και κουβαδάκια για να είναι χαρούμενα, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως η παραλία αυτή δεν χρειάζεται να είναι η ίδια κάθε μέρα του καλοκαιριού. Και ίσως κουραστείς λίγο παραπάνω αλλά με την σωστή οργάνωση, θα είσαι κι εσύ χαρούμενη και τα παιδιά! Χαρούμενες διακοπές δηλαδή!

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram