4 χαρακτηριστικά του πατέρα μου που εύχομαι να κληρονομήσω κάποτε

Σήμερα γιορτάζουν οι μπαμπάδες. Δεν είναι νέο θα πεις αλλά μπορεί να σου δώσει τροφή για σκέψη, ειδικά αν έχεις κάνει η ίδια παιδιά και πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να μοιάζει λιγάκι παραπάνω στη μαμά σου. Εκεί κάπου, θυμάσαι πως είναι μερικά χαρακτηριστικά του πατέρα σου, που σίγουρα θα ήθελες να έχεις ήδη κληρονομήσει αλλά στην ανάγκη, προσπάθησε από τώρα κα στο εξής να τα μιμηθείς. Θα κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη κι εσένα καλύτερη μαμά.

Θα ξεκινήσω εγώ, με τα χαρακτηριστικά του δικού μπαμπά που τον κάνουν να ξεχωρίζει.

Ο cool του τρόπος σε ότι αφορά το σχολείο:

Δεν είναι τυχαίο αλλά πάντα ο μπαμπάς μου ήταν εκείνος που ήθελα να παίρνει τους βαθμούς από το σχολείο. Μπορούσε με την ίδια ψυχραιμία να διαχειριστεί έναν κακό βαθμό, να με εμψυχώσει, να μην δείξει πως στεναχωριέται με ένα κακό σχόλειο και να φτάσει μέχρι να με υπερασπιστεί απέναντι σε έναν καθηγητή που με αδίκησε χωρίς λόγο. Ξεκάθαρα φρόντισε να φουσκώνει από περηφάνεια, χωρίς να υπερβάλλει όταν σήκωνα τη σημαία του σχολείου και ήταν η δύναμή μου στις Πανελλήνιες. Ποτέ δεν ρώτησε πόσα μαθήματα χρωστάω στη σχολή και ήταν ο πρώτος που ήξερε πως θα πάρω το πτυχίο μου στην ώρα του, στη σχολή που ποτέ δεν με πίεσε να επιλέξω αλλά φρόντισε να καταλάβει πόσο θα αγαπήσω τη δουλειά που θα κάνω.

Η δύναμή του στα ζόρια, κυρίως τα ιατρικά:

Κάθε φορά που τα δυο μου παιδιά απλά πέφτουν από το ποδήλατο ή σκοντάφτουν απλά ελαφριά, θυμάμαι τους γονείς μου στο νοσοκομείο με κάποια από τις σκανταλιές μου. Έχω φροντίσει να τους χαρίσω τόσες λαχτάρες και ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας που έπρεπε να ξεπεράσω, που απλά απορώ με το κουράγιο τους. Η βασική σκέψη και φράση του πατέρα μου ήταν πως Όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε, θα τα κάνουμε εμείς να πάνε. Και η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που κάτι κακό θα συμβεί, σκέφτομαι πάντα πως η σκέψη του πατέρα μου, είναι σωστή. Πολλές φορές έχω βάλει μπροστά τις πιθανότητες και ακόμα περισσότερες, σε όλα τα εμπόδια που έχουμε ξεπεράσει, οι πιθανότητες ήταν εναντίον μας. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι πιθανότητες, οι άνθρωποι ξέρουν να νικάνε τις πιθανότητες και οι μπαμπάδες ξέρουν απλά να τα βάζουν με τις πιθανότητες, κι ο μπαμπάς μου είναι ένα παράδειγμα για το πώς το να μην δίνεις βάση στις πιθανότητες, μπορεί να λειτουργήσει υπερ σου.

Δεν μαλώνει και δεν μαλώνει χωρίς σοβαρό λόγο:

Αυτό το εκρηκτικό ταπεραμέντο που μου έχει απλόχερα χαρίσει η μαμά μου, έχει συνεισφέρει στους πολλούς καυγάδες που έχω κάνει στο παρελθόν. Μεγαλώνοντας έχω καταλάβει πως η ήπια στρατηγική του πατέρα μου μπορεί να μου χαρίσει μεγαλύτερη ηρεμία και να με πάει πιο μακριά. Το να τσακώνεσαι με ανθρώπους για να τους κάνεις να δουν την άποψή σου, είναι διαδικασία ψυχοφθόρα, κι έχω δει τον πατέρα μου να αλλάζει φίλους, να ξεκινάει νέες παρέες, να σταματά την συναναστροφή με ανθρώπους που κάποτε ήταν κολλητός. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι πως μεγαλώνουμε και σε κάθε φάση της ζωής μας μπορούμε και να γνωρίσουμε νέους φίλους και να αφήσουμε εκείνους που δεν μας ενώνουν πια οι ίδιες σκέψεις. Έχω δει τον μπαμπά μου να μαλώνει σε σπάνιες περιπτώσεις, τέτοιες που αμφισβητήθηκαν οι αξίες του, ως εκεί όμως. Οι συνεχείς διαμάχες δεν κάνουν σε κανένα καλό, απλά και κατανοητά.

Η διαρκείς αναζητήσεις του:

Μεγαλώνοντας θυμάμαι ξεκάθαρα τον μπαμπά, να φέρνει κατά καιρούς κάτι νέο στο σπίτι, κάτι σχετικό με ένα χόμπι, μια νέα ασχολία, κάτι απλά που ήθελε να δοκιμάσει. Η περιέργειά του έφερε στο σπίτι μας, μια χελώνα, πολλά σκυλιά, μια βάρκα, ένα φουσκωτό, ένα τροχόσπιτο, μια μηχανή και η λίστα δεν τελειώνει, όπως και τα hobbies και οι ασχολίες. Κι αν κάτι θέλω πολύ να κάνω είναι να βρίσκω κάθε λίγο κι εγώ κάτι νέο να βάζω στη ζωή μου, γιατί αλλιώς πώς να ζήσεις;