Δεν είναι ελευθερία, να αφήνεις το παιδί σου να ουρλιάζει στη θάλασσα…

Πηγαίναμε και εμείς στην παραλία όταν τα κορίτσια ήταν μικρότερα. Όταν ήταν μικρά. Και καθόμασταν με τις ώρες. Θυμάμαι κάποιες φορές να πηγαίνουμε νωρίς το πρωί και να φεύγουμε αργά το βράδυ… Πολλές ώρες. Και κάποιες φορές πολύς κόσμος.

Τα κορίτσια είναι πολύ «ζωντανά» παιδιά. Και τα δύο. Την ευχαριστούνται τη θάλασσα, την παραλία, τα παιχνίδια στην άμμο… Όλα! Δεν προσπάθησα να τις περιορίσω ποτέ. Ούτε να τις καταπιέσω. Ήθελα όμως ΠΑΝΤΑ (και η μαμά τους επίσης) να μην γίνονται ενοχλητικές. Το μπάνιο το δικό μας, τα παιχνίδια μας και ο ενθουσιασμός από την επαφή με τη θάλασσα να μην γίνονται το μαρτύριο κάποιου. Η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει η απεραντοσύνη της θάλασσας να μην εξελίσσεται σε ασυδοσία! Αυτό δηλαδή που συμβαίνει (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) κατά κόρον στις ελληνικές παραλίες…

Παιδιά που ουρλιάζουν διαρκώς, που δεν έχουν και κανείς δεν φροντίζει να έχουν την παραμικρή αίσθηση και κυρίως τον παραμικρό σεβασμό για τους γύρω τους. Τον άνθρωπο που κάθεται στη διπλανή ξαπλώστρα. Την οικογένεια που κάθεται δίπλα… Τα άλλα παιδιά. Θυμάμαι σαν τώρα την Εύα και την Έλενα να κοιτάνε απορημένες τα διπλανά, πότε συνομήλικα και πότε (ναι!) μεγαλύτερα παιδάκια να ουρλιάζουν δίχως αύριο… Και κυρίως τους γονείς τους να μην αντιδρούν καθόλου! Να μην κάνουν το παραμικρό… Να… αράζουν! Κι όσο περισσότερο… άραζαν, τόσο περισσότερο ούρλιαζαν τα παιδιά! Ενδεχομένως για να τραβήξουν την προσοχή από τους… αραχτούς γονείς!

Προσέξτε: Δεν μιλάμε για το αποτέλεσμα του ενθουσιασμού επειδή πας για μπάνιο, βουτάς στη θάλασσα και παίζεις στην παραλία αλλά για ένα διαρκές ουρλιαχτό από την πρώτη στιγμή που θα πας στην παραλία μέχρι την ώρα που θα φύγεις… Ένα ουρλιαχτό που μπορεί οι γονείς του παιδιού να το έχουν συνηθίσει (και το ουρλιαχτό και το παιδί) αλλά όλοι οι υπόλοιποι αμέσως μετά το μπάνιο, όσο και αν αντέξουν, ψάχνουν τρόπους να ηρεμήσουν…

Δεν είναι ένδειξη ελευθερίας να αφήνετε τα παιδιά σας να ουρλιάζουν στη θάλασσα. Είναι απόδειξη ασυδοσίας. Και δεν κάνει καλό ούτε καν στα παιδιά σας. Γινόμαστε όλοι μας χειρότεροι… Διότι πολλαπλασιάζει την έλλειψη σεβασμού και κατά συνέπεια τον εκνευρισμό όλων μας. Έναν εκνευρισμό ούτως ή άλλως μεγάλο με όσα βιώνουμε εδώ και καιρό…

Και ξέρεις κάτι, συνάδελφε γονιέ… Ίσως, λέμε, ίσως αν ασχοληθείς με το πιτσιρίκι σου, ίσως λέμε ίσως, αν αφήσεις για λίγο το τάμπλετ, το κινητό και την μπύρα, ίσως το πιτσιρίκι σταματήσει να ουρλιάζει… Ίσως γιατί θα πάρει αυτό που θέλει: Την προσοχή σου.

Κι έτσι και το πιτσιρίκι σου θα χαρεί (πραγματικά) το μπάνιο και οι υπόλοιποι που είμαστε κάπου εκεί γύρω… Θες να το δοκιμάσεις; Ε;

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.