H αγάπη του πατέρα

Λένε πολλά για την αγάπη. Τα περισσότερα ισχύουν. Λένε πολλά και για την αγάπη του πατέρα. Έχω όμως μια ένσταση. Λένε λιγότερα από αυτά που ισχύουν. Γιατί; Διότι ο πατέρας αγαπάει τα παιδιά του γνωρίζοντας από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι σε θέση ισχύος. Για χίλιους λόγους. Από τις στιγμές που χάνει, μέχρι το χρόνο που θα είναι με το σταγονόμετρο σε περίπτωση που στραβώσει κάτι στον γάμο. Αλλά συνεχίζει να αγαπάει. Όχι με άγνοια κινδύνου αλλά χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.

Ο πατέρας αγαπάει ακόμη και αν ξέρει (ειδικά με τις κόρες) ότι ποτέ δεν θα είναι η πρώτη επιλογή.

Αγαπάει γνωρίζοντας ότι η μάνα θα έχει πάντα προτεραιότητα.

Αγαπάει ακόμη και αν απ’όλα τα «μυστικά» δεν θα μάθει κανένα. Κι αν το μάθει θα το μάθει τελευταίος.

Αγαπάει γνωρίζοντας ότι πολλές φορές θα παίξει τον άχαρο ρόλο αυτού που πρέπει να πει τα όχι. Αυτού που θα βάλει τους περιορισμούς. Που θα γίνει από μπαμπάκας… μπαμπούλας.

Αγαπάει χωρίς όρια. Και χωρίς ωράρια. Θα ξυπνήσει μέσα στη νύχτα (αν κοιμηθεί) για να πάει να πάρει το παιδί που έχει βγει. Θα ακούσει το «μπαμπά νερό», «μπαμπά φοβάμαι», «μπαμπά κακά», ό,τι ώρα και αν ειπωθεί. Θα ακούσει κι αυτά που δεν θα του πει το παιδί. Θα τα αφουγκραστεί. Θα κάνει κι ότι δεν ακούει όταν οι κόρες λένε τα μυστικά με τη μαμά. Ή θα πάει στο άλλο δωμάτιο.

Αγαπάει χωρίς αύριο. Γιατί ξέρει ότι αύριο μπορεί τα δεδομένα να γίνουν ζητούμενα. Αγαπάει και τα αγόρια που θα φέρουν οι κόρες του σπίτι. Κι ας μην του αρέσει!

Αγαπάει γενικά και ειδικά.

Αγαπάει επ’αόριστον αλλά όχι αόριστα.

Ο μπαμπάς αγαπάει ακόμη κι όταν δεν έχει αγαπηθεί. Αγαπάει όχι με τον τρόπο του αλλά με κάθε τρόπο. Αγαπάει ακόμη και τα λάθη των παιδιών του. Γιατί ο μπαμπάς κρύβει πάντα ένα παιδί μέσα του. Να το(ν) αγαπάτε.

Νίκος Συρίγος

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.