Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ... δώσε φιλιά στον Αϊλάν!

Να με συμπαθάτε όλοι οι ακραιφνώς αθλητικοί ή ακόμη κι εσείς που θέλετε τα Χριστούγεννα να μην σας χαλάει τίποτα τη "χαρά" αλλά όχι το 2016 αλλά το 2026 να μπει, υπάρχει μια εικόνα που θα μας στοιχειώνει. Θέλουμε δεν θέλουμε.

Ως ανθρώπους, ως γονείς, ως πολίτες... Αυτή του μικρού Αϊλάν. Και θα μας στοιχειώνει γιατί ακόμη και μετά το χαμό του αντί να γίνουμε καλύτεροι, λάθος, να γίνουμε άνθρωποι βρε αδερφέ, εμείς συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο. Αυτόν που καταλήγει στο γκρεμό. Μια ανθρωπότητα που δεν την ενδιαφέρει πια τίποτα άλλο εκτός από το σπίτι της.

Κυβερνήσεις που σηκώνουν φράχτες. Φαμίλιες που κλείνουν τις πόρτες, τα αυτιά και τα μάτια τους. Άνθρωποι που κλείνουν τις ψυχές τους. Κλείνουν και κλείνονται ολοένα και περισσότερο στο μικρόκοσμο τους, στα θέλω και στο εγώ τους. Ο δυνατός αντί να βοηθήσει τον αδύναμο του δίνει μια να πάει παρακάτω. Αν ήταν δυνατόν να τον εξαφανίσει από προσώπου γης θα το έκανε ευχαρίστως.

Όχι ένας, χιλάδες Αϊλάν να ξεβραστούν στις ακρογιαλιές, το πολύ-πολύ να μας νοιάξει άμα καλοκαιριάσει γιατί δεν θα έχουμε χώρο να απλώσουμε την ξαπλώστρα... Μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει. Ειδικά από τη στιγμή που εμείς είμαστε αυτοί που ζούμε και οι άλλοι αυτοί που πεθαίνουν...

Για να τηρήσουμε πάντως το έθιμο, Άγιε μου Βασίλη σε παρακάλω, δώσε φιλιά στον Αϊλάν και στα άλλα πιτσιρίκια που πνίξαμε όλοι εμείς οι πολιτισμένοι.

Α... Κι άμα αδειάζεις από τα playstation 4 και τις Barbie που κουβαλάς, φέρε και τίποτα κουβέρτες για τα παιδάκια που σώθηκαν από τα κύματα αλλά κινδυνεύουν να πεθάνουν από το κρύο, μέχρι η Ευρώπη να αποφασίσει τι θα κάνει μαζί τους...