Πατέρα, ευχαριστώ που με έμαθες να «είμαι ΕΔΩ» για τα παιδιά μου! Γράφει ο Νίκος Συρίγος

Ο κυρ-Σπύρος πριν καν μάθει να παίζει, είχε μάθει να δουλεύει. Βλέπετε στη Σύρα της μεταπολεμικής Ελλάδας και μετά στον Κορυδαλλό, δεν υπήρχε χρόνος για παιχνίδι ούτε καν για ένα παιδί 6 ετών... Η κυρά-Λένη, η μάνα του, δούλευε ήδη δυο δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Βλέπετε πλήρωνε και το τίμημα να έχει παντρευτεί έναν άνθρωπο που πιάστηκε αιχμάλωτος πολέμου και δεν άντεξε τόσο θάνατο γύρω του... Δεν έχασε τη ζωή του αλλά έχασε τα μυαλά του, με αποτέλεσμα η γιαγιά μου και οι δυο γιοι της να παλεύουν για τις δικές τους ζωές μοναχοί.

Εκείνες τις εποχές ένας δρόμος υπήρχε για να φτιάξεις τη ζωή σου. Η θάλασσα. Και ο κυρ-Σπύρος δεν το σκέφτηκε πολύ. Για να μην το μετανιώσει. Όπως κάνουν όλοι όσοι έχουν μία επιλογή. Μπάρκαρε ως μηχανικός. Τρίτος. Αυτός που τρώει τη μουτζούρα με την κουτάλα της σούπας. Όσα λεφτά έπαιρνε τα έστελνε στη μάνα του. Κι εκείνη τα έκανε κομπόδεμα. Καλύτερα κι από τράπεζα η κυρά-Λένη. Που δούλευε πάντα δυο δουλειές. Για να σπουδάσει και τον μικρό. Τον Γιώργο. Το μυαλό της φαμίλιας. Ο κυρ-Σπύρος ήταν αετός στη δουλειά του. Κι έγινε γρήγορα δεύτερος μηχανικός. Λιγότερη μουντζούρα αλλά περισσότερες ευθύνες. Και μπάρκα. Γνώρισε τη Ρένα και την παντρεύτηκε. Στις αρχές του 1976 η Ρένα έμεινε έγκυος...

Και το Νοέμβρη έσκασε μύτη αυτός που χτυπάει τις λέξεις στο πληκτρολόγιο για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
Ο κυρ-Σπύρος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ούτε τώρα. Κι ας είχε αυτή τη φορά δύο επιλογές. Ήθελε να είναι ΕΔΩ για το παιδιά του. Να τα δει να μεγαλώνουν. Να τα ζήσει με λιγότερα λεφτά αλλά με τον πατέρα τους στο σπίτι. Άφησε τα καράβια κι άνοιξε ένα μαγαζί. Έγινε στεριανός σε μια νύχτα. Για να είναι ΕΔΩ για τα παιδιά του. Η μόνη στιγμή που ήταν έτοιμος να μπαρκάρει και πάλι ήταν όταν ένας τυχοδιώκτης που δήλωνε εφοπλιστής, τον έριξε στα βράχια... Τότε που χάθηκαν και τα πολλά και τα λίγα. Έμεινε όμως ξανά ΕΔΩ. Κι αυτή τη φορά η απόφαση δεν ήταν δική του. Δεν τον αφήσαμε εμείς. Οι γιοι και η γυναίκα του. Κι ας ξέραμε πως είχαμε ανήφορο εμπρός...

Αλλά για μας είχε σημασία να ήταν ΕΔΩ ο μπαμπάς... Έτσι μας είχε μάθει. Κι έτσι μαθαίνω τις κόρες μου. Θέλω να ξέρουν μέσα τους πως θα είμαι πάντα ΕΔΩ για εκείνες. Και θαρρώ πως το νιώθουν, το αισθάνονται ήδη... Αν ο Θεός δεν έχει άλλα σχέδια θα είμαι πάντα ΕΔΩ.
Διάβασα το «μήνυμα» του Γιάννη Βαρδή στον πατέρα του, τον Αντώνη... Κι ένιωσα τον πόνο. Τον πόνο ενός γιου, ενός παιδιού, που έχασε τον πατέρα του τόσο νωρίς και τόσο άδικα... Που δεν τον έχει πια ΕΔΩ.

Λίγο πριν τα 40 μου, νιώθω πως πρέπει να πω δύο ευχαριστώ. Βαθιά κι ανθρώπινα. Ένα στον τύπο που είναι εκεί πάνω κι αποφασίζει για τις ζωές μας... Σ’ευχαριστώ που δεν μου στέρησες τους γονείς μου νωρίς... Κι ένα ακόμη. Στον κυρ-Σπύρο. Που ήταν κι είναι πάντα ΕΔΩ. Που με έμαθε πως πρέπει να είμαι κι εγώ ΕΔΩ για τα παιδιά μου... Συμπαθάτε με για τη «φλυαρία»... Είναι από τις φορές που ξεχνάω να σταματήσω...

Και κοιτάξτε να είστε όλοι ΕΔΩ για τα παιδιά σας. Να προσέχετε...

Νίκος Συρίγος - Διευθυντής Onsports.gr