Ευτυχώς τα κορίτσια μου μοιάζουν μόνο στο… HEMO!
Αν οι αναμνήσεις είναι το λίπασμα στο δέντρο της ζωής μας, οι δικές μου είναι γεμάτες «όχι», «δεν θέλω»… Γεμάτες άρνηση.
Μαζί και σκανταλιές. Όχι τις απλές. Αυτές που κάνουν τα παιδάκια. Οι δικές μου άγγιζαν τα όρια εγκληματικής συμπεριφοράς. Μία φορά έβαλα φωτιά στις κουρτίνες (ωραία ήταν…). Μια άλλη παίζοντας με την τρόμπα του λαδιού, έφτασα το λάδι μέχρι το σαλόνι (ωραία ήταν…). Και μια άλλη έβαλα το κεφάλι μου ανάμεσα στα κάγκελα μιας αυλής κι έμεινα εκεί μέχρι που ήρθε κάποιος να με βοηθήσει . Τις περισσότερες φορές έσπαγα τα παιχνίδια (πάντα ψάχνοντας μέχρι που φτάνουν οι αντοχές τους) και τις ακόμη περισσότερες δεν έτρωγα και δεν έπινα σχεδόν τίποτα.
Έπινα μόνο γάλα …! Με τα λίτρα… Πάλι καλά που η κυρά - Ρένα είχε ανακαλύψει το ΗΕΜΟ κι είχε το κεφάλι της ήσυχο, ότι τουλάχιστον ο… κανακάρης της, αυτό το παιδί που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε (όταν ετοίμαζε τις σκανταλιές) έπινε καθημερινά όλο του το γάλα!
Κι επειδή ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, έτσι συνέχισα με τα κορίτσια μου… με το ΗΕΜΟ.
Και αυτή την ίδια αναλλοίωτη γεύση τόσων και τόσων χρόνων. Χαίρομαι που γεύονται ότι κι εγώ όταν ήμουν παιδί. Αλλά χαίρομαι ακόμη περισσότερο που δεν είναι σαν εμένα… Που δεν βάζουν φωτιές στις κουρτίνες, δεν γεμίζουν το σπίτι με λάδι, δεν χώνουν το κεφάλι τους ανάμεσα στα κάγκελα… Και κυρίως ότι καταλαβαίνουν πότε τους μιλάω για το καλό τους και πότε όχι… Κορίτσια… Με αναμνήσεις κανονικές, και με HEMO!
Νίκος Συρίγος
Διευθυτνής του Onsports.gr
