H Εύα «σκοτώνεται» και εγώ αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο

Είναι μισή Ελληνίδα και μισή Ολλανδέζα. Τη γνώρισα όταν ήταν 17 μηνών. Τότε ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μην τυχόν και αποφασίσει να πάει στην Ολλανδία, πρώτα για να σπουδάσει και μετά για να ζήσει. Ακόμη είναι. Με τη διαφορά ότι κάποιες στιγμές αυτός ο φόβος γίνεται ευχή. Περίεργο αλλά αληθινό. Ευχή, όχι μόνο να πάει η Εύα για σπουδές εκεί αλλά να πάρει μαζί της αργότερα και τη μικρή. Πονάω ακόμη και μόνο που το σκέφτομαι αλλά αν είναι να πονάνε τα παιδιά μου, με τον τρόπο που λειτουργεί αυτή η χώρα καλύτερα να πονάω εγώ.

Σκληρό αλλά δίκαιο.

Η Εύα, από πέρυσι «σκοτώνεται» στο διάβασμα. Διάβασμα, σχολείο και φροντιστήριο. Αμέτρητες ώρες. Κάποτε ένας φίλος μου είπε ότι οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι σε αυτόν τον τόπο. Χαμογέλασα. Διαπιστώνω ότι έχει δίκιο. 100%. Με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα του 2018 μ.Χ. ακόμη και αν η Εύα αμειβόταν για αυτές τις ώρες, ήταν όντως δηλαδή εργαζόμενη, θα έπαιρνε ψίχουλα. Αυτά που έχει προβλέψει το Κράτος για τους νέους εργαζόμενους. Τόσα που όχι να ζήσεις δεν μπορείς αλλά ούτε καν να επιβιώσεις…

Βλέπω την Εύα να κοπιάζει και χαίρομαι γιατί με τη δυτικοευρωπαϊκή λογική της, έχει βάλει έναν στόχο και παλεύει με συνέπεια και συνέχεια για να τον πετύχει. Μετά σκέφτομαι «αξίζει όντως τον κόπο;». Αξίζει να παλεύει τόσο πολύ; Να χάνει τις διακοπές της, τις γνωριμίες της, να στύβει κάθε μέρα το μυαλό της, να παλέψει για να μπει στη Σχολή που θέλει… Και μετά; Μετά… δουλειά. Ποια δουλειά; Αυτή που δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πας στα μέσα του μήνα στο ΑΤΜ και να σου βγάλει Insert coin;

Αυτή που σε αντιμετωπίζουν του στιλ «και χάρη σου κάνουμε που σε πήραμε»; Ή αυτή που μπορεί να ξεκινήσεις τη Δευτέρα και την Τρίτη να σε έχουν διώξει λόγω… περικοπών; Όλα αυτά σκέφτομαι…

Και μετά τη βλέπω να παλεύει… Και να παλεύει… Και να παλεύει…

Και λέω. Ναι, αξίζει τον κόπο. Γιατί ότι κάνει τώρα είναι δικό της θέμα. Ξεκάθαρα δικό της. Το δικό της όνειρο κυνηγάει. Τον δικό της στόχο. Όχι τον δικό μου.

Η Εύα μεγαλώνει. Περπατάει την εμπειρία της. Σπάει τη γυάλα. Και βγαίνει στον κόσμο… Αυτόν που θα ζήσει. Σε αυτόν που θα είμαι όχι ακριβώς δίπλα της αλλά μισό βήμα πίσω…

Για να μην της κρύβω τίποτα.

Να βλέπει καθαρά το επόμενο βήμα…

Το δικό της βήμα.

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6