Ο κοροναϊός θα τελειώσει, ο φόβος;

Το 2010 έσκασε η χειρότερη οικονομική (κι όχι μόνο) κρίση στη μεταπολεμική Ελλάδα. Είδε στις ειδήσεις ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια, άκουσε για αυτοκτονίες μπαμπάδων λόγω οικονομικών χρεών, έμαθε ότι πέθαναν ολόκληρες οικογένειες στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν με ένα μαγκάλι, διάβαζε στις επικεφαλίδες για το «θρίλερ» των Βρυξελλών.

Φοβήθηκε.

Μετά ήρθαν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες… Είδε ανθρώπους να πνίγονται στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τον πόλεμο, έκλαψε για τον μικρό Αϊλάν, άκουσε από κάποιους να μιλάνε για εισβολείς… Φοβήθηκε.

Και τώρα ήρθε ο κοροναϊός. Καραντίνα. Κλείσαν τα σχολεία… Ακούει από τους γιατρούς να συστήνουν απομόνωση, μετράει νεκρούς που δείχνουν τα κανάλια… Νιώθει απειλή. Ανησυχεί για τον παππού και τις γιαγιάδες… Φοβάται.

Ριζώνει ο φόβος στις ψυχές των παιδιών. Και ανάθεμα και αν ξέρω πώς να τον ξεριζώσω. Χρησιμοποιώ διαρκώς την ίδια λέξη: Ψυχραιμία. Μοιάζω σαν τον Μπενίνι στο «Η ζωή είναι ωραία»… Ντύνω με όμορφες λέξεις τις άσχημες καταστάσεις. Άλλες φορές τα καταφέρνω κι άλλες όχι. Και τι να καταφέρεις όταν τα πιτσιρίκια σερφάρουν στο Ίντερνετ καλύτερα από σένα…

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζήσεις με φόβο… Και γίνεται ακόμη πιο μικρή όταν φοβάσαι από τα μικράτα σου. Η Έλενα είναι 11 και πηγαίνει στα 12… Στην ηλικία της, εγώ άντε να είχα ζήσει έναν σεισμό… Ακόμη κι εκεί όμως κάναμε πλάκα. Θυμάμαι σαν τώρα που είχαμε κοιμηθεί 3-4 οικογένειες μαζί σε ένα ναυπηγείο… Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η όλη φάση. Ακούω κι εγώ προβλέψεις. Τέτοιες που η Κασσάνδρα θα φάνταζε πολύ αισιόδοξο τυπάκι… Αλλά λέω να μην «μασήσω». Να κρατήσω το χαμόγελο για όπλο… Το χαμόγελο της αισιοδοξίας. Μαζί με μια ισχυρή, ισχυρότατη δόση υπευθυνότητας… Πώς; Κάνοντας τα απαραίτητα. Πλύσιμο χεριών, όχι χέρια στο πρόσωπο κλπ. Τώρα για αγκαλίτσες και φιλάκια, που λένε να αραιώσουν, το παλεύω… Αλλά… κόρες είναι αυτές! Ξέρετε τώρα! Πόσο να αντέξεις… ;

Νίκος Συρίγος

Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6