«Επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει και να ουρλιάξει μία και μοναδική φορά...»
Oνομάζομαι Δήμητρα και είμαι 42 χρονών. Έγινα μητέρα σε σχετικά μεγάλη ηλικία. 37 χρόνων έκανα το κοριτσάκι μου και 39 χρονων τον πρίγκιπά μου. Σε ηλικια 40 χρονων και ενώ θήλαζα ακόμα το μωρο μου, έγινε η διάγνωση του καρκίνου. Το πρωί πήγα την κόρη μου για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό όλο χαρά και αγωνία και το απόγευμα μου ανακοίνωσε η γιατρός το αποτέλεσμα της βιοψίας.
Επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει και να ουρλιάξει μια και μοναδική φορά εκείνη την στιγμή, γιατί ήταν άδικο, προς Θεού όχι για μένα αλλά για τα παιδιά μου, γιατί θα μεγάλωναν χωρίς μητέρα, γιατί θα τους προκαλούσα ανείπωτο πόνο και δυστυχία και χρόνια γεμάτα θλίψη γιατί θα τους στερούσα την μητέρα και μαζί όμορφες στιγμές και καταστάσεις που θα τα περνούσαν πολύ διαφορετικά αν με είχαν κοντά τους!
Ο πόνος μου αφόρητος μου έκοβε την αναπνοή. Ήταν φυσικά και η τελευταία φορά που επέτρεψα να αισθανθώ έτσι...
Ακολούθησαν τρία σχήματα χημειοθεραπείας, χειρουργείο, 34 ακτινοβολίες μαζί με χημειοθεραπείες, απώλειες σωματικές πάρα πολλές... ψυχικές όμως ΟΧΙ!
Κατάφερα να μην καταλάβουν τίποτα τα παιδιά μου, δεν λύγισα ούτε μια φορά, τα πάντα τα έκανα να φαίνονται σαν παιχνίδι από το παγουράκι με την χημειοθεραπεία που έκανα στο σπίτι, την απώλεια των μαλλιών και τον σκούφο, το σωληνάκι τροφής, την καμένη επιδερμίδα και τις ουλές...
Δεν έλειψα στιγμή από δίπλα τους, μόνο τις 2 εβδομάδες στο νοσοκομείο. Ήμουν στις γιορτές τους, στα γενέθλιά τους, στα μπάνια τους, στις σχολικές εκδηλώσεις, στα παιχνίδια τους, στις αρρώστιες τους, στους καυγάδες τους, κράτησα τον γιο μου να περπατήσει, βοήθησα την κόρη μου να μάθει τα κάλαντα κι ας έκανα εμετό ανά μισή ώρα... Ήμουν στις παραξενιές τους, ήμουν παντού!
Έπρεπε να ζήσω και έζησα... Και θα ζήσω για πολύ καιρό ακόμα! Προσπαθώ η κάθε μέρα μας στην οικογένεια μας να είναι ξεχωριστή και δυο χρόνια τώρα τα έχω καταφέρει! Μια μέρα ενώ ο σύζυγός μου τάϊζε την κόρη μου του λέει χαμηλόφωνα, «Την αγαπάω πολύ αυτή τη μαμά», «Ποια μαμά; Έχεις πολλές;» την ρωτάει ... και γυρνάει και με κοιτάει με λαχτάρα. Με αυτά τα μεγάλα μάτια της και λέει, « Αυτή με τον σκούφο!».
Έχω μείνει τελικά «η μαμά με τον σκούφο». Αχ... και να ξερες καρδούλα μου τι έκρυβε αυτός ο σκούφος!
Φυσικά και κάποια στιγμή θα φύγω... αλλά δεν το έχω σκοπό να γίνει άμεσα... Έχω να μεγαλώσω δυο παιδιά και να μεγαλώσω κι εγώ μαζί με τον άντρα μου... Σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δώσατε να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου...
Δήμητρα
