«Κάπου στα μισά της εξεταστικής μου, κατάλαβα πως είχα 15 μέρες καθυστέρηση!».
Ιούνιος του 2011 στην Καλαμάτα.. Ζέστη και εξεταστική, ένα καθόλου ταιριαστό ζευγάρι. Εγώ, βρίσκομαι κάπου χαμένη σε βιβλία και παραλίες ξεχνώντας το γεγονός πως περιμένω περίοδο!
Κάπου στα μισά της εξεταστικής μου, 18/6 για την ακρίβεια , αντιλαμβάνομαι πως έχω 15 μέρες καθυστέρηση. «Τι; Δεκαπέντε μέρες; Μα τι στο καλό; Έχασε το δρόμο;». Αμέσως έτρεξα στο φαρμακείο για να αγοράσω ένα τεστ και πριν καλά καλά περάσει το 5λεπτο, μια ροζ γραμμή... μου «έκλεινε το μάτι!». «Κάποιος μου κάνει πλάκα δεν μπορεί, δε γίνεται! Τα τσιγάρα μου... Που είναι τα τσιγάρα μου; Θα κάνω 1,2,3 τσιγάρα. Δεν μπορεί. Θα φύγει κάποια στιγμή η γραμμή!», έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου, αλλά αυτή έστεκε αγέροχα εκεί! Να μου χαμογελάει.
Ο μελλοντικός μπαμπάς, ήταν στη δουλειά... Μετά από δύο ώρες επανειλημμένων τηλεφωνημάτων επιτέλους το σηκώνει! Μέσα σε κλάματα μαθαίνει τα νέα... Την αντίδρασή του, την άκουσαν όλοι που ήταν κοντά του. Η χαρά του, μου τρύπαγε τα αυτιά και το άγχος, μου έκανε κόμπο το στομάχι! Είκοσι χρονών, ήμουν δεν ήμουν όταν είδα το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. 5ο εξάμηνο στη σχολή! Ένιωθα ακόμα παιδί!
Και όμως! Παιδί μου, αγόρι μου, στις 10/2/2012 σε κράτησα στην αγκαλιά μου. Σε φίλησα και αμέσως κατάλαβα πως μαζί θα κάναμε τα πάντα. Εγώ κ εσύ θα μεγαλώναμε μαζί. Μαζί θα μαθαίναμε τα πάντα. Με τον «μπαμπά μας» να χαίρεται κάθε στιγμή που σε φέραμε στον κόσμο και να γελάει κάθε φορά που έκανα μια χαζομάρα πιο μεγάλη απ' την δική σου!
Μαζί, εμείς οι τρεις σε όλα. Τώρα, τρία χρόνια μετά, εσύ ακόμα νήπιο και εγώ κοντά στα 25 μου έτη να έχω βάλει «σχεδόν» μυαλό.. Σε λατρεύω αγοράκι μου!
