«Για μένα το άστρο εξακολουθεί να είναι η παρουσία της, που ομορφαίνει την ζωή μου»
Την πρώτη φορά που την είδα, φοβήθηκα να την αγγίξω. Αμέσως μετά, εκείνη άπλωσε τα χεράκια της σαν να ήθελε να με πιάσει. Την άγγιξα απαλά, την πήρα στην αγκαλιά μου,μύρισα το άρωμά της και ένιωσα πως το θαύμα είχε γίνει.
Ένα μικρό αστεράκι παραδομένο στην αγκαλιά μου...την ημέρα των γενεθλίων μου! Από τότε ξεκίνησε ένα συναρπαστικό ταξίδι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, είναι μία ζωή,μαζί της,είναι η απόλυτη αγάπη. Μικρό παιδάκι ακόμα, ξεφύλλιζε τις σελίδες των παραμυθιών παρατηρώντας τις εικόνες μου έδειχνε με περηφάνια τις ανακαλύψεις της.
Ατελείωτες ώρες περνούσαμε ξαπλωμένες στην μοκέτα του δωματίου της διαβάζοντας παραμύθια μιλώντας για άστρα,νεράιδες και πρίγκιπες. Πού και πού γύριζε το κεφαλάκι της και μου έδινε ένα γρήγορο φιλάκι στο μάγουλο. Άλλες φορές παραδινόταν στον ύπνο, κουρνιάζοντας στο στήθος μου,ενώ εγώ ακόμα της διάβαζα...
Πάντα ένιωθα ο, τι την γνωρίζω περισσότερο και από τον εαυτό μου. Πάντα προσπαθούσε να μιμηθεί ό,τι έκανα. Με τα χρόνια με έκανε να αισθανθώ περήφανη...κάποια στιγμή, είναι η αλήθεια, δεν πρόλαβα να καταλάβω πότε, μεγάλωσε-αναζήτησε την δική της ταυτότητα, έφτιαξε το δικό της ροζ περιβάλλον.
Η πόρτα του δωματίου της άρχισε να μένει κλειστή, ο καθρέφτης στον τοίχο απέκτησε μεγάλη χρησιμότητα. Χωρίς να χάσει κάτι από την παιδικότητα που την διακρίνει, με έκανε να καταλάβω τι θα πει να μεγαλώνει ένα κορίτσι που θέλει να ανακαλύψει το δικό της άστρο. Για μένα το άστρο εξακολουθεί να είναι η παρουσία της, που ομορφαίνει την ζωή μου. Την ευχαριστώ γι' αυτό που είναι γι αυτά που μου προσφέρει.
Εκτός των άλλων κάθε χρόνο μαζί η μία δίπλα στην άλλη, σβήνουμε μαζί τα κεριά στην τούρτα μας!
