«Με έπιασαν οι πόνοι και το μωρό μου ήταν μόλις 500 γραμμάρια...»

Ήταν καλοκαίρι του 2008 όταν γνώρισα τον Αντωνάκη μου, αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο όπου που το ήξερα τότε 22 χρονών που ήμουν πως μετά από ένα χρόνο σχέσης θα αρραβωνιαζόμασταν! Τρεις μήνες μετά τον υπερπαραγωγή αρραβώνα μας - όσες έχετε τρελές μαμάδες θα με καταλαβαίνετε - έμεινα έγκυος στην Δημητρούλα μας και μετά από 6 χρόνια κάναμε και τον Χαρούλη μας..

Στη Δημητρούλα που λέτε, σπούδαζα ακόμα και είχαμε μια χαρά εγκυμοσύνη! Όλα ήταν τέλεια, σαν την κορούλα μου!!Περάσανε τα χρόνια και αποφασίσαμε να κάνουμε άλλο ένα πανέμορφο ανθρωπάκι, διότι ήμαστε και οι δυο πανέμορφοι!

Μετά τους πρώτους 4 μήνες και αφού είχε ξεκινήσει η μικρή νηπιαγωγείο, μια μέρα ξαφνικά και ενώ ήμουν στο σούπερ μάρκετ, με πιάσανε κάτι αβάσταχτοι πόνοι... Ευτυχώς ήμουν μαζί με τον Αντωνάκη μου...

Πήγαμε στο μαιευτήριο και Παναγία μου είχα πόνους γέννας και το παιδί κρατιόταν, δεν κρατιόταν... Έκατσα στο μαιευτήριο μια εβδομάδα με ορούς και στα δυο χέρια μου. Ακόμα να φανταστείτε έχω τα σημαδάκια! Εκείνη την ώρα μάθαμε ότι ήταν και αγοράκι. Με πιάσανε τα κλάματα και από την συγκίνηση που έμαθα ότι ήταν μπέμπης αλλά και από την αβεβαιότητα του τι θα γινόταν... Ευτυχώς η γιατρός μου είναι και θεία μου οπότε είχα πλήρη ενημέρωση.

Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και μου λέει ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα καθώς το μωρό είναι μόλις 500 γραμμάρια. Έπρεπε να κάθομαι στο κρεβάτι ξαπλωμένη, όχι καθιστή ,να μην πηγαίνω τουαλέτα, μέχρι να καταφέρω να γεννήσω αν γεννούσα και για όσο κρατηθεί ο μικρός, με 12 -13 χάπια την ημέρα!!

Εκείνη τη στιγμή τρομοκρατήθηκα γιατί έχω κι άλλο παιδί και σκεφτόμουν διάφορα... «Πως θα τα καταφέρω με την Δημητρούλα που πάει και σχολείο;», «Πως θα το πάρει το παιδί βλέποντας με ξαπλωμένη;» και κυρίως «Θα αντέξω άραγε όλη αυτήν την διαδικασία;»

Βγαίνουμε που λέτε από το νοσοκομείο, πάμε σπίτι και ξαπλώνω! Εβλεπα όλο το 24ωρο τηλεόραση, δεν μπορούσα να διαβάσω γιατί ζαλιζόμουν, ξαπλωμένη χωρίς καν να μπορώ να γυρνάω δεξιά, αριστερά! Αφήστε δράμα η κατάσταση αλλά εκεί εγώ καθόμουν και περίμενα να περάσουν οι μέρες! Η Δημητρούλα μετά το σχολείο ερχόταν και μου έκανε το γλυκούλι μου παρέα... Ευτυχώς είχα την αδερφή μου και τη μαμά μου να με βοηθάνε και κυρίως τον Αντωνάκη κορίτσια ο οποίος πραγματικά το τι τράβηξε... Φανταστείτε ότι το βράδυ που ήθελα τουαλέτα, μου έφερνε ανά τέταρτο μπορεί και λιγότερο καμιά φορά την πάπια..!!! Όσο για το μπάνια; Μια φορά την εβδομάδα!

Περνούσαν οι μέρες οι άτιμες και χαιρόμουν γιατί κάθε μια μέρα που πέρναγε ο μικρούλης μου μεγάλωνε... Τουλάχιστον να φτάσουμε τους 7 μήνες λέγαμε. Εξετάσεις αίματος έκανα σπίτι και περίμενα πως και πως να πηγαίνω για υπερηχογράφημα για να βλέπω τον μικρούλη και όποτε άκουγα την καρδούλα του μαχητή μου, έπαιρνα δύναμη για τις ερχόμενες μέρες... Σαν να μου έλεγε «κοίτα μανούλα εσύ κάθεσαι στο κρεβάτι για μένα και εγώ μεγαλώνω και γίνομαι ανθρωπάκι για σένα!»

Κρατιόταν το ψυχουλάκι μου και αυτό παρακάλαγα συνέχεια να κρατηθεί και να παίρνει γραμμάρια το μωράκι μου. Την πρώτη φορά που σηκώθηκα από το κρεβάτι ζαλίστηκα τόσο, που έκανα εμετό και τα ποδαράκια μου ήταν σαν να πάταγα πρόκες!Αλλά δεν με ένοιαζε.. Όταν άρχισε ιδίως να κλωτσάει αφήστε το τι έπαθα, τρέλα σκέτη από την χαρά μου!!

Τελικά τα καταφέραμε και οι δυο μας και εκεί που λέγαμε άντε να περάσει άλλη μια μέρα αυτός δεν έβγαινε μετά!!!Στις 39,5 εβδομάδες πήγαμε να γεννήσουμε και με το που βγήκε το τι ένιωσα δεν περιγράφεται........ξέσπασα σε τοοοοοοοοοοοοοοσα κλάματα γιατί τα καταφέραμε παρέα οι δυο μας και όταν τον αγκάλιασα τα ξέχασα όλα !!!Όλες αυτές τις μέρες στο κρεβάτι ,τα πάντα!!!Μόνο έκλαιγα που τον είχα στα χεράκια μου,ήτανε ζωντανός και όταν με κοίταξε στα μάτια ανατρίχιασα και είπα «Καλοσώρισες ΑΝΤΡΑ μου, δικέ μου μονάκριβε και πολύτιμε αντρούλη μου ..ΘΑΥΜΑΤΑΚΙ μου κανονικότατο,ΜΑΧΗΤΗ μου που τα κατάφερες και μας έκανες όλους να κλαίμε από την χαρά μας, που σε έχουμε στη ζωή.Και χαλάλι σου ότι και να περάσαμε..»

Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία της Άντας και του Χάρη...