«Ήταν εφιάλτης ,ευχόμουν να αποβάλλω γιατί είχα ακόμη τον πόνο και την φρίκη της πρώτης εγκυμοσύνης στο μυαλό μου»

Ήταν μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη καθώς ο οργανισμός μου δεν ήταν έτοιμος να κάνει παιδί. Όλο το διάστημα ήμουν ξάπλα με εμετούς και πόνους. Η γέννα ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη καθώς ήταν φυσιολογικός τοκετός και εγώ μόλις 17 ετών.

Η Μαρία μου ήταν δύσκολο μωρό και εγώ δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Έκλαιγε συνέχεια και δεν είχα ησυχία. Μεγάλωνα και εγώ μαζί της. Μόλις ξεπετάχτηκε λίγο και άρχισε να ηρεμεί και να κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί!

Ήταν για μένα εφιάλτης ,ευχόμουν να αποβάλλω γιατί είχα ακόμη τον πόνο και την φρίκη της πρώτης εγκυμοσύνης στο μυαλό μου...Σήκωνα βαριά αντικείμενα για να αποβάλλω, έκανα βαριές δουλείες και έκλαιγα μέρα νύχτα. Δεν το ήθελα αυτό το μωρό και όσο εγώ το μισούσα τόσο αυτό με αγαπούσε και μου χάρισε μια εγκυμοσύνη που έμοιαζε ανύπαρκτη.

Ούτε πόνους ούτε αναγούλες ούτε αδιαθεσίες. Νόμιζα ότι τελικά απέβαλα. Δεν πήγαινα στο γιατρό για μέρες από φόβο. Σημάδια εγκυμοσύνης μηδέν. Μετά τον πέμπτο μήνα άρχισε να φουσκώνει λίγο η κοιλίτσα μου αλλά και πάλι καμία αίσθηση ότι κυοφορώ. Δεν το αγαπούσα όμως ,δεν το ήθελα. Η ιδέα της γέννας με τρέλαινε πιο πολύ, πώς θα αντέξω αυτόν τον πόνο, το ξενύχτι ,την κούραση και έχω και την Μαρία μου που είναι δύο χρονών.. Πως θα έχω χρόνο για το παιδί μου αν αυτό, το ανεπιθύμητο, μου σπάει τα νεύρα;

Θεέ μου σκέφτομαι τώρα όσα σκεφτόμουν τότε και ντρέπομαι..... Ένα βράδυ λοιπόν ένιωσα μια ενόχληση, ένα ελαφρύ χτύπημα στην κοιλιά και πήγα στο νοσοκομείο. Ήταν η ώρα να γεννήσω. Δεν κατάλαβα τίποτα. Ούτε πόνο ,ούτε ζόρι. «Συγχαρητήρια» είπε ο γιατρός «μια όμορφη κορούλα!»

Μα δεν την είδα και δεν την άκουσα. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Εκείνη τη στιγμή μίσησα τον εαυτό μου. Έπαθε κάτι το μωρό; Το είχα μέσα μου 9 μήνες και το μισούσα και τώρα τελικά έγινε το μοιραίο; Φώναξα στο γιατρό «θέλω να δω το παιδί μου, φέρτε μου το παιδί μου». Με καθησύχασε ότι υπήρχε μια μικρή επιπλοκή και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Ξύπνησα στο δωμάτιο και έκλαιγα ,ήθελα να πεθάνω. Πως θα το αντέξω να πάθει κάτι το παιδί μου και να φταίω εγώ. Πήγα να την δω στο θάλαμο, αδύναμη μελανιασμένη με τα μπλε μπιμπιλωτά ματάκια της με κοίταξε και ένιωσα τόση αγάπη μέσα μου. Έκλαιγα με λυγμούς και δεν έφυγα από δίπλα της. Της ζητούσα να με συγχωρέσει, να φανεί δυνατή και να μείνει στη ζωή μας. Οι γιατροί μου είπαν ότι της έμεινε μια βδομάδα το πολύ και αν θέλουμε να την πάρουμε στο σπίτι να σβήσει εκεί.

Τρελάθηκα ήθελα να αυτοκτονήσω. Μετρούσα τις μέρες ,τις ώρες, τα λεπτά. Δεν έφυγα από δίπλα της μέχρι να φύγει η εβδομάδα δεν κοιμόμουν, μην τυχόν και σβήσει η ζωή από το αγγελούδι μου και εγώ δεν είμαι εκεί ,προσευχόμουν μέρα νύχτα .

Η εβδομάδα πέρασε και το κοριτσάκι μου είναι τώρα 32 ετών. Ευχαριστώ το Θεό που μου την έδωσε και δεν μου την πήρε πίσω. Ήταν το καλύτερο μωρό ,ήσυχο χωρίς γκρίνιες ,μετά από αυτό δεν μου αρρώστησε ποτέ ξανά και δεν με ανησύχησε ποτέ. Πάντα όμως μέσα μου θα έχω αυτό το βάρος για τα όσα είπα και έκανα αν και με έχει συγχωρήσει η ίδια της, εγώ ποτέ δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου.