«Με το μωρό μου συναντηθήκαμε σε μία ψυχρή, αποστειρωμένη αίθουσα που για μένα φάνταζε ο ίδιος ο Παράδεισος»

Σε μία επαρχιακή πόλη..ένα καλοκαιρινό μεσημέρι από αυτά που λογικά η πρώτη σου σκέψη είναι να βρεθείς στη θάλασσα. Είμαστε με τον σύζυγο μου στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας από μία βιαστική δουλειά και κατευθυνόμενοι προς το σπίτι μας. Και ξαφνικά.. χωρίς να το έχω σκεφτεί,παρορμητικά και μόνο, σαν ένα ένστικτο μαγικά σταλμένο με παροτρύνει να μη στρίψουμε από τη συνηθισμένη διαδρομή, αλλά να κατευθυνθούμε προς το νοσοκομείο της πόλης.

Είχε προηγηθεί μία ατυχής εγκυμοσύνη, είχαμε ήδη κάνει καποιες σκόρπιες κουβέντες για υιοθεσία, αλλά πέραν τούτου τίποτα άλλο. Και από το πουθενά, εκείνο το καλοκαιρινό ζεστό μεσημέρι, μες στο αμάξι, αρχίζω να επιμένω πως πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο και να ρωτήσουμε αν υπάρχει ένα μωράκι για μας. Αν, προτού πάρουν τον δρόμο για τα ιδρύματα, υπάρχουν μωράκια που γεννιούνται και οι μανούλες τους δεν μπορούν να τα κρατήσουν...

Ο σύζυγος με κοιτούσε απορημένος εκ των υστέρων μου είπε, κι αχνά το θυμάμαι κι εγώ, πως με είχε δει πρώτη φορά τόσο επίμονη. Αποφάσισε να μου κάνει το χατήρι, στρίψαμε προς το νοσοκομείο, παρόλο που ήμασταν πολύ πρόχειρα ντυμένοι, παρόλο που ήταν πάνω κάτω η ώρα που οι κοινωνικές υπηρεσίες (οι αρμόδιες για τέτοιες περιπτώσεις) λογικά θα έκλειναν. Μπήκαμε αλαφιασμένοι, και ρωτώντας φτάσαμε στο γραφείο μίας κοινωνικής λειτουργού. Μίας απίστευτης γυναίκας η οποία έμελλε να παίξει τον πιο μοιραίο ρόλο στη ζωή μας.

Μας δέχτηκε ευγενικά, συζητήσαμε αρκετά, η απάντηση της ήταν όμως κατηγορηματικά αρνητική. Παρά τις δύσκολες συνθήκες λόγω της οικονομικής κρίσης, καμία κοπέλα δεν έφτανε στο σημείο να γεννήσει ένα παιδί που δεν ήθελε. Οι διακοπές κύησης ήταν πιο συχνές από ποτέ. Μας συνέστησε να πάμε και στην πρόνοια - όπως και κάναμε, αμέσως μετά,χωρίς όμως να μας δώσουν καμία ελπίδα και εκεί- πρότεινε να κάνουμε αίτηση στα κρατικά ιδρύματα με παιδιά προς υιοθεσία (Μητέρα, Άγιος Στυλιανός) και απλώς κράτησε πρόχειρα το κινητό μου τηλέφωνο σε ένα κίτρινο post-it.

Φύγαμε κάπως απογοητευμένοι. Αποφασίσαμε πως θα προχωρούσαμε σε αιτήσεις - χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κάποιο πρόβλημα γονιμότητας- απλώς γιατί από παιδί εγώ θαύμαζα την υιοθεσία σαν υπέρτατη πράξη αλτρουισμού. Λίγες ώρες μετά είχαμε ξεχάσει το μεσημεριανό συμβάν. Το βράδυ της ίδιας μέρας βγήκαμε για φαγητό και μια και ήταν περίοδος διακοπών και το είχαμε ξενυχτήσει κάπως παραπάνω κλείσαμε τα κινητά μας τηλέφωνα για να ξυπνήσουμε όσο πιο αργά γινόταν.

Η συνέχεια έχει καταγραφεί στο μυαλό μου σαν ταινία. Εννιάμισι το πρωί, το κουδούνι μας χτυπά επίμονα. Είναι ο γαμπρός μου. Μας λέει να τρέξουμε στο νοσοκομείο! Στις πέντε το πρωί έχει γεννηθεί ένα μωράκι (δεν ξέρει καν αν είναι αγόρι ή κορίτσι), και μία γυναίκα με ψάχνει στο τηλέφωνο του γραφείου του (γνώριζε τη συγγένεια) γιατί το κινητό μου είναι απενεργοποιημένο. Δε θυμάμαι πολλά από τη συνέχεια.

Ξέρω πως ντύθηκα σαν αυτόματο, έφτασα στο νοσοκομείο και συνάντησα την κοινωνική λειτουργό η οποία με αγκάλιασε κλαίγοντας. Τα είχα χάσει. Μία νεαρή κοπέλα, μόλις 18 χρονών είχε γεννήσει το ξημέρωμα ένα μωρό που για κοινωνικούς λόγους δεν μπορούσε να κρατήσει. Παρά τις προτροπές των γιατρών και των ψυχολόγων να αλλάξει γνώμη η απόφαση της ήταν ειλημμένη.

Δεν ήθελε να κάνει έκτρωση, το γέννησε, αλλά τώρα ζητούσε να βρεθεί μία οικογένεια για να της το εμπιστευτεί. Δεν ήθελε να πάρει τον δρόμο προς το ίδρυμα. Αυτή η οικογένεια, αυτή η μητέρα ήμουν εγώ. Το μωρό που είχα ζητήσει την προηγούμενη μέρα, ήρθε και με συνάντησε μόνο του. Σε λίγο το είχα ήδη στην αγκαλιά μου. Είχε κάνει το δικό του ταξίδι κι εγώ το δικό μου. Και συναντηθήκαμε σε μία ψυχρή, αποστειρωμένη αίθουσα που για μένα φάνταζε ο ίδιος ο Παράδεισος.

Είκοσι μήνες μετά, το θαύμα συνεχίζεται. Οι νόμιμες διαδικασίες έγιναν, το δικαστήριο επικύρωσε την ανάθεση του παιδιού σε μας, κι εμείς ζούμε πλέον καθημερινά το όνειρο μας! Κάπου κάπου ξεχνιέμαι, μιλάω γιαυτό το παιδί, τον γιο μου σα να τον έχω γεννήσει εγώ. Ανυπομονώ να αρχίσει να καταλαβαίνει για να μοιραστώ και μαζί του την ιστορία που μου επιτρέψατε να μοιραστώ και με σας.

Συγνώμη αν κούρασα. Όμως, θέλω κι από εδώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γιαυτό το νεαρό κορίτσι ζωή στην ζωή μου. Εύχομαι πάντα να είναι καλά. Σας ευχαριστώ!

YΓ. Κλείσε τα μάτια μου μπορώ να σε κοιτάζω. Τ' αυτιά μου σφράγισ' τα να σ' ακούσω μπορώ. Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθώ σ' εσένα και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ. Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σ' αγκαλιάσω σαν να 'χα χέρια όμοια καλά με την καρδιά. Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι- Κι αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.

Rainer Maria Rilke: Σ'αγαπώ