«Με δυο σπρωξίματα και την μητέρα μου στο πλευρό μου, κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου!»
Μπαίνω στον μηνά μου, κάνω την πρώτη επίσκεψη, τον πρώτο καρδιοτοκογράφο και μου λέει ο γιατρός, «Έλα την άλλη Τρίτη ξανά, αλλά μάλλον θα τον πάρουμε όλο το μήνα».
Απελπισμένη, γιατί ένιωθα πολύ βαριά, παρόλο που είχα πάρει μόνο 9 κιλά, περιμένω να περάσουν οι μέρες. Κυριακή βράδυ με πόναγε λίγο η μέση μου. Ξημερώνει Δευτέρα και εγώ ένιωθα λίγο περίεργα, αλλά όχι πόνους. Στις 14:30 το μεσημέρι, λέω στον άντρα μου, ότι μάλλον χάνω κάποια υγρά.
Μου λέει να κάνω ένα μπανάκι και να πάρουμε τον γιατρό τηλέφωνο. Κάνω μπάνιο και με το που βγαίνω νιώθω τον πιο δυνατό πόνο που είχα νιώσει μέχρι τότε! Μου έσπασαν τα νερά. ΦΕΎΓΟΥΜΕ για το νοσοκομείο! Ευτυχώς το νοσοκομείο ήταν κοντά στο σπίτι μας και φτάσαμε αμέσως!
Με κοιτάζει η μαία και μου λέει «Μην κουνηθείς, να προλάβουμε να σε πάμε στην αίθουσα τοκετού!» Με δυο σπρωξίματα και την μητέρα μου στο πλευρό μου, κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου! Το πιο γλυκό συναίσθημα που έχω νιωσει ποτε μου!
