«Έχασα πολλά χρόνια από την ζωή μου! Κάποια στιγμή άπλα, σταμάτησα να υπάρχω»
Καταρχήν όπως μερικές γνωρίζετε, ήμουν στο κρεβάτι για 4 μήνες, λόγω συσπάσεων. Με πολύ αγωνία και άγχος, κατάφερα να φτάσω στον 9ο μήνα και μάλιστα στην 39 εβδομάδα όπου πήγα για μια τυπική εξέταση στο γιατρό!
Στις 18:30 με έβαλε στον υπέρηχο και μου είπε ότι ακούει κάποιες ταχυκαρδίες και καλό θα ήταν να πάμε στην κλινική να κάτσω κανένα 2ωρο στον καρδιοτοκογράφο! Μέσα στην αγωνία λοιπόν, φτάνω με τον άντρα μου στις 19:00 στην κλινική, με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο και περιμένω να έρθει να το δει ο γιατρός! Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου και η μία ώρα μου φάνηκε αιώνας!
Όταν ήρθε ο γιατρός επιτέλους, μετά από μιάμιση ώρα, είδε ότι είχε ταχυπαλμίες και μου είπε πως κατά τη γνώμη του το παιδί πρέπει να γεννηθεί καθώς ζορίζεται και δεν αιματώνεται σωστά ο εγκέφαλός του.
Έχασα πολλά χρόνια από την ζωή μου! Από εκείνη την στιγμή όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν έχω συγκρατήσει και πολλά πράγματα! Έκανα επισκληρίδιο,(να είναι καλά η αναισθησιολόγος), δεν κατάλαβα τίποτα, με ξύρισαν και μπήκα στις 21:00 στο χειρουργείο. Κάποια στιγμή άπλα, σταμάτησα να υπάρχω. Ένιωθα τόσο χαμένη, που μου μιλούσαν και δεν απαντούσα. Απλά σκεφτόμουν πώς πρέπει να περάσει και αυτό.
Το μωράκι μου γεννήθηκε 51.5 εκατοστά και 2499 κιλά! Μόλις άκουσα το κλάμα του, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να ακούσω πως είναι καλά! Όλο αυτό ρωτούσα! Τελικά το παλικάρι μου είναι καλά! Όλα έγιναν τόσο μα τόσο γρήγορα που ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω.
Τώρα τον κρατάω στην αγκαλιά μου!
