«Γιατί σε 'μένα; Γιατί εγώ δε μπορώ να κάνω παιδί;»

Αρχίσαμε τις προσπάθειες αλλά και πάλι τίποτα... Πήγαινα συνέχεια σε γιατρούς αλλά όλοι μου έλεγαν το ίδιο πράγμα «στο πρόβλημα σου δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί δεν είναι γυναικολογικό» Όλα ήταν στο μυαλό μου αλλά άντε εγώ τώρα να το πιστέψω..

Το είχα πάρει όμως απόφαση ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω μάνα. Ήταν Σεπτέμβρης όταν ένα ωραίο πρωινό η αδερφή μου κλέφτηκε με τον τώρα αρραβωνιαστικό της και στο πατρικό μου σπίτι επικρατούσε για έναν ολόκληρο μήνα πανικός, φωνές, άγχος και τους γονείς μου να μην κυκλοφορούν στο χωριό από την ντροπή τους και να κάθονται να κλαίνε την μοίρα τους...

Όλο αυτό με έκανε και ξέχασα το θέμα του μωρού μέχρι που ήρθε η 25 Οκτωβρίου και κάτι μου έλεγε μέσα μου να πάρω ένα τέστ γιατί η δουλειά που έκανα είχε πολλά βάρη, εκείνο το πρωί ήταν το πιο χαρούμενο πρωινό, βγήκε το τεστ θετικό(έκανα και δεύτερο και τρίτο.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι είχαν δίκιο οι γιατροί και το δεύτερο να το έλεγα στον άντρα μου την επόμενη μέρα σαν δώρο για την γιορτή του αλλά δεν άντεξα πάνω από 5 λεπτά... Από την χαρά μου γελούσαν και τα μάτια μου...

Τώρα κρατάω στην αγκαλιά μου τον 10 μηνών γιό μου και πολλές φορές μου φαίνεται ψέμα, είναι όλη μου η ζωή, ο λόγος που υπάρχω κι αναπνέω!!!! Εύχομαι όλες οι μαμάδες του κόσμου να είναι δίπλα στα παιδάκια τους, να έχουν πάνω απ'όλα υγεία και να τα κάνουμε και να μας κάνουνε πάντα υπερήφανους.