«Λαχταρούσα για τον γιο που έχασα και τελικά ήρθε η κόρη!»
Μητέρα... Ένα συναίσθημα ανυπέρβλητο με την κάθε εξαίρεσή του. Ήταν το 2012 που το ένιωσα και το περίμενα με λαχτάρα!
Εννέα μήνες τον ένιωθα και περίμενα... Ξενύχτια ναυτίας και αϋπνίας... Η μοίρα μου έδωσε ένα άσχημο τέλος στον ένατο μήνα... Κοιμήθηκε ο άγγελος μου και πήγε στον ουρανό... Ένας χρόνος σπαραγμού και ένας μικρός τάφος έγινε το στέκι μου...
Πέρασε ο καιρός και ένιωσα ξανά τη λαχτάρα. «Θα έρθει θα το δεις!» έλεγα στον εαυτό μου. Λαχταρούσα για τον γιο που έχασα και ήρθε η κόρη! Ένα πλάσμα που ήρθε στην γη από εμένα! Ένα κορίτσι όλο γλύκα...
Είναι πλέον δέκα μηνών. Της μιλάω σαν μεγάλη κοπέλα και καταλαβαίνει. Με αγκαλιάζει σαν δύο με φιλάει σαν δυο και άρχισε να φωνάζει ΜΑΜΑ! Τρελάθηκα από τη χαρά μου!!!!
Και εκείνη όταν με φωνάζει τις κάνω γκριμάτσες και γελά... Μαμά... Μια μικρή λέξη μα τόσο μεγάλη... Περιμένω το αυριανό πρωινό φιλί της!
