Despoina’s little stories: «Τρεις εγκυμοσύνες, δύο παιδιά…»

Έχω δύο παιδιά αλλά έχω υπάρξει έγκυος τρεις φορές. Είμαι σίγουρη ότι τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, δεν σοκάρεστε. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι οι αποβολές -δυστυχώς- είναι συχνό φαινόμενο. Για την γυναίκα που το βιώνει όμως, είναι πάντα ένα σοκ και μία τεράστια θλίψη...

Την Κυριακή το απόγευμα, αφού έβαλα τις μικρές για ύπνο, ξάπλωσα στον καναπέ και χάζεψα για λίγο στα social media. Το μάτι μου έπεσε σε μία ανάρτηση – ανακοίνωση του Θοδωρή Μαραντίνη για την άτυχη έκβαση της τρίτης εγκυμοσύνης της Σίσσυς. Για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι δεν διαβάζω καλά. Έπρεπε να διαβάσω τρεις φορές το μήνυμα για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Είναι από αυτές τις εξελίξεις που δε θες να πιστέψεις ότι είναι αληθινές. Μπήκα ασυναίσθητα στα παπούτσια της Σίσσυς. Ξύπνησαν μέσα μου δυσάρεστες μνήμες.

Μία εγκυμοσύνη όταν συμβαίνει συνειδητά, μόνο ευτυχία μπορεί να φέρει. Η αναγκαία ή ξαφνική διακοπή της δημιουργεί πόνο και απογοήτευση. Κι όταν έχεις προλάβει να πεις τα ευχάριστα, νιώθεις ότι απογοητεύεις και τους άλλους στη δύσκολη στιγμή. Με λίγα λόγια, για να είμαστε ειλικρινείς, το μεγαλύτερο βάρος της όλης κατάστασης εναποτίθεται στην ψυχή και το σώμα της γυναίκας που την βιώνει. Με αυτή τη λογική, κάθε φορά που ακούω για κάποια αποβολή, συμπάσχω με τη γυναίκα που την βιώνει.

Η αλήθεια είναι ότι αργήσαμε πολύ με τον Βαγγέλη να πάρουμε την απόφαση για να κάνουμε δεύτερο παιδί. Ο φόβος της πρώτης μου εμπειρίας με την επιλόχειο κατάθλιψη με κρατούσαν πίσω σε σχέση με την απόκτηση δεύτερου παιδιού. Φοβόμουν να ρισκάρω την οικογενειακή μου γαλήνη. Η επιμονή της Έλενας να αποκτήσει αδερφάκι και το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι συνετέλεσαν στο να πάρω το ρίσκο. Πολύ μικρό μπροστά στη μεγάλη ευτυχία που θα μας έφερνε η Χριστινούλα μας...

Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήρθε σχετικά αργοπορημένα με την πρώτη. Πέρασα το άγχος και το στρες που περνούν οι γυναίκες που προσπαθούν εναγωνίως να κάνουν παιδί παρότι είχα ήδη την Έλενα. Έκανα εξετάσεις, απογοητεύτηκα με διάφορα αρνητικά τεστ, απόρησα, αγχώθηκα... πέρασα από πολλά στάδια μέχρι που ένα πρωί μετά από 8 μήνες προσπαθειών, επέστρεψε το χαμόγελο στα χείλη μου. Το τεστ ήταν θετικό και τα ξέχασα όλα μονομιάς. Για μένα αυτή η δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν πολύτιμη. Επιτέλους θα βίωνα ξανά την εμπειρία της εγκυμοσύνης και της μητρότητας και ήμουν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα την απολάμβανα περισσότερο από την πρώτη φορά που όλα έγιναν ξαφνικά και απροετοίμαστα...

Οι πρώτες αιματολογικές εξετάσεις ήταν απογοητευτικές. Τα ποσοστά της χοριακής ήταν πεσμένα, σχεδόν κάτω από τα φυσιολογικά όρια. Ο γιατρός μου ήταν συγκρατημένος. «Μη στενοχωριέσαι Δέσποινα... Συμβαίνει καμιά φορά. Θα κάνεις υπομονή μέχρι να κάνουμε και την δεύτερη λήψη». Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά. Τι να συμβαίνει άραγε; Είναι το έμβρυο υγιές; Μήπως πρέπει να αρχίσω να προετοιμάζομαι για μία αποβολή; Κι αν επιβιώσει το έμβρυο, μήπως θα έχει προβλήματα υγείας στο μέλλον; Τι πρέπει να κάνω; Ατέλειωτα ερωτήματα με βασάνιζαν μέρα νύχτα.

Η δεύτερη εξέταση πήγε καλύτερα. «Καλημέρα Δέσποινα! Δεν άντεχα να μη σε πάρω να σου πω τα ευχάριστα γιατί ξέρω ότι περιμένεις πώς και πώς τις απαντήσεις σου!», μου είπε η μικροβιολόγος στο τηλέφωνο λίγες ώρες μετά την αιμοληψία. «Ανέβηκε αρκετά το ποσοστό! Πάμε καλά!», συμπλήρωσε! «Αλήθεια το λες; Δεν μπορώ να το πιστέψω!», αποκρίθηκα. Οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν. Το εμβρυάκι μου μεγάλωνε φυσιολογικά... Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα τα ευχάριστα στον Βαγγέλη!

Η τρίτη εξέτασε με επανέφερε στην πραγματικότητα. Το ποσοστό της χοριακής μου δεν αυξανόταν ανάλογα με την εβδομάδα κύησης. Εξακολουθούσε να είναι χαμηλό. Δεν είχα όμως καμία επιλογή. Έπρεπε να περιμένω να δω πώς θα εξελισσόταν η εγκυμοσύνη. Στον πρώτο υπέρηχο καταφέραμε με δυσκολία να ακούσουμε την καρδιά. «Την ακούσαμε όμως! Αυτό έχει σημασία. Κάνε λίγη υπομονή», προσπαθούσε να με καθησυχάσει ο γιατρός μου. Ο υπέροχος γιατρός μου που μου στάθηκε πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σαν επιστήμονας. «Μα στην Έλενα την ακούγαμε πολύ δυνατά...». «Δεν είναι όλες οι εγκυμοσύνες ίδιες Δέσποινα. Πρέπει να χαλαρώσεις. Δεν είναι τίποτα στο χέρι σου και δεν φταις εσύ γι’ αυτό που συμβαίνει. Πρέπει να το καταλάβεις!».

Ήθελα τόσο πολύ να πω τα νέα στην Έλενα και στους φίλους μου για να χαρούν, αλλά κάτι μέσα μου με σταματούσε. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω.

Ο επόμενος υπέρηχος θα ήταν καθοριστικός. Ξύπνησα από νωρίς το πρωί, ετοίμασα την Έλενα για το σχολείο και παράλληλα προσευχόμουν από μέσα μου να πάνε όλα καλά... Φτάσαμε στο Ρέα και λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα ο Βαγγέλης μου έδωσε ένα φιλί «Όλα θα είναι καλά, θα δεις!».

Η εικόνα του εμβρύου στο μόνιτορ με έκανε να απορήσω. Το σχήμα του ήταν περίεργο. Δεν έμοιαζε με αυτά που ξέρουμε. «Κάτι δεν πάει καλά γιατρέ. Το βλέπω!». Ο Βαγγέλης μου έσφιξε το χέρι. Υπήρχε μία βασανιστική σιωπή μέσα στο δωμάτιο. Δεν μιλούσε κανείς. «Θα ακούσουμε την καρδιά;», επέμενα. Κανένας ήχος, καμία απόκριση. Μόνο σιωπή. «Δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρούμε το κορίτσι». Τα λόγια του εμβρυολόγου έσπασαν την ενοχλητική ησυχία. «Δυστυχώς κυρία Καμπούρη. Δεν υπάρχει καρδιακός παλμός...».Το δωμάτιο άδειασε μαγικά. Δεν έμεινε κανείς μέσα. Μόνο ο Βαγγέλης κι εγώ. Και θλίψη. Απέραντη θλίψη. Δεν βγήκε λέξη από το στόμα μας. Μόνο αγκαλιαστήκαμε.

«Η φύση είναι σοφή. Να την εμπιστεύεσαι κορίτσι μου...», μου είπε ο κ. Βρυώνης και μου απάλυνε την πληγή. Ακολούθησε η διαδικασία της απόξεσης και μετά επέστρεψα στην καθημερινότητά μου. Ο Βαγγέλης πάντοτε δίπλα μου, ακίνητος φρουρός.

Οι μέρες κύλησαν σχετικά ήρεμα. Η ύπαρξη της Έλενας στη ζωή μου ήταν το φάρμακό μου, η παρηγοριά μου... Σκεφτόμουν πώς θα ένιωθαν άραγε κάποιες γυναίκες που δεν έχουν αποκτήσει παιδί και αποβάλλουν μία, δύο ή τρεις φορές απανωτά. Θεέ μου. Μάλλον υποφέρουν. Αλλά την ίδια στιγμή που έκανα αυτές τις σκέψεις έφερνα στο μυαλό μου εικόνες ευτυχίας και ανακούφισης με μαμάδες που καταφέρνουν τελικά να αποκτήσουν παιδάκι. Γιατί οι περισσότερες τελικά τα καταφέρνουν.

Τρεις μήνες μετά, κατάφερα να μείνω και πάλι έγκυος. Χωρίς άγχος και χωρίς πίεση. Σήμερα κρατώ στην αγκαλιά μου το δεύτερο θαυματάκι μου και νιώθω πιο ευλογημένη από ποτέ.

Δεν ξέρω γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Ίσως γιατί νιώθω ότι όλες εσείς εκεί έξω που αντιμετωπίζετε προβλήματα γονιμότητας και σύλληψης, θα νιώσετε μία παρηγοριά. Ίσως γιατί θα καταλάβετε ότι οι άνθρωποι που τυγχάνουν δημοσιότητας, δεν είναι φτιαγμένοι από ατσάλι. Δεν είμαι άτρωτη. Είμαι κι εγώ μία γυναίκα με ευαισθησίες και ανασφάλειες. Κι αφού αποφάσισα να σας γράφω μόνο αλήθειες, θα το κάνω μέχρι τέλους.

Σας στέλνω την αγάπη μου και όλη μου τη θετική ενέργεια.

Όλα θα πάνε καλά. Αλλά ακόμη κ αν δεν πάνε, θα ξεπεραστούν. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και κάποιες δυσκολίες –δεν λέω όλες- συμβαίνουν για καλό κάποιες φορές, μας κάνουν σοφότερους και πιο δυνατούς.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.

Μπορείτε να με βρείτε και στο δεύτερο σπίτι μου... Στη νέα μου αγάπη...

Καλή σας ημέρα!