Despoina’s little stories: «Πρώτη μέρα στην Α’ Δημοτικού»

Κοιμηθήκαμε νωρίς το προηγούμενο βράδυ, ξυπνήσαμε το πρωί με το ξυπνητήρι μας, η Έλενα φόρεσε το φόρεμα που είχαμε διαλέξει από την προηγούμενη μέρα, ήπιε το γάλα της και κατεβήκαμε για να περιμένουμε το σχολικό. Η τσάντα μας αυτή τη φορά δεν είχε παιχνίδια, αλλά βιβλία, τετράδια και κασετίνα.

Το σχολικό έφτασε με μία μικρή καθυστέρηση αλλά ο Ιάσονας, ο πιστός μας φίλος που μας περιμένει κάθε πρωί έξω από την πόρτα μας τα τελευταία 4 χρόνια ήταν εκεί για να μας κάνει παρεούλα.

Με μία μικρή δρασκελιά η Ελενίτσα μου πήδηξε μέσα στο σχολικό και παρατήρησε για λίγο τα νέα παιδάκια που βρίσκονταν μέσα. Το άγχος των νέων γνωριμιών και των νέων συμμαθητών –είχαμε την ατυχία να μην έχουμε τους παλιούς μας συμμαθητές από το νηπιαγωγείο φέτος μαζί μας- ήταν πλέον έκδηλο. Απομακρύνθηκα και της έκανα νόημα ότι θα τα πούμε σε λίγο από κοντά στον Αγιασμό. Το λεωφορείο έστριψε και ίσα που είδα τη μουρίτσα της κολλημένη στο πίσω τζάμι να με κοιτάει με ένα ύφος μεταξύ «μην αργήσεις» και «μου λείπεις».

Ετοιμάστηκα σε χρόνο dt και πήγα σούμπιτη στο σχολείο. Στάθηκα όσο πιο κοντά μπορούσα στο σημείο όπου θα γινόταν ο Αγιασμός. Μετά από λίγο είδα όλα τα πρωτάκια να καταφθάνουν στο προαύλιο. Η Έλενα κρατούσε από το χέρι μία συμμαθήτριά της και χαμογελούσε. Της έκανα νόημα από μακριά και φώναξα «Έλεναααα! Εδώ είμαι!». Αμέσως σκέφτηκα «μήπως θα ήταν καλύτερο να μη φωνάζω και την κάνω να ντρέπεται;». Τελικά γύρισε, με κοίταξε, χαμογέλασε και προχώρησε.

Μόλις τελείωσε ο Αγιασμός τα πρωτάκια με τη δασκάλα τους, την κα. Ευδοκία, μπήκαν στην τάξη. Η πόρτα έκλεισε. Ένα μικρό τζαμάκι με άφησε να κρυφοκοιτάξω. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Με κινήσεις σχεδόν χειρουργικές για να μη με αντιληφθεί κανείς, πλησίασα το τζαμάκι. Την είδα να ψαχουλεύει την τσάντα της και να βγάζει τα βιβλία της. Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους...

Έφυγα κατευθείαν για το γραφείο με έναν περίεργο κόμπο στο στομάχι. Πραγματικά δεν έχω υπάρξει ποτέ υπερπροστατευτική μαμά, ευέξαπτη και τελειομανής. Προσπαθώ να είμαι όσο χαλαρή γίνεται προκειμένου να μη την αγχώνω και να μη της δημιουργώ φοβίες. Ίσως γι’ αυτό η Έλενα είναι ένα παιδί που προσαρμόζεται εύκολα.

Κάποιες φορές επιδεικνύει μία ωριμότητα και έναν δυναμισμό που πραγματικά με εκπλήσσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τη φοβάμαι. Ξέρω ότι μπορεί να εγκλιματιστεί στις νέες απαιτήσεις στη ζωή της, στα νέα της σημαντικά ξεκινήματα.

Ας έχει ο Θεός όλα τα παιδιά καλά. Αλλά και τις μανούλες τους για να τα φροντίζουν και να τα αγαπάνε.
Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και τις μανούλες που αγωνιούν γι’ αυτά! Μαζί τα περνάμε!

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!