Despoina’s little stories: «Στεναχωριέμαι και νιώθω τύψεις για το μωρό…»
Σας έχω γράψει πολλές φορές ότι διαβάζω ανελλιπώς όλα τα μηνύματα που μου στέλνετε, στο Instagram, στο Facebook αλλά και εδώ στο Mothersblog.
Μάλιστα, προσπαθώ να απαντώ σε όλα. Πριν λίγες μέρες έλαβα ένα email από μία κοπέλα που διάβασε το τελευταίο μου κείμενο. Είναι πολλά τα μηνύματα που έχω λάβει από μαμάδες που πελαγώνουν για το πώς να διαχειριστούν τα μεγαλύτερα παιδιά τους σε σχέση με τα μικρότερα για να μη νιώθουν παραμελημένα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι αυτό:
«Δέσποινα καλησπέρα, είμαι μαμά δυο παιδιών. Έχω ένα αγοράκι 2,5 ετών και μια κόρη 11 μηνών. Ο γιος μου ήταν πάντα απαιτητικός αλλά από τότε που η μικρή άρχισε να αντιλαμβάνεται το χώρο και να κινείται σε αυτόν έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Αντιδράει με τα πάντα, φωνάζει, χτυπάει, αρπάζει, σπρώχνει, προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε για να ενοχλήσει τη μικρή η οποία παρεμπιπτόντως είναι πολύ ανεξάρτητη, δεν ενοχλεί, παίζει μόνη της κτλ. Καταλήγω να ασχολούμαι μόνο μαζί του και να «γράφω» το «βολικό» μωρό το οποίο μεγαλώνει μόνο του. Μόλις γυρίζει την πλάτη του κάνω αθόρυβους μορφασμούς στη μπέμπα για να γελάσει. Τα έχω παίξει τελείως. Γυρίζω από τη δουλειά και όλο το απόγευμα υπάρχει γκρίνια. Δεν ξέρει τι του φταίει και κλαίει. Το καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεται να το διαχειριστεί αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μήπως να έγραφες κάτι για τη διαχείριση αυτών των αντιδράσεων; Των συμπεριφορών από τα πρώτα αδέλφια στα δευτέρα; Στεναχωριέμαι και νιώθω απίστευτες τύψεις για το μωρό, αλλά και για τον ίδιο και για μένα και πάει λέγοντας. Κοινώς, δεν υπάρχει σωτηρία…».
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να προσποιείται και να κάνει κρυφά χαμογελάκια στο μωρό πίσω από την πλάτη της Έλενας άπειρες φορές. Μπορώ να καταλάβω και να συναισθανθώ αυτή τη μαμά. Έχω μπει στα παπούτσια της τόσες πολλές φορές, αλλά και στα παπούτσια του «μεγάλου» παιδιού. Δε θα ήθελα ποτέ να νιώσω παραμελημένη από τη μαμά μου αν θα έκανε ένα δεύτερο παιδί. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μη δίνω αφορμές στην Έλενα για να νιώσει ζήλεια.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι δίκαιη για το μικρότερο παιδί που πρέπει να έχει ίσα δικαιώματα στην αγάπη, στο χάδι και στην προσοχή της μαμάς. Επομένως ταυτόχρονα έχουμε τρεις διαφορετικούς ανθρώπους που καθένας από αυτούς νιώθει το ίδιο άβολα στην ίδια κατάσταση. Μία ενοχική μαμά, ένα ζηλιάρικο μεγαλύτερο παιδί που νιώθει ότι χάνει την κυριαρχία του και ένα μωρό που προσπαθεί να διεκδικήσει χώρο και χρόνο και δεν καταλαβαίνει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Κοινώς… Ένα αγχωτικό χάος που φέρνει γκρίνιες και στενοχώρια σε όλα τα μέλη της οικογένειας.
Πιστεύω πολύ στις έρευνες και τις επιστημονικές μεθόδους που αφορούν την παιδοψυχολογία. Προσπαθώ να εφαρμόζω στη ζωή μου όσα διαβάζω από ειδικούς επιστήμονες. Άλλωστε καμία μαμά δεν είναι τέλεια. Όμως αυτό που έχω καταλάβει από την προσωπική μου εμπειρία, είναι ότι ουσιαστικά όσα κι αν κάνεις για τα παιδιά σου, αν δεν συνειδητοποιήσεις ότι πρόκειται για μία μεγάλη αλλαγή που είναι αναμενόμενο ότι θα φέρει τα πάνω κάτω στην οικογένεια, δεν πρόκειται να ηρεμίσεις ποτέ. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πολύ απλό: Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο σπίτι σου, είναι απολύτως φυσιολογικά και δεν τα περνάς μόνο εσύ. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλες οι μαμάδες που έκαναν δεύτερο παιδί, νιώθουν όπως η μαμά που μας περιέγραψε την καθημερινότητά της σε αυτό το email.
Το μόνο που μπορώ να προτείνω σε όλες τις μαμάδες, είναι να κάνετε υπομονή. Τα παιδάκια μας χρειάζονται χρόνο προσαρμογής και μεγάλη αποδοχή. Μεγαλώνοντας όχι μόνο θα αποδεχτούν τη συνύπαρξη με τα μικρότερα αδέρφια, αλλά θα αποκτήσουν και ένα απίστευτο δέσιμο που εσείς δε θα μπορείτε να σπάσετε. Τα «καλά» αδέρφια, γίνονται μία γροθιά, «συμμορία», ομάδα. Και λέω «καλά» αδέρφια, γιατί σε αυτό το κομμάτι ο ρόλος των γονέων είναι καθοριστικός για τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους.
Αυτά για σήμερα… Ελπίζω να αισθάνεστε λίγο καλύτερα!
Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη!
Διαβάστε επίσης:
Despoina's little stories: «Όταν το μωρό κλαίει για να μη φύγω από το σπίτι»
