Despoina’s little stories: Είναι κακό να «ζηλεύω» πού και πού;

Γιατί δυστυχώς είμαι από τις άτυχες εργαζόμενες μαμάδες που εκτός από την καθημερινή πίεση που υφίσταται για να είναι όλα στην εντέλεια μέσα στο σπίτι και μετά στη δουλειά, διανύει καθημερινά έναν μικρό μαραθώνιο.

Σε αυτές τις διαδρομές, κάνω τις πιο σοβαρές σκέψεις. Γιατί είναι οι μοναδικές στιγμές που είμαι ολομόναχη και έχω άπλετο χρόνο να αναλύσω όλα όσα έχω στο μυαλό μου χωρίς να με διακόψει κανείς. Οδηγώντας στην Εθνική Οδό έχω πάρει τις πιο σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου.

Ξεκινώντας από τη γειτονιά μου το «ταξίδι» για το γραφείο, είδα στον δρόμο μία φίλη μου. Ήταν περιποιημένη και ευδιάθετη και μάλλον ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο για να πάει στο σούπερ μάρκετ. «Καλημέρα! Όλα καλά;», «Καλά Δεσποινάκι μου εσύ; Πας δουλειά;», απάντησα μηχανικά «ναι» και την ίδια στιγμή σκέφτηκα πόσο τυχερή είναι η φίλη μου που μετά το σούπερ μάρκετ θα πάει στο σπίτι της και θα μαγειρέψει, ή θα παίξει με τα παιδιά της οργανώνοντας την ημέρα της όπως εκείνη θέλει, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, χωρίς πίεση ωραρίων και deadlines. Γιατί έχει αποφασίσει συνειδητά να μη δουλεύει για να είναι κοντά στα μικρά της παιδιά και στο νοικοκυριό της.

Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, ότι οι μαμάδες που δεν εργάζονται είναι περισσότερο επιφορτισμένες από τις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Γιατί η μαμά που εργάζεται θα πάει στη δουλειά της και θα πάρει μία ανάσα μακριά από παιδιά, άπλυτα πιάτα και μαγειρέματα. Αυτό πίστευα ίσως γιατί αυτό με κάνει να νιώθω πιο καλά. Δεν είμαι όμως σίγουρη τελικά. Δεν υπάρχει κανόνας. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Όμως δεν είναι το θέμα αυτό. Ούτε είναι σωστό να κάνουμε συγκρίσεις γιατί στο τέλος της ημέρας όλες οι μαμάδες ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για το καλό των παιδιών μας. Κι αυτό είναι πάνω από όλα.

Είναι μόνο που σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει τη φίλη μου που ήταν στο σπίτι ενώ εγώ έπρεπε να πάω στο γραφείο.

Είναι που σήμερα ένιωσα τα πόδια μου πρησμένα και σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι. Η μικρή ξεκίνησε παιδικό σταθμό, οπότε άρχισαν τα πρωινά ξυπνήματα, η προετοιμασία, τα σχολικά. Η δουλειά είναι πάντα εκεί και δεν μπορεί να περιμένει γιατί δε ζούμε σε ένα ιδανικό σύμπαν που δεν υπάρχουν οικονομικές ανάγκες να ορίζουν τα θέλω μας.

Είναι που σκέφτομαι συνέχεια, «οι γυναίκες είναι φτιαγμένες για να αντέχουν τόση πίεση;». Γιατί να πρέπει να τα μπορούν όλα; Γιατί να μη μπορούν να καταρρεύσουν ή έστω να φωνάξουν χωρίς τύψεις και ενοχές «ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ»; Και ποιος τις καταλαβαίνει τελικά; Υπάρχει plan B; Υπάρχει σχέδιο επιβίωσης αν εκείνες πάθουν κάτι; Η οικογένεια δεν είναι business. Η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα…

Και την ίδια στιγμή που νιώθω απελπισμένη, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έχω όλα όσα χρειάζομαι και που έχω το σθένος να ανταποκρίνομαι σε όλες αυτές τις απαιτήσεις ακόμη κι αν κάποιες μέρες νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Από τη στιγμή που γίνεσαι μαμά, δεν υπάρχει γυρισμός. Κοιτάς μόνο μπροστά και κάνεις το καλύτερο που μπορείς γι’ αυτούς τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου. Και τελικά αξίζει ο κόπος.

Αλλά είναι κακό να ζηλεύω πού και πού;

Καλή σχολική χρονιά μανούλες! Να είμαστε όλες γερές και δυνατές.

Μπορείτε να με βρείτε και στη μεγάλη μου αγάπη και να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter!