Οι υπερπροστατευτικοί γονείς δεν προστατεύουν τα παιδιά τους
«Μα πρέπει να προστατέψω το παιδί μου…, εκείνο είναι μικρό, δεν ξέρει, εγώ ξέρω τι είναι καλύτερο για εκείνο…»
Ναι, είναι μικρό και θα παραμείνει μικρό αν είστε «από πάνω του». Είναι κατανοητή η ανησυχία για το μικρό σας, για το αν θα είναι καλά, αν θα τα καταφέρει στις υποχρεώσεις του, στις κοινωνικές συναναστροφές, στις παρέες του, κλπ. Προσπαθείτε να του παρέχετε το καλύτερο για να γίνει και το καλύτερο! Μόνο που τελικά, καταφέρνετε αυτό ακριβώς που θέλετε να αποφύγετε. Το κάνετε ένα πλάσμα που δεν έχει προσπαθήσει σχεδόν για τίποτα, ένα πλάσμα που έχει μάθει από τους γονείς του να τα βρίσκει όλα πάντα έτοιμα, έχει μάθει να του προσφέρονται όλα απλόχερα πριν καν σκεφτεί το ίδιο τι θέλει…
Η υπερπροστασία είναι μία μορφή κακοποίησης
Η υπερπροστασία κάνει κακό στα παιδιά. Είναι μία μορφή κακοποίησης αν το σκεφτούμε εντελώς ψυχρά, καθώς στερεί από εκείνα την δυνατότητα να μάθουν μέσα από τα λάθη τους, να δοκιμάσουν και ας αποτύχουν, θα ξαναδοκιμάσουν και θα τα καταφέρουν, θα μάθουν να αγωνίζονται για έναν στόχο, έναν σκοπό.
Τα παιδιά χρειάζεται να πειραματιστούν, να σκοντάψουν και να ξανασηκωθούν για να αποκτήσουν τα δικά τους βιώματα και τις δικές τους εμπειρίες στη ζωή, να μάθουν πως δεν μπορούν να είναι σε όλα «τέλεια» αλλά μπορούν αντίθετα να κάνουν πολύ καλά κάποια πράγματα – όχι όμως όλα!
Ο υπερπροστατευτικός γονιός δεν αφήνει το παιδί του να ανεξαρτητοποιηθεί, δεν το αφήνει – για την ακρίβεια, δεν του επιτρέπει – να ανοίξει τις δικές του φτερούγες για να πετάξει όταν έρθει η ώρα. Το κρατάει εκεί, μικρό, αδύναμο και ανήμπορο. Ανήμπορο να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, ανώριμο ψυχοσυναισθηματικά αλλά και κακομαθημένο ως παιδί αλλά και ως ενήλικα. Έναν κακομαθημένο ενήλικα που πιστεύει πως όλοι του χρωστάνε γιατί είναι ο «καλύτερος», έτσι τον έμαθαν οι υπερπροστατευτικοί γονείς του! Μόνο που δεν έχει την ίδια γνώμη και το περιβάλλον «εκεί έξω», η κοινωνία, οι φίλοι του, η σχέση του, οι καθηγητές στη σχολή ή οι εργοδότες του. Εκείνοι δεν βλέπουν με τα μάτια του γονιού το συγκεκριμένο ενήλικα. Τον αντιμετωπίζουν ως έναν ώριμο άνθρωπο, μόνο που εκείνος δεν ωρίμασε ποτέ για να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, στη δουλειά, στη σχέση του!
Και αν το παιδί είναι πιο αντιδραστικό και δεν ανέχεται αυτή την υπερπροστασία, τότε γίνεται το «κακό παιδί» ή το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας, είναι αδιάφορο λένε προβληματισμένοι οι γονείς του. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι έκαναν λάθος και «βγήκε έτσι, ποιανού έμοιασε!». Και όμως, το παιδί τους είναι απόλυτα φυσιολογικό…
Γονείς, να χαίρεστε όταν το παιδί σας δεν δέχεται την υπερπροστατευτική συμπεριφορά σας. Δεν είναι εκείνο το προβληματική αλλά ο τρόπος που του φέρεστε και δεν το αφήνετε να ωριμάσει και να μάθει ακόμα και μέσα από τα λάθη του! Να ξέρετε πως όσο το υπερπροστατεύετε, τόσο κακό του κάνετε…
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας
