Δεν συγκρίνω το παιδί μου με άλλα παιδιά, ούτε και με τα αδέλφια του!
Αρκετά συχνά ακούμε τις μαμάδες να παινεύουν το γειτονόπουλο για τις καλές επιδόσεις στο σχολείο ή για το πόσο φρόνιμος είναι ο Γιωργάκης, ενώ το δικό τους παιδί είναι τόσο άτακτο.
Οι συγκρίσεις πολλές: σύγκριση για τις ικανότητες, για χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, της εμφάνισης, στη σωματική ανάπτυξη... Συγκρίσεις που γίνονται ασυναίσθητα, αυθόρμητα, ανάμεσα στα παιδιά, στην προσπάθεια του γονιού να "συνετίσει" το δικό του παιδί ή να δει που ακριβώς βρίσκεται σε σχέση με τα άλλα.
Τι κερδίζει όμως ο γονιός; Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο δεν κερδίζει τίποτα αλλά αντίθετα χάνει εφόσον βοηθάει με αυτό τον τρόπο στην ανάπτυξη μειονεκτικών συναισθημάτων, αδυναμίας και ανικανότητας, τόσο στον ίδιο το γονιό, όσο όμως και στο παιδί του που το τραυματίζει ψυχικά, κάνοντάς το να νιώθει ανεπαρκές στο να πραγματοποιήσει όσα οι γονείς του σχεδιάζουν και ονειρεύονται για εκείνο.
Τα παιδιά χρειάζονται στήριξη και ενθάρρυνση από τους γονείς τους. Ο γονιός που ενισχύει τις δεξιότητες και τα κατορθώματα του παιδιού του, είναι εκείνος που πραγματικά συνδράμει στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη του. Μία ενίσχυση που θα βοηθήσει το παιδί να αντιληφθεί τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Να αντιληφθεί ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει άλλες ικανότητες και ταλέντα, διαφορετικές προτιμήσεις και ενδιαφέρονται.
Για αυτό και δεν υπάρχει λόγος επιθυμίας για ταύτιση ή μίμηση. Παρόλα αυτά, είναι σύνηθες τα παιδιά από μόνα τους να κάνουν συγκρίσεις με τους συνομηλίκους τους και να δημιουργούν διαμάχες και ανταγωνισμό. Τέτοιες συμπεριφορές δεν πρέπει να ενισχύονται αλλά χρειάζεται ο γονιός να επισημαίνει την διαφορετικότητα που υπάρχει μεταξύ του κάθε παιδιού και κατ' επέκταση, του κάθε ανθρώπου.
Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή
