«Έχω χωρίσει και σκέφτομαι να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Θα είναι καλό για το παιδί μου;»

Θεωρούσαν ότι είναι ανήθικο, ανέντιμο ή ακόμη και εγωιστικό να βάλουν έναν άλλον άνθρωπο στη ζωή τους, στο κρεβάτι τους, στις καθημερινότητά τους και κυρίως στη ζωή του παιδιού τους. Άλλες φορές αυτή ήταν η "αλήθεια" τους και άλλες η δικαιολογία τους στο να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους!

Φαντάζομαι ότι ίσως έχετε ακούσει όσοι προέρχεστε από οικογένειες χωρισμένων γονιών ή αν ο ένας γονιός πέθανε όταν ήσασταν παιδιά, το γνωστό: "Εγώ για σας τα έκανα όλα και δεν ξαναέφτιαξα τη ζωή μου!" Μία φράση τόσο μικρή που κλείνει όμως μέσα της από την πλευρά του γονιού μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες από τα παιδιά του στο μέλλον.

Ευτυχώς σήμερα είναι λίγοι οι γονείς που παραμένουν στο πένθος του χωρισμού ή του αποχωρισμού σε περίπτωση θανάτου. Παρόλα αυτά, συχνά μπορεί να νιώθουν τύψεις και ενοχές στην προοπτική ενός φλερτ που θα αποσπάσει την προσοχή και το απόλυτό ενδιαφέρον τους από το γονικό τους ρόλο. Φοβούνται ότι θα κλέψουν από το χρόνο του παιδιού τους για το έτερον ήμισυ, ότι μπορεί το παιδί τους να αισθανθεί ότι το παραμελούν, ότι ίσως δεν είναι σωστό να σκέφτονται τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους.

Και όμως, αν ο γονιός όπως λέει σκέφτεται το παιδί του και θέλει να το βλέπει καλά, οφείλει να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Και αυτό όχι απαντώντας στο εγωιστικό κομμάτι αλλά στο κομμάτι με τις ανθρώπινες ανάγκες. Είναι καλύτερο να παραβλέψω τις ανάγκες μου; Πως θα αισθανθώ μακροπρόθεσμα; Μήπως αρχίσω και γίνομαι βάρος στο παιδί μου; Μήπως έχω υπερβολικές απαιτήσεις από αυτό στο μέλλον; Μήπως χωρίς να το καταλαβαίνω του φορτώνομαι για πολλά; Μήπως το κουράζω;

Μήπως τελικά το παιδί μου νιώθει πολύ καλύτερα όταν γνωρίζει ότι βρίσκεται ένας άνθρωπος δίπλα μου που με φροντίζει και αυτός με τη σειρά του, με σκέφτεται και με αγαπάει; Μήπως νιώθει πιο ελεύθερο να κάνει τις δικές του κινήσεις και να φτιάξει τη δική του ζωή, γνωρίζοντας ότι έχω "τη δική μου παρέα";

Ο γονιός χρειάζεται να θέσει ως προτεραιότητα τον εαυτό του και την δική του ψυχική ισορροπία, αν θέλει πραγματικά να προσφέρει ισορροπία και ολοκληρωμένη παρουσία στο παιδί του. Ας μην ξεχνάμε πως όταν οι συναισθηματικές μας ανάγκες καλύπτονται, τότε νιώθουμε μια βαθιά ηρεμία, ενέργεια και ψυχική δύναμη να αντιμετωπίζουμε πιθανές δυσκολίες, να μοιραστούμε πράγματα, να νιώσουμε πιο ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι αλλά και ως γονείς.

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή

Κάντε τις ερωτήσεις σας στην Ψυχοθεραπεύτρια της σελίδας μας εδώ!