«Κι όμως, όλα θα πάνε καλά»

«Ακόμα ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης. Ακόμα μία περίοδος. Ακόμα μία υπενθύμιση ότι για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να μείνω έγκυος.

Κάποιες φορές εύχομαι να υπήρχε μία κάμερα για να σας δείξω πόσο εφιαλτική είναι η υπογονιμότητα. Πως κάθε φορά που μου έρχεται περίοδος, κάπως καταφέρνω να βρω το κουράγιο να πω στον σύζυγό μου ότι για ακόμα μία φορά, δεν θα κάνουμε μωρό αυτόν τον μήνα. Είναι μία οικεία στιγμή στο σπίτι μου. Μία στιγμή που ακολουθείται από θρήνο και πόνο στην καρδιά. Που εγώ και ο σύζυγός μου κρατάμε ο ένας τον άλλον σφιχτά και θρηνούμε για αυτό το αβάσταχτο ταξίδι. Είναι η στιγμή που εγώ και εκείνος αφήνουμε τους εαυτούς μας να βγάλουν τον πόνο που νιώθουμε μέσα μας και να σκεφτούμε το επόμενο βήμα. Είναι η στιγμή που σκουπίζω τα δάκρυά μου και βγαίνω ξανά έξω στον κόσμο συμπεριφέροντας σαν να μην έχουμε βγει λαβωμένοι από αυτήν την μάχη.

Μετά από κάθε αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης, κάπως καταφέρνω να βρω το κουράγιο να ελπίζω ξανά. Μετά όμως από σχεδόν 1200 μέρες προσπάθειας, κάτι μέσα σου αλλάζει. Αυτή η ελπίδα που ρέει στο σώμα μου τόσο δυνατά, εξαφανίζεται και από λίγο κάθε μήνα.

Μετά από αυτήν την φορά, καταλάβαμε ότι για το επόμενο βήμα θα χρειαστούν βελόνες, ορμόνες και φάρμακα τα οποία δεν ξέρω καν πώς λέγονται. Είναι το βήμα που χρειάζεται ακόμα περισσότερη σωματική, ψυχική και οικονομική δύναμη. Είναι το βήμα που προσευχόμασταν να μην χρειαστούμε ποτέ να κάνουμε, αλλά που είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει.
Η αλήθεια όμως είναι ότι είμαστε κουρασμένοι. Είμαστε συναισθηματικά εξαντλημένοι και τρομαγμένοι. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι το να γίνουμε γονείς θα ήταν τόσο δύσκολο και ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι το βουνό που θα έπρεπε να σκαρφαλώσουμε θα ήταν τόσο μεγάλο.

Εύχομαι να υπήρχαν οι κατάλληλες λέξεις να εκφράσω την βαθιά θλίψη και σύγχυση που προκαλεί η υπογονιμότητα γιατί τα λόγια μου δεν νομίζω ότι δικαιώνουν όλα όσα νιώθω στην καρδιά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κανείς δεν αξίζει αυτήν τη δυσκολία, αυτή τη μάχη. Πρέπει να πιστέψω ότι υπάρχει ένας λόγος για αυτό το ταξίδι και ότι με κάποιον τρόπο, όλα θα πάνε καλά».

Την παραπάνω ανάρτηση έκανε η Tara για να περιγράψει την χρόνια μάχη της με την υπογονιμότητα. Μία ανάρτηση σκληρή, ειλικρινής που αποτυπώνει όλα όσα νιώθει κάθε γυναίκα που θέλει να μείνει έγκυος και δεν μπορεί.

^{Πηγή φωτογραφίας: Instagram / nutritionbytara}

Η Tara και ο σύζυγός της προσπαθούν να κάνουν παιδί από το 2016. Σύμφωνα με τους γιατρούς δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα ιατρικής φύσης και για τέσσερα χρόνια προσπαθούσαν φυσιολογικά. Δύο χρόνια πριν στράφηκαν στην επιστήμη: εξωσωματικές, εμβρυομεταφορές, αποβολές, για δύο χρόνια έδωσαν μία άλλου είδους μάχη από την οποία όμως βγήκαν νικητές.

Λίγες μέρες πριν η νεαρή γυναίκα αποκάλυψε στους διαδικτυακούς της φίλους ότι ήταν και πάλι έγκυος. Η τελευταία εξωσωματική ήταν επιτυχής και όλα μέχρι στιγμή φαίνεται να κυλούν ομαλά. Όλα αυτά τα χρόνια η Tara περιγράφει τις προσπάθειες τους να μεγαλώσουν την οικογένειά τους. Μοιράζεται τις δύσκολες στιγμές, τις πιο χαρούμενες που δίνουν ελπίδα και πάντα με ειλικρίνεια, μέσα από τις αναρτήσεις δίνει κουράγιο στις άλλες γυναίκες που περνούν το ίδιο.

Ναι, η υπογονιμότητα είναι εξουθενωτική, μία δύσκολη μάχη που χρειάζεται επιμονή και υπομονή, η Tara όμως είναι ένα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι δεν είναι μία μάχη χαμένη.

^{Πηγή φωτογραφίας: Instagram / nutritionbytara}

Δείτε ακόμα περισσότερες φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει στο Instagram της στην gallery που ακολουθεί.