Από τη μάχη με την υπογονιμότητα στη μητρότητα με τρία παιδιά

«Έχεις δώσει σκληρή μάχη με την υπογονιμότητα; Σε καταλαβαίνω

Έχεις βιώσει αποβολές; Σε νιώθω

Έχεις κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση; Υιοθεσία; Σε καταλαβαίνω απόλυτα και σε αυτό.

Αφού πάλεψα με την υπογονιμότητα για τουλάχιστον μία δεκαετία, τώρα επιτέλους έχω τρία μικρά παιδιά, χωρίς ωστόσο κανένα από αυτά να έχει προκύψει φυσικά από το σώμα μου (το ένα το υιοθέτησα και τα άλλα δύο προέκυψαν χάρη σε εξωσωματική γονιμοποίηση).

Μπορώ να καταλάβω αυτούς που παρακαλούν να αποκτήσουν παιδιά, αλλά και αυτούς που ικετεύουν για πέντε λεπτά μακριά από τα παιδιά τους. Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να κλαις όταν βλέπεις μία φωτογραφία μωρού επειδή θέλεις κι εσύ ένα δικό σου, αλλά και πώς είναι να κλαις επειδή τα δικά σου παιδιά δεν σταματάνε το κλάμα με τίποτα.

Αφού επιτέλους μέσα σε δύο χρόνια κατάφερα και να υιοθετήσω αλλά και να αποκτήσω τα δίδυμα μέσω εξωσωματικής, μπορώ να ταυτιστώ και με τις μαμάδες που έχουν υιοθετήσει αλλά και με εκείνες που έχουν δίδυμα παιδιά.

Ξέρω πώς είναι να έχεις λευκά και έγχρωμα παιδιά.

Ξέρω πώς είναι να περιμένεις για χρόνια ένα μωρό. Ξέρω επίσης και πώς είναι να βρίσκεσαι ξαφνικά με ένα μωρό στο σπίτι, καθώς η βιολογική μητέρα του ενός γιου μου, με διάλεξε κυριολεκτικά τρεις μέρες πριν τον τοκετό.

Ξέρω όμως και πώς είναι να κυοφορείς δίδυμα για εννέα ολόκληρους μήνες και να νιώθεις ότι όλο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ.

Ξέρω πώς είναι να υποφέρεις από τις επίπονες διαδικασίες της εξωσωματικής ή να προσπαθείς να κοιμηθείς το βράδυ γνωρίζοντας ότι νωρίτερα το μωρό που είχες μέσα σου, πέθανε.

Ξέρω όμως και πώς είναι μυρίζεις ένα νεογέννητο και να θέλεις να το φας. Ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι για μία ή δύο ώρες το βράδυ επί επτά ή εννέα μήνες συνεχόμενα. Ξέρω πώς είναι αυτό το σκίρτημα στην καρδιά όταν ακούς τα παιδιά σου να γελάνε, να τρέχουν προς το μέρος σου, να αγκαλιάζονται μεταξύ τους.

^{Πηγή φωτογραφίας: OkayestMomBlog.com}

Καταλαβαίνω τον πόνο αλλά και τη χαρά τόσων πολλών γυναικών και μαμάδων από εσάς.

Ξέρετε τι δεν ξέρω;

Δε γνωρίζω πώς είναι να κρατάς το μωρό σου στην αγκαλιά σου την πρώτη μέρα της γέννησής του. Λόγω γραφειοκρατίας στην πρώτη περίπτωση και πολύ δύσκολου και επικίνδυνου τοκετού στη δεύτερη, ακόμα αισθάνομαι κάποιες τύψεις που έχω χάσει αυτές τις πρώτες μέρες.

Δεν ξέρω πώς είναι να γεννάς (στα δίδυμα έκανα καισαρική τομή).

Δεν ξέρω πώς είναι να έχεις δύο παιδιά. Πήγαμε από το ένα στα τρία απευθείας.

Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι έγκυος χωρίς να φοβάσαι.

Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι έγκυος σε ένα παιδί.

Δεν ξέρω γιατί η βιολογική μητέρα του γιου μου, μας διάλεξε.

Δεν ξέρω πώς να μιλήσω στα διαφορετικών φυλών παιδιά μου για τον ρατσισμό.

Ξέρετε όμως κάτι; Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Το τί ξέρω και τί δεν ξέρω, δεν έχει σημασία. Εάν γυρνούσα πίσω το χρόνο, όταν ακόμα δεν είχα παιδιά, τι θα ήθελα να ξέρει ο εαυτός μου; Τι θα ήθελα εσείς να ξέρετε;

Θέλω να ξέρετε ότι είμαστε μητέρες πολύ πριν έρθουν τα παιδιά μας. Γινόμαστε μητέρες τη στιγμή που αποφασίζουμε ότι θέλουμε να γίνουμε μητέρες.

Θέλω να ξέρετε ότι δεν έχει σημασία με ποιον τρόπο θα έρθουν τα παιδιά στη ζωή μας.

Θέλω να ξέρετε ότι ο πόνος είναι μόνο προσωρινός.

Θέλω να ξέρετε ότι όσο και εάν ο πόνος που έχουμε νιώσει λόγω της υπογονιμότητας, θα “ξεθωριάσει”, δεν θα ξεχάσουμε. Θα τον θυμόμαστε με ένα στόχο, να δώσουμε δύναμη και σε άλλους.»