Εξωσωματική γονιμοποίηση: Πώς κατάφερα να διαχειρίζομαι τον φόβο για τις βελόνες

Η διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης θυμίζει τρενάκι συναισθημάτων που μπορεί να κλονίσει και τον πιο δυνατό άνθρωπο.

Εκτός από το άγχος για το τελικό αποτέλεσμα, υπάρχει και ο φόβος για τις βελόνες. Γιατί υπάρχει και κόσμος που τις φοβάται.

Στην κατηγορία εκείνων που φοβούνται βαθιά τις βελόνες ανήκω κι εγώ. Ακόμη και ως ενήλικας, πρέπει να κοιτάξω από την άλλη πλευρά όταν κάνω το εμβόλιο γρίπης και κάποιος (ναι, ακόμη και εντελώς άγνωστος) θέλω να μου κρατήσει το χέρι κατά τη διάρκεια της ένεσης.

Έτσι, όταν έμαθα ότι έπρεπε να κάνω εξωσωματική για να μείνω έγκυος, σκέφτηκα να σταματήσω την όλη τη διαδικασία.

Εγώ που αποφεύγω τις βελόνες όπως ο διάβολος το λιβάνι, πώς θα μπορούσα να κάνω μια μία ένεση στην κοιλιά μου κάθε μέρα;

Όμως, ήθελα να γίνω μαμά και ήξερα ότι έπρεπε να ξεπεράσω τον φόβο μου για τις βελόνες προκειμένου να καταφέρω να κάνω μωρό.

Η νοσοκόμα με έβαλε να κάνω ένεση σε ένα ψεύτικο κομμάτι δέρματος πριν φύγω από το ιατρείο με τα φάρμακά μου. Και ενώ κατάλαβα τη διαδικασία στο ομοίωμα, δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα που θα έπρεπε να επαναλάβω τη διαδικασία στον εαυτό μου. Και παρόλο που ο σύζυγός μου προσφέρθηκε να μου κάνει εκείνος τις ενέσεις , ήξερα ότι εγώ θα αγχωνόμουν περισσότερο.

Με τον καιρό, έμαθα πώς να χειρίζομαι το άγχος της βελόνας μετά από πέντε γύρους εξωσωματικής γονιμοποίησης . Ο φόβος μου για τις βελόνες εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά βρήκα μερικά κόλπα για να με βοηθήσουν να ολοκληρώσω τη διαδικασία.

Πρώτα, τσιμπούσα το δέρμα της κοιλιάς μου για να δημιουργήσω ένα σημείο για την ένεση της βελόνας. Το τσίμπημα δεν ήταν ελαφρύ. Αυτό δεν το έκανα γιατί ήμουν σαδίστρια - αλλά γιατί ο πόνος που προκαλούσα ήταν πολύ χειρότερος από το μικρό τσίμπημα της βελόνας. Ήταν μια όχι και τόσο ευχάριστη απόσπαση της προσοχής. Και ήξερα ότι όσο πιο γρήγορα θα τελείωνα την ένεση, τόσο πιο γρήγορα θα εξαφανιζόταν ο πόνος.

Στη συνέχεια, πριν κάνω την ένεση της βελόνας στο δέρμα μου, την τοποθετούσα ακριβώς εκεί που ήθελα, χωρίς να τρυπήσω το δέρμα μου. Κρατούσα τη βελόνα κάθετα στην κοιλιά μου για να μη βλέπω την άκρη. Διαπίστωσα ότι αποφεύγοντας να κοιτάξω το μυτερό μέρος της βελόνας, η όλη διαδικασία φαινόταν λιγότερο τρομακτική.

Τέλος, αντί να πιέσω γρήγορα τη βελόνα στην κοιλιά μου, ακολουθούσα μια συγκεκριμένη διαδικασία. Εισέπνεα, και μετά καθώς εξέπνεα, πίεζα αργά τη βελόνα με το φάρμακο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μου συνέστησαν όλοι αλλά η αργή και σταθερή διαδικασία με βοήθησε να είμαι πιο προσεκτική και ήρεμη.

Και ως τελευταίο βήμα, πάντα έδινα στον εαυτό μου ένα «βραβείο» είτε ένα παγωμένο φρούτο είτε ένα κομμάτι μαύρης σοκολάτας …Παιδικό; Μπορεί αλλά λειτούργησε για μένα.

Καλώς ή κακώς, επί πέντε χρόνια χρειάστηκε να κάνω ενέσεις στην κοιλιά μου. Αν έχω εξοικειωθεί μαζί τους; Με τίποτα!

Εξακολουθώ να επιβραβεύω τον εαυτό μου; Εντελώς.

Αλλά πλέον μπορώ να κάνω εμβόλια και ενέσεις με ήρεμο και μεθοδικό τρόπο.

Και τώρα που είμαι και μαμά, ξέρω ότι η όλη διαδικασία άξιζε τον κόπο.

Πηγή: popsugar.com ( ελεύθερη απόδοση)