Πολλά υπογόνιμα ζευγάρια αποφεύγουν να μιλήσουν δημόσια για το πρόβλημά τους

Μια πρόσφατη έρευνα σε ζευγάρια με υπογονιμότητα έδειξε ότι το 61% κρύβει την προσπάθειά του να αποκτήσει παιδί από φίλους και συγγενείς.

Περισσότερα από τα μισά ζευγάρια που συμπεριλήφθηκαν στην έρευνα ανέφεραν ότι ήταν πιο εύκολο να πουν στους ανθρώπους ότι δεν σκοπεύουν να φτιάξουν οικογένεια παρά να μοιραστούν τα προβλήματά τους.

«Η δυσκολία να μείνεις έγκυος μπορεί να προκαλέσει τόσο θλίψη όσο και η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου», λέει η Linda D. Applegarth, Ed.D., διευθύντρια ψυχολογικών υπηρεσιών στο Κέντρο Perelman Cohen. «Η υπογονιμότητα όμως είναι διαφορετικό πρόβλημα. Χρόνιο και άπιαστο. Υπάρχει ένας φόβος ότι η ζωή θα είναι αιώνια άδεια», προσθέτει.

Το αποτέλεσμα είναι ο τρόμος και η ντροπή που βλέπει η Linda Applegarth στην αίθουσα αναμονής της. «Οι ασθενείς κάθονται σε γωνίες γιατί δεν θέλουν να δουν κανέναν που γνωρίζουν από τον εργασιακό ή τον κοινωνικό τους κύκλο, ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε ότι ίσως δουν κάποιον που περνάει το ίδιο πράγμα», τονίζει χαρακτηριστικά.

Η σιωπή των γυναικών

Η σιωπή των γυναικών επιδεινώνει το υπάρχον πρόβλημα. “Διασφαλίζει” ότι η υπογονιμότητα παραμένει μια ανώνυμη επιδημία με λιγότερη χρηματοδότηση και έρευνα από ό,τι έχουν άλλα κοινά ιατρικά προβλήματα. Οι ακτιβιστές υπογονιμότητας αγωνίζονται να βρουν συμμάχους. «Mόνο λίγοι από τους εθελοντές μας μπορούν να μιλήσουν λόγω της ντροπής», λέει η Barbara Collura, εκτελεστική διευθύντρια του Resolve, της εθνικής ένωσης υπογονιμότητας στο McLean της Βιρτζίνια. «Επειδή έχουμε τόσο μικρή υποστήριξη ασθενών, έχουμε και μικρή πρόοδο», εξηγεί.

Η υπογονιμότητα δεν είναι καρκίνος. Αλλά είναι εξουθενωτική. Και ορισμένοι ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να υπάρξει περαιτέρω ευαισθητοποίηση προκειμένου να ενημερώνεται περισσότερο ο κόσμος και να λαμβάνει την απαιτούμενη βοήθεια.

«Η υπογονιμότητα είναι στο σημείο που βρισκόταν ο καρκίνος του μαστού τη δεκαετία του 1970 – εντελώς μέσα στην ντουλάπα», λέει η Lindsay Beck, ιδρύτρια του Fertile Hope, ενός προγράμματος που διεξάγεται από το Ίδρυμα Lance Armstrong στο Ώστιν του Τέξας, το οποίο υποστηρίζει ασθενείς με καρκίνο των οποίων οι θεραπείες απειλούν τη γονιμότητά τους.

Έλλειψη ευαισθητοποίησης για την υπογονιμότητα

«Οι ασθενείς με καρκίνο μιλούν για φάρμακα κατά της ναυτίας και για το τι λειτούργησε για αυτούς. Βλέπουν ο ένας τον άλλον ως μέσο στήριξης. Για κάποιο λόγο, οι ασθενείς με γονιμότητα τείνουν να αγνοούν ο ένας τον άλλον στην αίθουσα αναμονής» , αναφέρει η Beck προσθέτοντας ότι «η κάρτα του καρκίνου» διευκολύνει τις γυναίκες να μιλήσουν για τις δυσκολίες τους στην προσπάθεια να μείνουν έγκυες και να βρουν οικονομική βοήθεια για να πληρώσουν τη θεραπεία μετά από χημειοθεραπεία, ακτινοβολία ή και τα δύο. «Όλοι είναι ευαισθητοποιημένοι με τον καρκίνο και υποστηρίζουν τους ασθενείς με καρκίνο. Σε ό,τι όμως αφορά την υπογονιμότητα, δεν υπάρχει ενιαίο μέτωπο», προσθέτει η Lindsay Beck.

Με πληροφορίες από το nbcnews.com