Πώς η υπογονιμότητά μου επηρέασε την κόρη μου

Έχω ένα πόνο στο στομάχι μου που δεν τον ένιωθα τα προηγούμενα χρόνια.

Ένας πόνος λαχτάρας και απογοήτευσης. Πριν από πέντε χρόνια, ο σύζυγός μου και εγώ μάθαμε ότι περιμένουμε παιδί μετά από ένα πενταετές ταξίδι υπογονιμότητας που ολοκληρώθηκε με έναν τελικό και επιτυχημένο κύκλο εξωσωματικής. Πριν δούμε αυτές τις δύο ροζ γραμμές, ζήσαμε χρόνια απογοήτευσης και απόγνωσης. Είναι συναισθήματα που δεν πίστευα ότι θα ένιωθα ξανά. Νόμιζα ότι ήμασταν « επιζώντες της υπογονιμότητας » και ότι η ιστορία μας είχε ολοκληρωθεί.

Αποφασίσαμε ότι θα είμαστε μια οικογένεια με ένα παιδί. Δεν μπορούσα να μπω ξανά στη διαδικασία μιας νέας εξωσωματικής. Δεν ήθελα να ζήσω ξανά το άθλιο συναίσθημα μιας ανεπιτυχούς προσπάθειας.

Αντίθετα, είμαι ευτυχισμένη ως μητέρα ενός καταπληκτικού κοριτσιού. Λέω στον εαυτό μου ότι είναι καλό που είναι μοναχοπαίδι.

Αυτό το παιδί περιβάλλεται από αγάπη, υποστήριξη και συντροφικότητα.

Η κόρη μου είχε αναφέρει ότι ήθελε ένα αδερφάκι με τον ίδιο τρόπο που ανέφερε ότι ήθελε ένα νέο παιχνίδι.

Απόψε, όμως, η επιθυμία της να αποκτήσει για αδερφή ήταν πιο έντονη: «Μαμά, γιατί δεν έχω ένα αδερφάκι και όλες οι φίλες μου έχουν;» με ρώτησε.

Πώς μπορώ να το εξηγήσω αυτό σε ένα τετράχρονο; (Πώς θα είχα απαντήσει ειλικρινά; Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα χρειαζόταν τόσος χρόνος, συναισθήματα και χρήματα για να αποκτήσει κανείς ένα παιδί. Αν η ζωή πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο, θα ήσουν οκτώ χρονών αυτή τη στιγμή και σίγουρα θα είχες ένα ή δύο αδέρφια.)

«Μαμά, γιατί η μαμά του γείτονά μας έχει τρία παιδιά και εσύ μόνο ένα;»

Απάντησα στις ερωτήσεις της λέγοντας: «Κάποιες μαμάδες δυσκολεύονται πιο πολύ να αποκτήσουν μωρό. Εμείς έπρεπε να επισκεφτούμε αρκετούς γιατρούς μέχρι να καταφέρουμε να σε αποκτήσουμε».

Οι ερωτήσεις όμως συνεχίστηκαν.

« Γιατί οι άλλες μαμάδες δεν χρειάζονται βοήθεια; Είμαι ολομόναχη . Δεν είναι δίκαιο!».

Όχι γλυκιά μου, δεν είναι δίκαιο. Πώς θα μπορούσε να ξέρει ότι αυτές είναι οι ίδιες ερωτήσεις και σκέψεις που παλεύω να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου εδώ και χρόνια. Και συμφωνώ, δεν είναι δίκαιο. Πρέπει όμως να υπάρχει λόγος για όλα αυτά. Ακόμα δεν ξέρω τι είναι, αλλά ίσως μια μέρα να έχω μια απάντηση.

Οι ερωτήσεις της μου προκάλεσαν τόσα πολλά συναισθήματα για τα οποία δεν ήμουν έτοιμος.

Μήπως είμαι εγωίστρια που δεν θέλω να προσπαθήσω ξανά;

Αυτή τη στιγμή, νιώθω σίγουρη για την απόφασή μου να μείνω στο ένα παιδί.

Η Google μου έχει φέρει πολλές αποδείξεις ότι τα μοναχοπαίδια μεγαλώνουν απολύτως φυσιολογικά μακροπρόθεσμα κάτι που με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα. Μπορώ να απαριθμήσω όλα τα πλεονεκτήματα, αλλά αυτή τη στιγμή προσπαθώ να αναπνεύσω. Νιώθω σαν να είμαι «ασθενής υπογονιμότητας» από την αρχή, αλλά αυτή τη φορά η κόρη μου μοιράζεται τη στενοχώρια.

Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον και δεν ξέρω αν το να στερήσω από την κόρη μου μια μοναδική αγάπη και δεσμό που μόνο τα αδέρφια καταλαβαίνουν, υπερτερεί των πλεονεκτημάτων του να είσαι μοναχοπαίδι.

Οι ερωτήσεις της με ανάγκασαν να σκεφτώ ξανά τις επιλογές μου με τρόπο που δεν περίμενα ποτέ και ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό. Αλλά σοκαρίστηκα όταν διαπίστωσα ότι η υπογονιμότητα δεν σε εγκαταλείπει ποτέ ακόμα και αφού τελικά γίνεις μαμά.

Ελεύθερη μετάφραση από το popsugar.com