To πραγματικό κόστος της υπογονιμότητάς μου

Το ταξίδι της υπογονιμότητάς μου ξεκίνησε μετά από μια αποβολή στα 30 μου.

Αντιμετώπισα την απώλεια όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν εύκολο να μείνω ξανά έγκυος. Όταν δεν έγινε, έπαθα εμμονή.

Κάθε μέρα που περνούσε γινόμουν ακόμα πιο αποφασισμένη αλλά αισθανόμουν μοναξιά.

Φαινόταν ότι όλοι γύρω μου βάδιζαν στο μονοπάτι της γονεϊκότητας χωρίς κανένα πρόβλημα. Όταν κάποια που γνώριζα έμενε έγκυος, ρωτούσα τυχαία πόσο καιρό χρειάστηκε για να συλλάβει. Η απάντηση ήταν πάντα «έμεινα έγκυος στην πρώτη μου προσπάθεια».

Αυτό με έκανε να νιώσω σαν να ήμουν η μόνη ελλιπής και προβληματική.

Θυμάμαι ότι στη συνέντευξη για προαγωγή, δεν πήρα τη δουλειά. Η συνάδελφος που την πήρε, ήταν έγκυος. Το βάρος της αποτυχίας με κατέτρωγε.

Ένα χρόνο μετά την αποβολή, πήγα ξανά στον γιατρό. Μου εξήγησε ότι οι εξετάσεις έδειξαν χαμηλό απόθεμα ωοθηκών. Συνέχισε λέγοντας ότι λόγω της ηλικίας μου (δηλαδή άνω των 35 ετών) τα υπόλοιπα ωάρια μπορεί να είναι χαμηλότερης ποιότητας. Η απόκτηση ενός μωρού δεν ήταν αδύνατη, απλά ήταν εξαιρετικά δύσκολη.

Ήμουν συντετριμμένη.

Το μεγαλύτερο τίμημα της υπογονιμότητας είναι η σιωπή

Δεν μπορούσα να μιλήσω για την υπογονιμότητά μου. Ο αγώνας μου ήταν κατά κάποιο τρόπο δικό μου λάθος και το να εμπιστευτώ τους άλλους θα αναδείκνυε την ατέλειά μου. Όλα έμοιαζαν άδικα και επώδυνα. Κάθε νέο μωρό που γεννιόταν ήταν μια προσωπική επίθεση εναντίον μου. Δεν ήταν λογικό.

Σταμάτησα να μιλάω ακόμη και σε μια καλή μου φίλη όταν έμεινε έγκυος. Δεν μπορούσα καν να μιλήσω για τα αισθήματα ντροπής και απογοήτευσης με τον άντρα μου. Μου έλεγε συνέχεια να χαλαρώσω και να κάνω υπομονή. Το βιολογικό του ρολόι δεν χτυπούσε τόσο δυνατά όσο το δικό μου. Οι διαφορετικές οπτικές μας, έκαναν τη μοναξιά μου ακόμα πιο έντονη.

Η στειρότητα δεν είναι μόνο σιωπηλή αλλά και μια σωματική αποστράγγιση.

Κάθε μήνας που περνούσε, η εμμονή μου αυξανόταν. Ξυπνούσα νωρίς κάθε πρωί και έβαζα ένα θερμόμετρο στο στόμα για να ελέγξω για ωορρηξία. Έτριβα προγεστερόνη στους καρπούς μου στο πρώτο μισό του κύκλου μου για να επεκτείνω την ωχρινική φάση (δίνοντας στο γονιμοποιημένο ωάριο περισσότερο χρόνο να φυτευτεί στη μήτρα μου).

Πήγαινα για βελονισμό τρεις φορές την εβδομάδα για να αυξήσω την ποιότητα των ωαρίων μου. Έπαιρνα μια βιολογική πολυβιταμίνη ωμής τροφής που μου προκάλεσε καούρα και έκανα 30 μέρες γιόγκα Bikram για να καθαρίσω το αναπαραγωγικό μου σύστημα.

Η υπογονιμότητα είναι επίσης ακριβή

Τα περισσότερα ασφαλιστήρια συμβόλαια δεν καλύπτουν την υπογονιμότητα. Επίσης, δεν καλύπτονται καν διαγνωστικές εξετάσεις για τον προσδιορισμό του προβλήματος, πόσο μάλλον για μια πιο δαπανηρή διαδικασία όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF). Οι βιταμίνες, τα συμπληρώματα και οι διαγνωστικές εξετάσεις είναι έξτρα κόστος.

Μόλις έμαθα ότι το πρόβλημά μου ήταν το χαμηλό απόθεμα των ωοθηκών, ήξερα ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση ήταν η καλύτερη επιλογή. Έκανα έρευνα σε κλινικές στην περιοχή του Σαν Ντιέγκο και κατά μέσο όρο το κόστος κυμαίνονταν από $20.000 έως $30.000.

Το χειρότερο είναι ότι δεν υπήρχε εγγύηση. Στη περίπτωσή μου το ποσοστό επιτυχία ήταν περίπου 20%.

Η υπογονιμότητα σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου

Είχα κολλήσει και δεν μπορούσα να προχωρήσω. Όταν έβλεπα μια μητέρα με το παιδί της, δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου.

Σκεφτόμουν γιατί δεν μπορούσα να κάνω παιδί; Γιατί ήταν κάτι τόσο εύκολο για εκείνη, και τόσο δύσκολο για μένα; Σταμάτησα να κάνω σχέδια. Το μέλλον φαινόταν ζοφερό.

Ένας καλός μου φίλος μου μίλησε για μια γνωστή του πάλευε χρόνια με την υπογονιμότητα. Είχε αποφασίσει μετά από χρόνια προσπαθειών ότι θα ζήσει χωρίς παιδιά. Και θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι για να έχει μια καλή ζωή. Διαφορετικά, η επιλογή θα ήταν πολύ δύσκολη. Προβληματίστηκα. Ίσως, είχε έρθει η ώρα να τα παρατήσω

Αλλά κάτι με σταμάτησε.

Ανακάλυψα ότι παρά τις προσπάθειές μου να μείνω έγκυος, ένα βαθύτερο μέρος μου πίστευε ότι δεν θα έκανα ποτέ παιδί. Νόμιζα ότι δεν άξιζα ένα μωρό.

Έμαθα να ξεπερνάω αυτή τη βεβαιότητα μέσω οπτικοποιήσεων. Φαντάστηκα τον εαυτό μου να κρατάω ένα παιδί στο στήθος μου. Φαντάστηκα ένα όμορφο ωάριο να πέφτει κάτω και να γονιμοποιείται. Έβλεπα τον εαυτό μου να στέκεται σε ένα ποτάμι με όλους τους φόβους μου να με διαπερνούν.

Τότε άρχισα να αισθάνομαι μια αλλαγή. Κοιμόμουν καλύτερα. Άρχισα να κάνω σχέδια. Έκανα έρευνα για θεραπείες εξωσωματικής γονιμοποίησης στην Τιχουάνα του Μεξικού. Τρεις μήνες αργότερα έκανα τη διαδικασία. Αποφάσισα ότι αν αυτό δεν λειτουργούσε, θα ζούσα τη ζωή μου χωρίς παιδιά.

Περίμενα δύο εβδομάδες για τα αποτελέσματα της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Όταν ήρθε η κλήση, ζήτησα να απαντήσει ο άντρας μου γιατί δεν άντεχα να ακούω τα νέα. Παρακολούθησα το πρόσωπό του για οποιοδήποτε σημάδι για το αν η ζωή μου θα περιλάμβανε ή όχι ένα παιδί. Κανένα σημάδι.

Μετά, χαμογέλασε.

Ήμουν έγκυος. Δεν μπορούσα να πιστέψω τα αποτελέσματα…Εννέα μήνες αργότερα γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι.

Πρόσφατα, μία φίλη που παλεύει με την υπογονιμότητα μου ζήτησε συμβουλές . Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πω, «Χαλάρωσε, θα γίνει». Τότε θυμήθηκα πώς μια τέτοια συμβουλή δεν με παρηγόρησε παρά ελάχιστα στο ταξίδι υπογονιμότητας. Αντίθετα, της είπα να είναι υπομονετική, να είναι αγαπά τον εαυτό της και να εμπιστεύεται τους φίλους της.

Αυτό που δεν της είπα ήταν ότι η ουλή της υπογονιμότητας, παρόλο που τελικά έγινα μητέρα, δεν ξεχνιέται ποτέ εντελώς. Το πραγματικό κόστος της υπογονιμότητας δεν μπορεί να μετρηθεί.

Αλλά αφού περάσει το σκοτάδι, όταν κρατάτε το μωρό σας στην αγκαλιά σας, ο αγώνας αξίζει τον πόνο. Ίσως, αυτό έπρεπε να πω:

Το ταξίδι για την απόκτηση του παιδιού σας αξίζει τον κόπο. Μην τα παρατάτε…

Ελεύθερη μετάφραση από mother.ly