Οι κρυφές σκέψεις μιας γυναίκας που προσπαθεί ν΄αποκτήσει παιδί

Όταν μιλώ με φίλους, γνωστούς ή με οποιονδήποτε γνωρίζει για την υπογονιμότητά μου, μερικές φορές νιώθω ότι οι απαντήσεις μου είναι σαν αυτές που θα έδινα αν μιλούσα στην Oprah Winfrey.

Θα ήταν κάπως έτσι:

OPRAH: Προσπαθείς να μείνεις έγκυος εδώ και δύο χρόνια χωρίς επιτυχία. Σκέφτεσαι ποτέ «Γιατί σε μένα;»

ΕΓΩ: Αυτή είναι μια εξαιρετική ερώτηση Oprah! Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω τρομερή απογοήτευση αλλά όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηση. Είναι ένα θέμα με το οποίο πολλές γυναίκες παλεύουν και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σκεφτούν θετικά και να προχωρήσουν. Παρεμπιπτόντως, μπορείτε να μου δανείσετε 10.000 δολάρια;

Αυτό το μικρό περιστατικό με έκανε να σκεφτώ όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και δεν τα λέω επειδή ντρέπομαι ή επειδή δεν μου αρέσει να τα παραδεχτώ.

Έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ τις πιο κρυφές μου σκέψεις ελπίζοντας ότι αυτό θα με βοηθήσει να απελευθερωθώ.

• Μερικές φορές, δεν είμαι πραγματικά τόσο χαρούμενη για τους ανθρώπους που περιμένουν παιδί. Θα το ήθελα, αλλά ναι, δεν είμαι και τόσο τελικά.
• Έχω μισήσει τα δύο τελευταία Χριστούγεννα. Πέρα από το γεγονός ότι όλα έχουν να κάνουν με την οικογένεια και τα δώρα για τα παιδιά, μου θυμίζει ότι μόνο εγώ δεν μπορώ να μείνω έγκυος.
• Ξυπνάω σχεδόν κάθε βράδυ στις 3 το πρωί και σκέφτομαι, "Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ για μένα."
• Όταν βλέπω έγκυες γυναίκες, τις ζηλεύω τόσο πολύ που μισώ τον εαυτό μου γι' αυτό. Επίσης, νιώθω ενοχές γι΄αυτές τις σκέψεις.
• Έχω αρχίσει να αποφεύγω τους φίλους που έχουν παιδιά απλώς και μόνο επειδή δεν καταλαβαίνουν τι περνάω.
• Μισώ, ναι, ΜΙΣΩ, κάθε διασημότητα που είναι έγκυος, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που είχαν. Έχουν χρήματα, είναι ελκυστικοί και θα μπορούσαν να κάνουν ένα μωρό με όποιον τρόπο θέλουν: παρένθετη μητέρα, 100 εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, υιοθεσία.
• Δεν μπορώ καν να παρακολουθήσω διαφημίσεις που έχουν να κάνουν με πάνες, τεστ εγκυμοσύνης, βρεφικά προϊόντα ή παιχνίδια.
• Η ύπαρξη μωρών και παιδιών στα εστιατόρια με καταθλίβει.
• Μερικές φορές νιώθω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να συμπεριφέρομαι «κανονικά» σχεδόν στο 75% του χρόνου αυτές τις μέρες.
• Αναρωτιέμαι "Γιατί εγώ;" πιο συχνά από όσο μπορώ να μετρήσω.
• Νιώθω ότι με τιμωρούν.
• Μερικές φορές με τρομάζει πόσο θυμώνω με ολόκληρο τον κόσμο.
• Ξυπνάω πάντα με τη σκέψη και ελπίζω ότι θα παραμείνω δυνατή και θετική και κάποιες μέρες, αποτυγχάνω παταγωδώς.

Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι τα συναισθήματα δεν είναι γεγονότα. Είναι επίσης σημαντικό να θυμάμαι ότι όλα τα παραπάνω δεν τα νιώθω συνέχεια καθημερινά, αλλά αιωρούνται στο υποσυνείδητό μου…

Προσπαθώντας να κάνω αυτή την ανάρτηση κάπως θετική (κάτι που δεν είναι εύκολο μετά από μια λίστα κακών, αρνητικών σκέψεων), έπρεπε να παραδεχτώ ότι δεν έχουμε όλοι πάντα θετική στάση απέναντι στα πράγματα. Είναι σαν αυτό που λένε για το να είσαι θαρραλέος: Δεν είναι ότι δεν φοβάσαι. Φοβάσαι, αλλά προσπαθείς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με όποιο τρόπο μπορείς.

^{πηγή:wonderwomanwriter.com - ελεύθερη απόδοση}