Με αφορμή τα γενέθλιά μου (γιορτάζω βλέπεις εκεί στα τέλη του Δεκέμβρη, που κάνουμε τους απολογισμούς της κάθε χρονιάς) και τα πρώτα γενέθλια της κόρης στις αρχές του νέου έτους, αποφάσισα να κάνω κι εγώ έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Μίας χρονιάς τόσο διαφορετικής από τις προηγούμενες, αφού προστέθηκε ένα νέο μέλος στην οικογένειά μου, η μικρή μου μπιμπιλού (όπως χαϊδευτικά την φωνάζουμε ακόμα).
Και ενώ δεν πίστευα ποτέ ότι το θαύμα της ζωής είναι τα παιδιά ή ο προορισμός της γυναίκας είναι να κάνει ένα παιδί, τελικά βρέθηκα να λέω κι εγώ τα ίδια. Τα κλισέ μέχρι πρότινος αλλά τόσο αληθινά τώρα πια. Τα παιδιά γεμίζουν τη ζωή και την καθημερινότητά σου.
Σε κάνουν να ξεχειλίζεις από χαρά και γεμίζουν με χαμόγελα το σπίτι σου. Που μέχρι πρόσφατα είχε ήδη ευτυχία, αλλά ούτε μπορεί ποτέ το μυαλό κάποιου που δεν έχει αποκτήσει ακόμα παιδιά να συλλάβει πόση ακόμα μπορεί να χωρέσει σε 70 τετραγωνικά.
Και αν η ζωή σου μέχρι τώρα είχε ησυχία και μοναξιά, μόλις κάνεις ένα παιδί ξέχασέ τα και τα δύο. Και αν ξυπνούσες το πρωί με μία κούπα καφέ και την τηλεόραση για παρέα, τώρα σε ξυπνάει ένα «μαμά» από τη διπλανή κούνια και ένα χαμόγελο που σου φτιάχνει όλη τη μέρα. Και το οποίο σε ακολουθεί σε όλο το σπίτι σαν μικρό, κουρδιστό παπάκι, που δεν σε αφήνει να νιώσεις μόνη ούτε λεπτό. Ακόμα και το βράδυ που «με τα μάτια κλειστά να ησυχάσω παλεύω κι από κάτω απ’ τα βλέφαρα εσύ να μου διώχνεις τον ύπνο…».
Και πάλι το επόμενο πρωί ξεκινάμε μαζί όχι με καφέ αλλά με τραγούδια και χορούς και χοροπηδητά και ένα χαμόγελο που δεν ήξερες ότι θα σε συντροφεύει για όλη την υπόλοιπη μέρα.
Και ενώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα γράψω κάποιο από αυτά τα δακρύβρεχτα γράμματα για το παιδί μου στο μέλλον που κυκλοφορούν, να που το κάνω και αυτό.
Απλώς για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου, αυτά τα κουρασμένα βράδια που τρέχει να κάνει τις δουλειές του σπιτιού μισοκοιμισμένος, ότι η καρδιά μου μεγάλωσε χίλιες φορές περισσότερο επειδή υπάρχεις εσύ και «είσαι η ζωή μου και η αναπνοή μου»!
Χρόνια πολλά Κατερίνα μου!
Διαβάστε επίσης
