Αρνούμαι να μεγαλώσω ένα ευγενικό κορίτσι

Όταν η κόρη μου ήταν πολύ μικρή, μια δασκάλα την αποκαλούσε "αυθάδη". "Μπορεί να είναι λίγο" με προειδοποίησε, "αλλά θα πρέπει να το προσέξετε".

Της απάντησα ευγενικά, "Ναι, θα το προσέξω". Χαμογέλασα καθώς αποχωρούσα από την τάξη και σκέφτηκα "Θα το προσέξω. Θα αποδεχτώ την αυθάδεια και θα την ενθαρρύνω!".

Γιατί είχα αποφασίσει πριν καιρό ότι αρνούμαι να μεγαλώσω μια ευγενική κόρη.

Εγώ μπορεί να ικανοποιώ τους άλλους. Η κόρη μου όμως, όχι!

Όπου εγώ είμαι μετρημένη, η κόρη μου είναι ανεξέλεγκτη.

Όπου εγώ είμαι διπλωματική, η κόρη μου είναι ειλικρινής.

Έχω περάσει χρόνια μαθαίνοντας πώς να πατάω τα πόδια μου στη γη, να λέω την αλήθεια και να μην ζητώ συγνώμη για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν είπα ή όχι το σωστό ή αν μίλησα πάρα πολύ ή αποκάλυψα πάρα πολλά. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου κάνοντας την "καλή", χαμογελώντας, κάνοντας την γλυκειά, και αυτό γιατί έτσι με έμαθαν. Μου έμαθαν ότι η αξία μιας γυναίκας καθορίζεται από τον τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι.

Και αυτό δεν το θέλω για εκείνη.

Η κόρη μου λέει αυτό που σκέφτεται. Χωρίς να το φιλτράρει. Μιλάει δυνατά. Η κόρη μου δεν σκέφτεται αυτό που θα πει, κάνοντας μάλιστα πολλές φορές τους άλλους να νιώθουν άβολα, από αυτά που θα πει. Η κόρη μου είναι τέλεια.

Και όσο και αν η κουλτούρα μας θέλει να μεγαλώσω ένα ευγενικό κορίτσι, αρνούμαι να την αλλάξω.

Πρέπει να σέβεται τους άλλους; Ναι! Πρέπει να είναι καλή με τους άλλους; Οπωσδήποτε. Να είναι ευγενική; Δεν είμαι σίγουρη.

Επειδή η ιδέα της ευγένειας υπερβαίνει τις ευχαριστίες και τα ευχαριστώ (που ζητάμε να πουν τα παιδιά μας). Για τα κορίτσια και τις γυναίκες, η ευγένεια περιλαμβάνει επίσης τη διασφάλιση ότι κάνουμε άλλους ανθρώπους να νιώθουν άνετα. Το κάνουμε αυτό χαμογελώντας όταν είμαστε θυμωμένες, με το να είμαστε φιλικές όταν κάτι μας ενοχλεί, βάζοντας πάνω από όλα τις ανάγκες των άλλων όταν οι δικές μας ανάγκες φωνάζουν, μιλώντας τις περισσότερες φορές με ηρεμία, όταν η εσωτερική μας φωνή μαίνεται, κάνοντας μικρά πράγματα όταν οι ιδέες μας είναι τεράστιες, και εκατοντάδες άλλα πράγματα που η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι τα καλά μικρά κορίτσια πρέπει να κάνουν.

Λοιπόν, δεν μεγαλώνω ένα γλυκό μικρό κορίτσι. Μεγαλώνω έναν άνθρωπο.

Μία ποιήτρια. Μια πολεμίστρια. Μια σχεδιάστρια μόδας. Μια επιστήμονα. Μια χορεύτρια. Μια αστροναύτη. Μια γυναίκα που θα κάνει αλλαγή.

Ένα δυνατό, φλογερό, κορίτσι που θα σας πει την αλήθεια κατάμουτρα αν χρειαστεί.

Δεν θα διδάξω στην κόρη μου ότι χρειάζεται να μεταμορφωθεί σε μια αποδυναμωμένη εκδοχή της για να κάνει τους άλλους ανθρώπους να νιώθουν άνετα. Δεν θα της μάθω ότι οι ανάγκες των άλλων ανθρώπων είναι πιο σημαντικές από τις δικές της. Για να το πω πιο απλά, δεν είναι δική της ευθύνη να νιώθουν οι άλλοι όμορφα μέσα τους.

Όταν μου αντιμιλά, δεν θα της πω να σταματήσει. Θα της διδάξω πώς να μου μιλά με επιχειρήματα.

Όταν μου ζητά συγγνώμη για να μου ζητήσει κάτι τη στιγμή που το έχει ανάγκη, θα της πω να το ξαναπεί, αυτή τη φορά πιο δυνατά και χωρίς συγγνώμη.

Και όταν κάποιος άλλος μου πει ότι είναι λίγο αγενής, θα πω, "Ευχαριστώ, προσπαθούμε".

Λοιπόν, δυνατό και φλογερό κορίτσι μου, ξέρω ότι ο κόσμος θέλει να συμπεριφέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Θα μεγαλώσεις βλέποντας τέτοια μηνύματα παντού όπου και αν κοιτάξεις, προσπαθώντας να σου πουν πώς να ενεργείς, τι να τρως, πώς να ντύνεσαι και πώς πρέπει να είσαι σε αυτήν τη γη.

Και αυτό είναι τρομακτικό. Το να υπάρχεις σε έναν κόσμο που σου λέει τι είσαι, είναι λάθος.

Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμη πιο τρομακτικό; Εσύ, γλυκιά μου κόρη. Εσύ, με όλη τη φλόγα που κρύβεις μέσα σου, είσαι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχουν δει ποτέ - γιατί εσύ, και τα εκατομμύρια κορίτσια που σου μοιάζουν, θα αλλάξετε τον κόσμο.

Και είμαι τόσο περήφανη για σένα.

Ένα κείμενο από την Diana Spalding, σε όλα τα περήφανα και ατρόμητα κορίτσια που υπάρχουν εκεί έξω.

_{πηγή: mother.ly}